Ο έρωτας και η μεγάλη αγάπη…

Σάββατο σαν Κυριακή… με ένα φλυτζάνι καφέ

Ξύπνησα πρωί… σκεφτόμουν στο κρεβάτι… «Σ’ αγαπώ όπως κι εχτές στις 7:00, στης 8:00, στις 8:04, στης 8:05 και της 8:19»… το ίδιο σ’ αγαπώ… είναι ένα δικό μου παιχνίδι που έφτιαξα κοιτώντας το ρολόι μέχρι να σηκωθώ και λίγο μετά, μέχρι να πάω στη δουλειά.
Η αγάπη δεδομένο… όχι συνήθεια… δεδομένο δικό μου… όταν η αγάπη η δική μου γίνει αντιληπτή και σαν δικό σου δεδομένο ίσως να έχουμε θέμα.
Εάν υπάρχει όμως και από την άλλη πλευρά αγάπη να κρατάει αντίβαρο είμαστε καλά.
Ωραία… με την αγάπη καθαρίσαμε… δεδομένο μας και μεγάλη ευτυχία μας…
Ο έρωτας όμως;
Εδώ έρχεται η αγάπη και τα μπερδεύει λίγο.
Η μεγάλη αγάπη που σε μπερδεύει και νομίζεις πως είναι έρωτας… γιατί εντάξει με την αγάπη τα κατάφερες, που είναι και το μεγάλο μας θέμα, γενικότερα στη ζωή, αλλά με τον έρωτα που είναι η τρέλα, η παρόρμηση, ο πόθος και η μεγάλη ντόπα της καθημερινότητάς σου;
Η αγάπη όσο μεγάλη κι αν είναι, πολύ περισσότερο όταν είναι μεγάλη, έχει έναν χαρακτήρα επίσημο. Είναι ουσία… μεγαλειώδης… βασίλισσα… δεν της κάνεις κατάχρηση, ούτε την τσαλακώνεις με κακομεταχείριση. Την κρατάς φυλαχτό.
Ο έρωτας όμως, από μόνος του έχει έναν χαρακτήρα λίγο επιπόλαιο, λίγο τρελούτσικο, λίγο αφελή, λίγο εφήμερο, λίγο επιφανειακό, εμπαθή και φλογερό.
Είναι ένα χαμίνι που αν του αφαιρέσεις όλα αυτά τα λίγο δεν θα υπάρχει πια.
Θα είναι κάτι άλλο αλλά όχι έρωτας.
Γιατί, εξηγήστε μου κι εμένα του αφελή, υπάρχει έρωτας χωρίς την τρέλα του να κάνεις λάθη; Χωρίς την αφέλεια του για πάντα; Χωρίς την τρέλα του να νομίζεις ότι όλα τα μπορείς; Χωρίς τον πόθο και την φλόγα του ερωτισμού;
Σε αυτή την τελευταία λέξη θα σταθώ.
Γιατί ονομάζεται ερωτισμός η επιθυμία που φέρνει δύο σώματα κοντά; Γιατί «κάνουμε έρωτα» και δεν χρησιμοποιούμε κάποια άλλη λέξη;
Ίσως γιατί είναι τόσο άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους οι έννοιες και η μία προϋποθέτει την ύπαρξη της άλλης για να υφίσταται…
Βάζω μπροστά το ίσως, αφήνοντας την πιθανότητα λάθους, από ελπίδα κυρίως του να κάνω εγώ λάθος και όχι από αβεβαιότητα.
Ο πλατωνικός, χαρακτηριζόμενος, έρωτας δεν είναι η λύση στο ερώτημά μου, διότι κι αυτός περιέχει τα στοιχεία αυτά, αλλά περισσότερο στο ανεκπλήρωτό τους, με την προϋπόθεση όμως της υπέρβασης λόγω άλλων δεδομένων χαρακτηριστικών του ατόμου που θα τον βιώσει.
Αυτός ο πολύπλοκος χαρακτήρας του έρωτα, ο μυστηριώδης, λίγο δύστροπος, κακομαθημένος και ασαφής είναι που ενέπνευσε και όλους τους ανά τους αιώνες ποιητές, στιχουργούς, συγγραφείς και μουσικούς.
Η αγάπη, όσο μεγαλειώδης κι αν είναι, ακριβώς επειδή έχει ουσία και μπορείς να την αναγνωρίσεις από την πρώτη στιγμή όταν την αισθανθείς δεν έχει την ίδια τύχη σε δημοτικότητα όσο ο έρωτας.
Είναι σαν δύο ερμηνεύτριες… η μία της όπερας και η άλλη του λαϊκού.