Τι ημέρα ήταν;

Ήταν Απρίλιος, τέσσερις του μήνα Δευτέρα και όχι Τετάρτη.
Έπεσες έξω στη μέρα, έπεσα έξω τελείως.
Ούτε το έτος δεν μπορούσα να θυμηθώ. Γιατί, έτσι κάνω πάντα. Θυμάμαι ακριβώς τι φορούσες, και πολλά άλλα ίσως άχρηστα, αλλά όχι τα νούμερα. Κι ας μετράω συνέχεια, τα πάντα, οι αριθμοί αρνούνται να τοποθετηθούν στο κεφάλι μου.
Στο σημείο που με άφησες με βρήκες κι ας άλλαξε από τότε ο κόσμος μου όλος.
Και το σήμερα θα θυμάμαι, δίχως τους αριθμούς, που για ακόμα μία φορά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και μου επισημάνθηκε ο ήχος της.
Ακόμα μία αλλαγή που με φέρνει στο σημείο που με συνάντησες και μου πατάει όλα τα κουμπιά του ρολογιού μαζί. Σαν να προσπαθεί να με προγραμματίσει απ' την αρχή.
Το έργο το έχω ξαναδεί θα μπορούσα να σου πω. Αλλά όταν με αφήνει αδιάφορο είναι απλά σαν μία ανάμνηση από προηγούμενη ζωή που οφείλω να τη ζήσω απ' την αρχή για να την ολοκληρώσω με αποτυπωμένο αποτέλεσμα.
Αυτή τη φορά δεν είχα ερωτηματικά, ούτε αγωνία. Απλά περπάτησα το δρόμο... και περπατώ

... εδώ ανήκεις...

Η θέση σου σε αυτόν τον κόσμο είναι παντού...
Όπου σταθείς είναι εδώ... δικό σου... για να αισθάνεσαι ότι ανήκεις στο όλον...
Αν εστιάζεις σε αυτό που προσδοκείς να συναντήσεις... στο πουθενά πάντα θα μένεις, με την αίσθηση του ξένου και του αταίριαστου...

... ο αμνός δεν ήταν αχαμνός... μα, ούτε εγώ ο Σαμαρείτης...

Αν η επιλογή σου με περιέχει ερήμην, μου δεν θέλω να συμμετέχω... και δεν θέλω να την σεβαστώ.
Δεν έχω λόγω να παίζω σε ένα παιχνίδι που δεν επέλεξα. Ούτε μου ταιριάζει αφου με βάζει στο ρόλο του θύματος.
Εσύ το σαρκοφάγο πρόβατο περίμενες να γυρίσω την πλάτη...
Ευτυχώς είχα ταξιδέψει πρώτα.

Πόσα συναντάς όταν είσαι νύχτα σε νύχτα στο δρόμο;

Εφιάλτες ως εκπλήρωση αναζήτησης ονείρων

Παράξενα όνειρα ήρθαν χθες βράδυ προσπαθώντας να ταράξουν την νύχτα μου. Τρόμαξα, δεν το κρύβω, και ξύπνησα... αλλά σαν ταινία τα είδα.

Αλλόκοτες σκηνές, με ασύνδετα ψέματα, σαν να τις σκηνοθέτησε κάποιος παράφρον σκηνοθέτης. Ναι, αναγνωρίζω ότι αυτός ο κατάπτυστος ήταν το υποσυνείδητό μου. 

Η διεύθυνση φωτογραφίας ήταν καλή, το κάστινγκ άθλιο και η ιστορία είχε κενά. Παρότι είχε δυνατά σημεία, δεν θα επέλεγα ποτέ να ξαναδώ δική του ταινία.

Πετάχτηκα τη στιγμή που κινδύνεψα να είμαι το επόμενο θύμα του κατά συρροή δολοφόνου. Το ραδιόφωνο έπαιζε ξεχασμένο Brian Adams. Καθόλου δεν ταίριαζε σαν soundtrack, άρα αποτυχημένη και η μουσική επιμέλεια.

Χαμογέλασα, κοίταξα το ρολόι και μου ήρθε η επιθυμία για τσάι βοτάνων με σαμπούκο. Είχα την αίσθηση ότι απλά είχα κλείσει την τηλεόραση στο σημείο που με κούρασε η ταινία.

Χάρηκα γιατί είδα όνειρο που να θυμάμαι, έστω και εφιάλτη, μετά από καιρό. 

Έφτιαξα το τσάι μου και διάβασα τα mail μου από το iPod. Απάντησα στους φίλους μου που με απορία θα με διάβαζαν την επόμενη ημέρα για το παράδοξο της ώρας. 

Κουκουλώθηκα μετά την τελευταία γουλιά και ενδόμυχα ευχόμουν να ξανασυναντήσω ένα κάποιο όνειρο μέχρι το πρωί. Ήρθε, με τη μορφή ενός ακόμα εφιάλτη με μυθικά στοιχεία αυτή τη φορά. Από αυτό θυμάμαι κάποιες βαρύγδουπες ατάκες εκφρασμένες με στόμφο. 

Έπειτα χτύπησε το ξυπνητήρι με τον εκνευριστικό ήχο που νόμιζα ότι είχα αλλάξει.

Όσα ζήτησα ήρθαν. Περίπου, αλλά ήταν εκεί. Άραγε όσα ποτέ ζητήσαμε ήρθαν ακριβώς όπως τα είχαμε ποθήσει; Ήρθαν όπως μας άξιζαν ανάλογα των περιστάσεων.

Κράτησα μόνο την εκπλήρωση και πέταξα το περιεχόμενο. 

Ήπια τον καφέ μου και πήρα το δρόμο ακόμα μίας μέρας... 

Άλλαξε ρόλο...

Έρχεται εκείνη η στιγμή που διαψεύδει τις θέσεις σου.
Εσύ που λογίζεσαι για άτυχος, που αρέσκεσαι να μπαίνεις στο ρόλο του θύματος και του αδικημένου, κλοτσάς την τύχη σου από δειλία, γίνεσαι θύμα της αδυναμίας σου και μόνος σου αδικείς τον εαυτό σου.
Σου δωρίστηκαν τα καλύτερα και συνεχίζεις να κοιτάς όλα εκείνα τα παράπλευρα "αν" γιατί απλά δεν υπάρχουν και ξέρεις ότι δεν θα χρειαστεί να κουραστείς για να τα φέρεις πραγματικά βόλτα.
Φτιάχνεις θεωρίες και τα αναγάγεις σε επιστήμη γιατί διαχειρίζεσαι ευκολότερα εκείνο που δεν έχει υπόσταση και οπότε είναι πλαστελίνη στα χέρια σου.
Κατ' αυτό τον τρόπο έφτιαξες και όλα σου τα παραμύθια και χρίστηκες πρίγκιπας της δικής σου αλήθειας.
Δεν σε μαλώνω. Δε θέλω να συσπειρωθείς, ούτε να οχυρωθείς πίσω από άλλο ένα βουνό ιστοριών ταλαιπωρίας. Δε θέλω γιατί δε σου ταιριάζει και ακόμα δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις.
Περισσότερο από όλα δε θέλω γιατί ακόμα δεν έχεις καταλάβει ούτε κι εσύ ότι το κάνεις, γιατί πιστεύεις ότι απλά αυτή είναι η αλήθεια σου.
Είναι πολλές οι στιγμές που δεν ξέρω τι υπάρχει στο κεφάλι σου.
Πραγματικά ποτέ δεν πίστεψα ότι είσαι φυγόπονος και διατηρείς αυτή τη στάση. Ούτε τεμπέλης είσαι, για να πω ότι βαριέσαι να δουλέψεις όσα μπροστά σου βρέθηκαν. Οι επιλογές σου μονάχα αισθάνομαι να δέρνονται στα βράχια και να σκορπίζουν σε χιλιάδες πανέμορφες σταγόνες που διαρκούν μόνο λίγες στιγμούλες.
Τίποτα φτηνό σε όσα διαλέγεις. Πλαγιάζεις κάθε βράδυ με τις καλύτερες προϋποθέσεις και ευκαιρίες. Κάτι όμως θα πρέπει να γίνεται εκεί κοντά στο ξημέρωμα και σαν μια έκρηξη σκορπίζει όλη την ομορφιά όσων επέλεξες και ψάχνεις άλλο όνειρο. Φτιάχνεις στα γρήγορα ένα παραμύθι να καταλαγιάσει το μέσα σου και παίρνεις ξανά το ρόλο σου απ' την αρχή.
Ψάξε να βρεις καινούριες λέξεις.

Κυριακάτικες Ιστορίες #1 2011

Μέσα στο 2011 δεν έχω προλάβει να γράψω καθόλου Κυριακάτικες Ιστορίες, από αυτές που βαριέμαι να βρω τίτλο για το κείμενό μου και καταλήγουν απλά χαρακτηρίζονται από την ημέρα και έναν αριθμό, σαν να παίρνουν απλά αριθμό πρωτοκόλλου.
Και φέτος θα υπάρχει μήνας που θα λείπει από το καταγεγραμμένο αρχείο μου. Με ενοχλούν οι απουσίες, όταν όμως έχουν ουσία μπορώ να τις αντέξω.
Όλα υπάρχουν στο κεφάλι μου. αυτά που έγιναν, αυτά που μόνο εγώ είδα, αλλά κι εκείνα που ακόμα στέκουν ερωτηματικά πάνω απ' το κεφάλι μου.
Έχω μήνες παραφορτωμένους ανούσιες καταγραφές και μήνες άγραφους φορτωμένους ουσία. Όλοι δικοί μου είναι και τους μέτρησα στιγμή τη στιγμή.
Πάντα τις Κυριακές, εκτός από το ξεσκόνισμα που κάνω μέσα μου, ο ψυχαναγκασμός μου με την τάξη με οδηγεί να καθαρίζω και το σπίτι.
Δεν υπάρχει Κυριακή που να μην προσπάθησα να βάλω τάξη σε κάτι.
Σήμερα καθαρίζοντας το γύρω μου και όχι το μέσα μου παρατήρησα σκόρπια κομμάτια εποχών και κύκλων σπαρμένα τυχαία στο χώρο.
Τάχα δεν προλάβαινα να τα τακτοποιήσω και όλο ξέμεναν, απολιθώματα της ιστορίας μου, να μαρτυρούν εποχές αγαπημένες.
Λίγο από καλοκαίρι στη Ζάκυνθο στο υπνοδωμάτιο, λίγο από συγκατοίκηση με φίλους στο μπάνιο, λίγο από περίοδο ανάληψης νέων καθηκόντων πάνω στο γραφείο μου και πολύ από Λισσαβόνα στη μέση του σαλονιού μου.
Σαν το μεγάλο έκθεμα σημαντικής περιόδου παραμένει η βαλίτσα μου παρατημένη και μισοάδεια, τέσσερις εβδομάδες μετά την επιστροφή μου.
Την άφησα σε εκείνο το σημείο διότι επέστρεψα δύσκολη ώρα απ' το ταξίδι και κουβαλούσα την κούραση πέντε εβδομάδων εντατικών μαθημάτων ζωής.
Έβγαλα από μέσα όσα έπρεπε να πλυθούν και μετά σιγά σιγά άρχισα να παίρνω μόνο ότι χρειαζόμουν στην  καθημερινότητά μου. Τα υπόλοιπα έχουν μείνει εκεί μέσα, ανακατεμένα με αναμνήσεις και ένα κάτι παράξενο που λέει "σε περιμένω πίσω".
Δεν την μάζεψα. Καθάρισα περιμετρικά γι' ακόμα μία φορά και από τύψεις μη τύχει και κάνω διακρίσεις στις περιόδους, άφησα ως είχαν και τις υπόλοιπες εποχές μου να εκτίθενται στο μουσείο που αποκαλώ σπίτι μου.
Κάθε που ετοιμάζω μία νέα εποχή, πάντα οι άνθρωποί μου είναι αυτοί που θα έρθουν να χτίσουν τα θεμέλια. Αυτούς θα περιμένω για να κάνουν και τι διαλογή των εκθεμάτων με γνώμονα αυτό το ένστικτο που δεν λαθεύει ποτέ.
Τι θα μπει στο χρονοντούλαπο και τι θα μείνει υπόσχεση νέων εποχών;

... επιβεβαίωση...

Παλιά ζητούσα την επιβεβαίωση από τους φίλους μου. Τους αγίους μου. Αλλά άνθρωποι είναι... ξεχωριστοί... αλλά άνθρωποι. Και εκπίπτουν στην υγιή εμπάθεια.
Χαίρομαι όταν μου την προσφέρουν, έστω και αν μεροληπτούν από αγάπη.
Χαίρομαι πλέον περισσότερο όταν η επιβεβαίωση έρχεται από το σύμπαν... γιατί εκείνο δεν μεροληπτεί. Απλά περιμένει, μετρά και συγίζει.

Ανεξάντλητη έντεχνη πεζότητα

Πάντα στο τυχαίο βρίσκεται η αλήθεια.
Αυτό που δεν πρόσεξες ή στιγμιαία απαξίωσες έρχεται και σε εξυψώνει με μια παραγκονισμένη αλήθεια.
Θύμισες στον εξαντλημένο εαυτό μου την ανεξάντλητη, εντέλει, φύση του.
"Τόσα χρόνια μετά κι ακόμα σε μαθαίνω. Είσαι ανεξάντλητος!"
Κι όμως είμαι ο ίδιος που νωρίτερα στο μήνυμα "στο Δαναό, βλέπω το γάλα" απάντησε "στ' αρχίδια μου, δεν βλέπω μπροστά μου".
Αν αυτό εκφράζει δημιουργικότητα, είμαι πράγματι εκ φύσεως ανεξάντλητος.

This Blog is NOT dead!

Όσα δεν γράφτηκαν εδώ περιμένουν σε σημειώσεις για να βρουν χώρο να ανασάνουν.

Ημερομηνίες κλειστές, υποθέσεις ακόμα ανοιχτές που πάγωσαν στο χρόνο. 

Παρενθέσεις με περιεχόμενο προς έγκριση.

Γραμμένα σε γλώσσα ακατάληπτη. Άλλα σε κατεστραμμένα Αγγλικά και σε άλλα σε μεθυσμένα Ελληνικά. Στη γλώσσα της ανάγκης του εντός μου.

Όχι, δεν πέθανε αυτό το Blog. Έχει χιλιάδες λόγους να αντέχει και μόνο έναν να απέχει.

Είχα πει "αρκεί που υπάρχουν όλα στο μυαλό".

Μετά είπα "αρκεί που τα έζησα".

Συνέχισα...