Υπερβολές... Μαρτίου ή Μαΐου

Αν κοιτάξω απλά στη λίστα των αναρτήσεων θα σου πω απλά ότι το μήνα αυτό πληρώνω την υπερβολή του Μαρτίου...
Εξήντα αναρτήσεις δίνουν αναλογικά δύο καταγραφές για κάθε ημέρα...
Τον Μάιο τον στοίχειωσαν τα Μαύρα Βατόμουρα και οι τεχνοκρατικές διαδικασίες των μεγάλων δρασκελισμών που όμως εκ του αποτελέσματος δεν αποδεικνύονται μεγαλύτεροι από τη φθορά που οι ίδιοι επιφέρουν...
Οι θυσίες που απαιτήθηκαν έγιναν όλες σε πρώτο ενικό... για ένα αποτέλεσμα σε δεύτερο πληθυντικό... που φέρει συνέπειες τρίτου ενικού σε προσωπικό επίπεδο...
Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν άλλο... ξένο... χωρίς τον μύθο του εντός... σαν ένα είδωλο σε καθρέφτη... άδειο...
Δεν μου αρέσουν οι γρήγορες αλλαγές... και οι μεταβάσεις...
Είναι αυτές οι καταστάσεις στις οποίες καταναλώνεις πολύ ενέργεια, λειτουργείς σπασμωδικά και ουσιαστικά όσο και να προσαρμοστείς δεν εδραιώνεσαι σε αυτές γιατί απλά έχουν εφήμερο χαρακτήρα...
Πάντα με βγάζουν από την ισορροπία μου τέτοιες περίοδοι... όσο καλά και αν προσαρμόζομαι τελικά...
Δεν μου αρέσει που μένω άδειος με απλά ένα αποτέλεσμα στα χέρια που δεν ξέρω καν τι να το κάνω...
Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που αναρωτιέμαι... γιατί σπατάλησα τόση ενέργεια;
Χρωστάω σε ένα κορίτσι τον παλιό μας μύθο του Σαββατοκύριακου... σε ένα άλλο μία γιορτή...
Προσπαθώ να ξαναβάλω προτεραιότητες... αλλά έχουν μείνει πολλές στιγμές στο κεφάλι μου ακατάστατα στοιβαγμένες με αποτέλεσμα να αναγνωρίζω τα απλά σαν δύσκολα...
Εσείς που ξέρετε, ήδη γνωρίζετε ότι όταν δεν έχω γράψει για καιρό, δεν είμαι πολύ καλά... γιατί δεν βρήκα το χρόνο να τα κουβεντιάσω με το μέσα μου... και δεν έχουν πάρει μορφή οι ημέρες μου ώστε να τις αναγνωρίζω σαν δικές μου...
Σχεδιάζω να επιστρέψω κάποια στιγμή στα μόνιμα καλοκαίρια τις νιότης... για λίγο... και να επανατοποθετηθώ στη ζωή μου με το αποτέλεσμά τους...
Μετά θα βρω άλλα ταξίδια... κάτι έχω ήδη στο μυαλό μου...
Υπήρξα τυχερός τελικά κι ας μην το είχα δει... αλλά έτσι θα το βλέπω από σήμερα... μόνο το χρόνο να καταφέρω να εξασφαλίσω...
Μαζί μου θα σας πάρω... όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους...
Μπορώ να αντέξω την αποτυχία... αλλά νομίζω ότι η επιτυχία μου αρέσει περισσότερο...
Πολλά ατελείωτα παραμύθια συσσωρεύτηκαν στην αίθουσα αναμονής... και τώρα που άρχισαν να ελπίζουν... τους έδειξα την έξοδο και τους είπα "ίσως μια άλλη φορά"...
Η υπερβολή του Μαρτίου δεν ήταν διόλου υπερβολή λοιπόν... αυτή του Μαΐου είναι μεγαλύτερη και άργησα να το καταλάβω...