Κόκκινος Συναγερμός Μαύρων Βατόμουρων...

Είναι απίστευτο πώς μία περίοδος προσωπικής κρίσης μπορεί να επηρεάσει έστω και εξ αποστάσεως τους ανθρώπους που έχουν αληθινά συναισθήματα αγάπης για σένα...
Τα πρώτα παραπονάκια έφτασαν... όχι άδικα... "χάθηκες", "με ξέχασες", "δεν μου γράφεις πια", "καταλαβαίνω, αλλά..."...
Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ...
Οι προσωπικές στιγμές μου αυτές τις ημέρες: ένας καφές, μία σαλάτα, δύο διαδρομές με τρόλεϊ, τέσσερις ώρες ύπνος και ένα μπάνιο...
Μαύρα τεχνοκρατικά βατόμουρα καταβροχθίζουν τη ζωή μου...
Power points, meetings, seminars, webinars, exams, presentations, statistics, logistics, trainings... και πολλοί άλλοι παρόμοιοι ξενικοί εισβολείς με την επεκτατική πολιτική τους έχουν κυριαρχήσει την καθημερινότητά μου...
Αυτό δεν είναι παιχνίδι... είναι κανονικός πόλεμος...
Είναι μέρες που ξυπνάω και αισθάνομαι σαν να με πήρε ο ύπνος δίπλα σε μια βατομουριά και μέχρι το πρωί απλώθηκαν οι φρέσκοι βλαστοί και με τύλιξαν με τα αγκάθια τους... δεν μπορώ να κουνηθώ... η κάθε κίνηση απαιτεί τεράστια προσπάθεια και μεγάλο πόνο...
Η νόμιμη γυναίκα μου γκρινιάζει ότι την έχω κλείσει μέσα, η παράνομη ότι δεν της δίνω καθόλου χρόνο ούτε απ' το τηλέφωνο, οι κολλητοί μου σε λίγο θα με διαγράψουν απ' τα κινητά τους... στις διαδρομές φτιάχνω λίστες εκκρεμοτήτων για να μην ξεχάσω τίποτα και καταστρώνω σχέδια για να σώσω ότι σώζεται...
Σήμερα προσπάθησα να κλείσω συμφωνία με μία από τις γυναίκες τις ζωής μου με σκοπό να σώσω το σπιτικό μου από τη φθορά του "δεν προλαβαίνω"... και το είναι μου από την ανυπαρξία της αφοσίωσης στη δουλειά...
"Μπορείς να έρθεις να εγκατασταθείς στο σπίτι μου... ένα μήνα... να έχεις το χρόνο να βάλεις σε τάξη το σπίτι μου κι εμένα... αν θες μπορείς να διορθώσεις και τις φθορές... που τελευταία έγιναν πολλές..."
Αυτό το "ένα μήνα" με προβλημάτισε... γιατί ακούστηκε σαν φόβος για περαιτέρω δέσμευση... αλλά εξακολουθώ να είμαι φανατικός υποστηρικτής της αλήθειας... και οπότε το ομολογώ... άλλωστε δεν είμαι από τους εύκολους ανθρώπους... θέλω και το χρόνο και το χώρο μου... παράλληλα με τους ανθρώπους μου... άρα μάλλον θέλω το πολύ αλλά όχι την υπερβολή...
Κάποιοι είναι ολότελα χαμένοι... δεν τους καταλογίζω ευθύνες... μισό μισό το αμάρτημα της απουσίας....
Παλαιότερα σε ανάλογες περιπτώσεις θα έκανα παράπονα για ερημιά και απομόνωση... τώρα απλά ασπάζομαι τις συνέπειες των επιλογών μου... τουλάχιστον στα 33 μου μπορώ να με χαρακτηρίσω ώριμο...
Ζω έναν ΚΣΜΒ (βλέπε τίτλο) που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Καναδοί που προτιμούν τις συντομογραφίες...
Όταν άνοιξα τον υπολογιστή είχα σκοπό να γράψω κάτι αστείο... να χλευάσω την καθημερινότητά μου... και να κάνω το κορίτσι που μου παραπονέθηκε για την ΕΔΏ απουσία μου να γελάσει... αλλά δεν τα κατάφερα... με πήρε μαζί της η συνήθεια της απλής αποτύπωσης...
Είναι γιορτή... ξέρετε... ο μισός πληθυσμός της ζωής μου σήμερα γιορτάζει βάσει ημερολογίου... κι εγώ απουσιάζω... αδυνατώ να είμαι δίπλα τους... και προτιμώ να μην είμαι καθόλου αν είναι να αρκεστώ στο λίγο, το τυπικό και ανούσιο... αυτούς που αγαπάς μπορείς να τους γιορτάζεις κάθε μέρα... κι έτσι αποφάσισα να κάνω ότι δεν τους θυμήθηκα καν... και θα τους γιορτάσω άλλη στιγμή που θα μπορούμε να μετράμε την ουσία χωρίς το τετράγωνο των ημερολογίων...