...παντού και κάθε μέρα τώρα...

Χωρισμένοι σε ομάδες κάθε μέρα...
Από εδώ οι έχοντες, από εκεί η μη έχοντες...
Δεξιά οι βολεμένοι, αριστερά οι μόνιμα μαχόμενοι...
Στα σχολεία τα παιδιά, στις δουλειές οι μεγάλοι...
Όλα σε σειρά σαν να τα τακτοποίησε η μαμά μετά από την γενική του Σαββάτου, ώστε την Κυριακή που θα έρθει κόσμος στο σπίτι να μην μας «παρεξηγήσει ο κόσμος».
Εν ολίγοις, τάξη για το φαίνεσθε...
Αυτά σε πρώτη ανάγνωση... για όσα μπορείς να δεις απλά κοιτώντας.
Πάμε να παρατηρήσουμε όμως...
Υγιείς και πάσχοντες χωριστά σε ομάδες;
Ευαίσθητοι και αναίσθητοι;
Σκεπτόμενοι και επιπόλαιοι;
Συνειδητοποιημένοι και αδιάφοροι;
Γνώστες και αδαείς;
Εδώ το πράγμα μπερδεύεται λιγάκι...
Μολαταύτα θα μπορούσα να πω ότι και στις πρώτες κατηγοριοποιήσεις το σκηνικό δεν είναι απόλυτο όπως επέβαλε η μαμά, αλλά πάντα δικαιολογούμε αποκλείσεις του συν – πλην κάτι λίγο...
Εδώ όμως το χάσμα μεγαλώνει.
Καλώς... γιατί ούτως ή άλλως δεν μένω μαζί με την μαμά που τόσο αγαπώ... και ευτυχώς υπάρχουν και μαμάδες που δεν τακτοποιούν το σπίτι για «τα μάτια του κόσμου» ή δεν το τακτοποιούν και καθόλου όταν κρίνουν ότι αυτό δεν έχει νόημα αφαιρώντας του την αυθεντικότητά του.

Παίρνω ανάσα...
Θα σκεφτώ για λίγο την τάξη με ουσία που έμαθα στο απλό...
Στο παλιό σπίτι στο χωριό, κάποιων καλοκαιριών της πρώτης νιότης, που βίωνα την τάξη του σεβασμού της λιτότητας του ξύλου για το τζάκι, του νερού απ’ το ρυάκι για τον κήπο και της ιεράρχησης των στόχων, των επιθυμιών και των αξιών.
Στα Σάββατα που ξυπνούσαμε πιο αργά και τα περιμέναμε με ανυπομονησία και στις Κυριακές που ξυπνούσαμε νωρίτερα να δούμε «παιδικά» στην τηλεόραση, αλλά νυστάζαμε για να πάμε εκκλησία όταν μας ξύπναγε η μαμά...
Στις μέρες εκείνες που τελευταίες ώρες στο σχολείο η μεσημεριανή ζεστή θαλπωρή του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο της τάξης και η γλυκιά κούραση της προσπάθειας έσπρωχνε τα βλέφαρα την ώρα του «Εμείς κι ο κόσμος», λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι και σπάσει θρύψαλα στο πάτωμα. Επιστρέφοντας στο σπίτι και αφού είχες ξεσαλώσει στο δρόμο με τους συμμαθητές που παίρνατε την ίδια διαδρομή, προσπαθούσες από την σκάλα να μαντέψεις, τεντώνοντας την μύτη, το φαγητό που σε περίμενε στο τραπέζι...

Ανάσα τέλος...
Το πρωί αν προλάβεις πίνεις καφέ στα γρήγορα ειδάλλως τον ταλαιπωρείς με τις ώρες στη δουλειά σε κοφτές γουλιές, ανάμεσα σε συμβιβασμένες διαδικασίες.
Όταν επιστρέψεις σπίτι... πάντα ώρες αργότερα από το καθορισμένο, καθότι διεστραμμένα εργασιομανής, συναντάς την τάξη που άφησες να σε περιμένει στο σπίτι άθικτη.
Την κοιτάζεις για λίγο... την περιεργάζεσαι και απορείς... μύχιες σκέψεις αρχίζουν να βρίσκουν το δρόμο τους προς το φως... αλλά είσαι πολύ κουρασμένος να ασχοληθείς μαζί τους τώρα... αργότερα... κι αργότερα... κι αργότερα.... μα δεν μου ταιριάζει η αναβλητικότητα.
Η γλυκιά κούραση του «Εμείς κι ο κόσμος» των σχολικών χρόνων έχει γίνει πλέον σκέτη κούραση του σκέτου εμείς, εγώ, εσύ ή του κόσμου.
Δεν το βιώνεις στο θρανίο αλλά έρχεται σαν αποχαύνωση στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση προσπαθώντας την αδράνεια που μετονόμασες σε ξεκούραση.
Δεν ξεσαλώνεις στο δρόμο με τους συμμαθητές αλλά απομονώνεσαι στο λεωφορείο βάζοντας τα ακουστικά σου για να αποστασιοποιηθείς της μίζερης πραγματικότητας και φυσικά δεν περιμένεις στρωμένο το τραπέζι και το φαγητό να μυρίζει στο διάδρομο της πολυκατοικίας.

Πεσιμισμός;
Λάθος... απλά αθεράπευτος ρεαλισμός και αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Συγκρίσεις κάνω.
Δεν με θλίβουν αυτά... δεν με πονούν γιατί για να τα μετρώ σημαίνει ότι τα έχω εικόνες και βιώματα... τόσο τα πριν όσο και τα τωρινά.
Αγαπώ και τα παλιά και τα νέα.
Είναι μέρος της ίδιας παράστασης.
Τώρα είναι η παράσταση και ας προετοιμάζεσαι νομίζοντας ότι είσαι στην πρόβα ακόμα.

Γι’ αυτό δεν θα ενταχθώ σε καμία ομάδα...
Θα είμαι με όλους και με μένα...
Θα έχω εσένα για την στιγμούλα που θα κοιταχτούμε και θα κρυφογελάσουμε που πιάσαμε το σφυγμό της...
Εσένα που κάθεσαι δίπλα και δεν μου μιλάς αλλά ξέρω ότι έτσι μου λες τα πάντα...
Εσένα για να περπατάμε μαζί πλάι στο κύμα...
Εσένα να βλέπουμε μαζί ταινίες...
Εσένα να σου γράφω στοίχους που σε βάζουν σε σκέψεις...
Κάθε εσένα που με κάνεις να κερδίζω την στιγμή του τώρα μου και ζω!

Δεν θα γράψω άλλο...
Θα κρατήσω το τώρα ζω... ανάμεσα στο ενταγμένος και ανένταχτος γιατί παντού είναι το τώρα... κάθε μέρα είναι τώρα... κάθε μέρα ΖΩ!