Κυριακάτικες Ιστορίες #1 2011

Μέσα στο 2011 δεν έχω προλάβει να γράψω καθόλου Κυριακάτικες Ιστορίες, από αυτές που βαριέμαι να βρω τίτλο για το κείμενό μου και καταλήγουν απλά χαρακτηρίζονται από την ημέρα και έναν αριθμό, σαν να παίρνουν απλά αριθμό πρωτοκόλλου.
Και φέτος θα υπάρχει μήνας που θα λείπει από το καταγεγραμμένο αρχείο μου. Με ενοχλούν οι απουσίες, όταν όμως έχουν ουσία μπορώ να τις αντέξω.
Όλα υπάρχουν στο κεφάλι μου. αυτά που έγιναν, αυτά που μόνο εγώ είδα, αλλά κι εκείνα που ακόμα στέκουν ερωτηματικά πάνω απ' το κεφάλι μου.
Έχω μήνες παραφορτωμένους ανούσιες καταγραφές και μήνες άγραφους φορτωμένους ουσία. Όλοι δικοί μου είναι και τους μέτρησα στιγμή τη στιγμή.
Πάντα τις Κυριακές, εκτός από το ξεσκόνισμα που κάνω μέσα μου, ο ψυχαναγκασμός μου με την τάξη με οδηγεί να καθαρίζω και το σπίτι.
Δεν υπάρχει Κυριακή που να μην προσπάθησα να βάλω τάξη σε κάτι.
Σήμερα καθαρίζοντας το γύρω μου και όχι το μέσα μου παρατήρησα σκόρπια κομμάτια εποχών και κύκλων σπαρμένα τυχαία στο χώρο.
Τάχα δεν προλάβαινα να τα τακτοποιήσω και όλο ξέμεναν, απολιθώματα της ιστορίας μου, να μαρτυρούν εποχές αγαπημένες.
Λίγο από καλοκαίρι στη Ζάκυνθο στο υπνοδωμάτιο, λίγο από συγκατοίκηση με φίλους στο μπάνιο, λίγο από περίοδο ανάληψης νέων καθηκόντων πάνω στο γραφείο μου και πολύ από Λισσαβόνα στη μέση του σαλονιού μου.
Σαν το μεγάλο έκθεμα σημαντικής περιόδου παραμένει η βαλίτσα μου παρατημένη και μισοάδεια, τέσσερις εβδομάδες μετά την επιστροφή μου.
Την άφησα σε εκείνο το σημείο διότι επέστρεψα δύσκολη ώρα απ' το ταξίδι και κουβαλούσα την κούραση πέντε εβδομάδων εντατικών μαθημάτων ζωής.
Έβγαλα από μέσα όσα έπρεπε να πλυθούν και μετά σιγά σιγά άρχισα να παίρνω μόνο ότι χρειαζόμουν στην  καθημερινότητά μου. Τα υπόλοιπα έχουν μείνει εκεί μέσα, ανακατεμένα με αναμνήσεις και ένα κάτι παράξενο που λέει "σε περιμένω πίσω".
Δεν την μάζεψα. Καθάρισα περιμετρικά γι' ακόμα μία φορά και από τύψεις μη τύχει και κάνω διακρίσεις στις περιόδους, άφησα ως είχαν και τις υπόλοιπες εποχές μου να εκτίθενται στο μουσείο που αποκαλώ σπίτι μου.
Κάθε που ετοιμάζω μία νέα εποχή, πάντα οι άνθρωποί μου είναι αυτοί που θα έρθουν να χτίσουν τα θεμέλια. Αυτούς θα περιμένω για να κάνουν και τι διαλογή των εκθεμάτων με γνώμονα αυτό το ένστικτο που δεν λαθεύει ποτέ.
Τι θα μπει στο χρονοντούλαπο και τι θα μείνει υπόσχεση νέων εποχών;