Σάββατο κι απόβραδο...

Πήρα το γνωστό λεωφορείο γέφυρα. Στην μία άκρη της διαδρομής εγώ, στην άλλη...
Φεύγω άλλη μία φορά... από που; Και για πού;
Που είναι το εδώ μου και που το εκεί;
Έβαλα τους στοίχους τις ζωής και τις μουσικές τις αγρύπνιας μου στ’ αφτιά κι έκατσα σε μία από της ανάποδες θέσεις.
Σχεδιαστική διαστροφή; Εξοικονόμηση χώρου; Συνομωσία αναποδιάς; Όπως και να έχει αυτές οι θέσεις έχουν κάτι το κινηματογραφικό, ειρωνικό και δραματικό.
Έβλεπα το νυχτερινό τοπίο της πόλης, κάτω από τα κίτρινα φώτα της λεωφόρου, να φεύγει. Προνόμιο των θέσεων αυτών...
Σκέψεις μοναχικότητας έρχονταν και εξελίσσονταν σε σκέψεις μοναξιάς.
Προσπάθησα να μετριάσω την ταχύτητα ανταλλαγής μηνυμάτων μεταξύ καρδιάς και νου. Πιέστηκα να σκεφτώ κάτι από την δουλειά και τις υποχρεώσεις της Δευτέρας. Το κακό είναι ότι παρότι έχω πάρα πολλά να κάνω και μπορεί να αγχώνομαι, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι εκεί θα τα καταφέρω εντέλει και οπότε ο νους επέστρεψε πάλι στο δύσκολο παζλ των σκέψεων προς αποφυγή.
Συνέχισα κατά 'κει που αρίζει η νύχτα...
Πλισιάζει Πανσέλινος εε;