Παράξενα όνειρα ήρθαν χθες βράδυ προσπαθώντας να ταράξουν την νύχτα μου. Τρόμαξα, δεν το κρύβω, και ξύπνησα... αλλά σαν ταινία τα είδα.
Αλλόκοτες σκηνές, με ασύνδετα ψέματα, σαν να τις σκηνοθέτησε κάποιος παράφρον σκηνοθέτης. Ναι, αναγνωρίζω ότι αυτός ο κατάπτυστος ήταν το υποσυνείδητό μου.
Η διεύθυνση φωτογραφίας ήταν καλή, το κάστινγκ άθλιο και η ιστορία είχε κενά. Παρότι είχε δυνατά σημεία, δεν θα επέλεγα ποτέ να ξαναδώ δική του ταινία.
Πετάχτηκα τη στιγμή που κινδύνεψα να είμαι το επόμενο θύμα του κατά συρροή δολοφόνου. Το ραδιόφωνο έπαιζε ξεχασμένο Brian Adams. Καθόλου δεν ταίριαζε σαν soundtrack, άρα αποτυχημένη και η μουσική επιμέλεια.
Χαμογέλασα, κοίταξα το ρολόι και μου ήρθε η επιθυμία για τσάι βοτάνων με σαμπούκο. Είχα την αίσθηση ότι απλά είχα κλείσει την τηλεόραση στο σημείο που με κούρασε η ταινία.
Χάρηκα γιατί είδα όνειρο που να θυμάμαι, έστω και εφιάλτη, μετά από καιρό.
Έφτιαξα το τσάι μου και διάβασα τα mail μου από το iPod. Απάντησα στους φίλους μου που με απορία θα με διάβαζαν την επόμενη ημέρα για το παράδοξο της ώρας.
Κουκουλώθηκα μετά την τελευταία γουλιά και ενδόμυχα ευχόμουν να ξανασυναντήσω ένα κάποιο όνειρο μέχρι το πρωί. Ήρθε, με τη μορφή ενός ακόμα εφιάλτη με μυθικά στοιχεία αυτή τη φορά. Από αυτό θυμάμαι κάποιες βαρύγδουπες ατάκες εκφρασμένες με στόμφο.
Έπειτα χτύπησε το ξυπνητήρι με τον εκνευριστικό ήχο που νόμιζα ότι είχα αλλάξει.
Όσα ζήτησα ήρθαν. Περίπου, αλλά ήταν εκεί. Άραγε όσα ποτέ ζητήσαμε ήρθαν ακριβώς όπως τα είχαμε ποθήσει; Ήρθαν όπως μας άξιζαν ανάλογα των περιστάσεων.
Κράτησα μόνο την εκπλήρωση και πέταξα το περιεχόμενο.
Ήπια τον καφέ μου και πήρα το δρόμο ακόμα μίας μέρας...
