Αποτέλεσμα... δύο στιγμούλες...

... μεγάλο κέρδος...

Ένα μικρό μήνυμα που τελικά δεν ήξερες αν θα έβρισκε παραλήπτη, καθότι κατά κύριο λόγο μπορείς να το χαρακτηρίσεις συμπαντικό και άρα αόριστο, μολαταύτα σου επεφύλασσε τις μικρές του εκπλήξεις.
Μικρές εκπλήξεις με μεγάλου βεληνεκούς συγκινήσεις... που κάνουν και την διαφορά.
Απολογισμός ανταπόκρισης πρώτης ημέρας και άρα άμεσου αντίκτυπου... μία αγκαλιά και δύο βουρκωμένα μάτια από πηγαία συγκίνηση σύμπλευσης και ένα τηλεφώνημα – λύτρωση, λήξης μεταβατικής περιόδου και συνεπώς αφετηρίας νέου κύκλου.
Δεν διεξάγω στατιστική έρευνα, αλλά μπορείς να πεις ότι είναι και η διαστροφή της επαγγελματικής μου ευσυνειδησίας που μου κατέστησε δεδομένο αυτόν τον τρόπο σκέψης, τον οποίο όμως, για να μην γίνει «κακή» τεχνοκρατική συνήθεια, φροντίζω να τον συμμορφώνω με τον κώδικα αξιών που μέσω συλλογής εμπειριών πάσχισα να συνθέσω.
Δεν συλλέγω λοιπόν αντιδράσεις για να αρχειοθετηθούν σε μία βάση δεδομένων... συλλέγω στιγμές αγαπημένες, μοναδικά αυθεντικού χαρακτήρα, για να τις κρεμάσω στολίδια στο δέντρο της ζωής μου και ίσως κάποιες από αυτές παράσημα στο πέτο.

Εκπλήσσομαι πολλές φορές, τρομάζω μπορώ να πω, από την δύναμη πέντε λέξεων που θα μπουν σε μία σειρά και θα εκφράσουν μία σκέψη, μία αίσθηση, μία θέση...!
Στην προκειμένη περίπτωση οι λέξεις ήταν σαφώς περισσότερες αλλά εκ του αποτελέσματος κρίνοντας η ουσία παραμένει η ίδια καθώς η συγκίνηση για τον κάθε αναγνώστη ήρθε από μία μικρούλα φράση μέσα στην φλυαρία του γραπτού μου λόγου.
Κάπου προς το τέλος του κειμένου μία φράση έφερε την αγκαλιά, τα δάκρυα συγκίνησης και το φιλί που ξέχασα προηγουμένως να καταγράψω... και άλλη μία κάπου στη μέση, το τηλεφώνημα σύμπλευσης και αφετηρία νέου κύκλου ζωής αλλά ταυτόχρονα και συνέχειας ενός άλλου μεγαλύτερου κοινού δικού μας που αιωρούταν.

Γράφω ή καταγράφω;
Πραγματικά μπερδεύομαι με αυτό το ερώτημα και μένει πάντα αναπάντητο... αλλά τι νόημα έχει; Απλά για να βάλω μία ταμπελίτσα; Ή για να το οριοθετήσω στο κεφάλι μου και να το χωρέσω;
Όπως και να έχει, εμένα μου αποδίδει γιατί σε προσωπικό επίπεδο βρίσκουν διαφυγή στο φως και σχηματίζονται, όσα μέσα δεν χωρούν συγκεχυμένα... και γενικεύοντάς το καταθέτονται στο κοσμικό όλον και οι δικές μου συναισθηματικές καταγραφές.
Θα το αφήσω έτσι αναπάντητο λοιπόν κι ας με πεισμώνει λίγο... και θα το αφήσω γιατί τουλάχιστον δεν μου προκαλεί ανικανοποίητο καθώς έχω το λόγο και την ουσία, απλά δεν έχω την σχηματική του απεικόνιση.
Είναι αυτό που αρέσκομαι να λέω... «Δεν έχω τίποτα να πω... να μιλήσω θέλω μόνο...» και ως έτσι το αντιμετωπίζω.