... κοιτώ, αλλά δε βλέπω...

Είναι φορές που θέλεις να τρίψεις τα μάτια σου για να καθαρίσουν γιατί νομίζεις ότι δεν βλέπεις καλά...
Είναι αυτοί οι άνθρωποί σου;
Και τότε μπαίνω στη διαδικασία της αναδρομής για να το επιβεβαιώσω, να παραμυθιαστώ και να βρω λόγους να πεισθώ...
Σσσς... είμαι ο γιός... ο αδερφός... αλλά και κάτι άλλο που δεν ξέρω...
Κάτι λείπει απ' την εικόνα... ή εγώ είμαι μισός;

...X-mass 2011...

No more, no less...
Just being the son once again...
As I had always been here...
Family matters...

... ένα φεγγάρι στο δρόμο...

Ένα κόκκινο τεράστιο φεγγάρι... σαν ψεύτικο... ζωγραφισμένο παράτερα πάνω απ' το νησί... χαμηλότερα από συνήθως... στο ταξίδι του πήγαινε... με τον αέρα του έλα... μανιασμένο...
Όχι δεν ήταν στολίδι των ημερών... αυτά δεν θυμάμαι να τα είδα... μαγεμένος από έναν κύκλο βαμμένο πάθος...

... το ταξίδι της παραμονής...

Ακόμα μία αναμονή... παραμονή στο λιμάνι... μέχρι να έρθει το πλοίο...
Κάτι μου θυμίζει απ' τα παλιά... τότε που όλα είχαν ανάποδη φορά... αλλά τίποτα δεν θα αφήσω να περάσει μέσα από την γυάλινη φυσαλίδα που με περιβάλει...
Θα πρέπει να σπάσει για να περάσει μέσα το παραμικρό... σε κάθε άλλη περίπτωση το μόνο που περνάει είναι η αίσθηση των εικόνων που μπορώ να δω... αλλά αυτή έχω μάθει να τη γιατρεύω...
Η διαμονή μικρή... παραμονή Χριστουγέννων μέχρι την επόμενη Πρωτοχρονιάς... παράνομη η σκέψη ότι θα μπορούσα να έφευγα γι' αλλού... και πιο φευγαλέα απ' το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μου, που έπιασαν για λίγο θαλασσινό ορίζοντα...
Αν το ζητούσα δεν θα μου δίναν άρνηση... λες και πρέπει να ρωτήσω κάποιον... εξάλλου μόνος τα κάνεις τα ταξίδια φίλε... μόνο στην αποβάθρα ενίοτε σε περιμένει κάποιος... είτε για το αντίο, είτε για ένα φιλί, είτε για το καλώς ήρθες...
Σήμερα κανονίσαμε φιλί αλλά είχε φουρτούνα και μας έδωσαν απαγορευτικό...
Θα ταξιδέψουμε παράλληλα όμως... ο καθένας στο δικό του παρελθόν... στην δική του φυσαλίδα... στο δικό του παραμύθι... με το μέσα του βαθιά κρυμμένο μη τύχει και πάρει φως και διαλυθεί...

... δύο δώρα... απλά...

Αν ανταλλάσαμε τα ίδια δώρα πριν δύο χρόνια θα ήταν εντελώς αντίστροφα...
Εγώ θα σου έδινα το δικό σου κι εσύ το δικό μου...
Έτσι όπως έγινε τώρα σημαίνει ότι εγώ είχα ήδη το δικό σου κι εσύ το δικό μου... και απλά ανταλλάξαμε ουσία... το κάτι από εσένα και κάτι από εμένα που έχει φωλιάσει μέσα μας...

... περίπτωση ανάσας...

Πόσο απλό;
Μία μικρή μόνο απόφαση...
Σαν την αναπνοή...
Οι πολύ δεν το σκέφτονται αλλά το εκτελούν σωστά με γενναία οφέλη... γιατί έτσι τους έμαθαν...
Όσοι, λίγοι, ξεχασμένοι στα δικά τους, μπερδευτηκαν και ξέχασαν την "απόφαση" της εισπνοής δεν περπατούν στο επίπεδο ετούτο... και να φανταστεί κανείς ότι σκέφτονταν κάτι ουσιαστικό, που δεν τους έμαθε κανένας, μήπως και πάνε ένα βήμα πιο πέρα...
Λες αυτό να ήταν το βήμα;
Αλλού ξεκίνησα να πάω... αλλά πάλι στο "διότι" κατέληξα... σαν από ενοχή που κατάφερα ότι και οι πολλοί που αναλαμβάνουν το ρόλο να "απολαμβάνουν"...
[Ευτυχία]: Περνά η ζωή από δίπλα σου και δεν την προσέχεις!
[Νίκος]: Ποιά; Αυτή που με χτύπησε;
... ... ...
[Νίκος]: Αααα... η ζωή με χτύπησε πάλι...; Στο κεφάλι...
[Ευτυχία]: Όχι... αυτή τη φορά ήταν η ευτυχία...

Μη καταχωρημένοι αναγνώστες...

Πέρσι περίπου τέτοια εποχή είχα χαρεί με τον πρώτο εγγεγραμμένο αναγνώστη του blog μου... σαν μοναδικό...
Μέσα στο 2010 κατάλαβα και διαπίστωσα από τις τεχνοκρατικές μεθόδους των στατιστικών ότι οι πραγματικοί πιστοί μου αναγνώστες είναι δύο... και δεν είναι δηλωμένοι... ανώνυμα, αθόρυβα... αλλά ουσιαστικά ακολουθούν τις εμμονές εντός μου...
Η Β. και ο Γ. είναι οι δύο αναγνώστες μου... και λείπει ίσως ένα Α. για να μπορώ να ενώνω κι εγώ τα τρία πρώτα δάχτυλά μου και να κάνω το σταυρό μου όπως μου έμαθες άρχοντα...
Έκλεισα το 2009 με τη χαρά του ενός επίσημου αναγνώστη... κλείνω το 2010 με δύο ουσιαστικούς...

... χαμένος χρόνος...

Πόσος χρόνος χαμένος Θεέ μου...;
Ξοδεμένος σε πλάνες... συμβιβασμένος σε χαμηλές πτήσεις...
Πόσος...; Και πόσος ακόμα;

... χωρίς ανάσα ζωή...

Οι εποχές αλλάζουν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο...
Από Παρασκευή βράδυ σε Σάββατο πρωί... ώστε Δευτέρα να ξεβολευτείς από το συνηθισμένο, εκτός κι αν πρόλαβες να ζήσεις σφήνα ανάμεσα στις μέρες του ορισμένου...
Άρχοντα πήγαν να μου χωρέσουν το συναίσθημα σε διαφάνειες παρουσίασης... παραποιημένο βέβαια... αλλά συναίσθημα... εκλογικευμένο... με οδηγίες χρήσης... σαν αμερικάνικη κονσέρβα... Συναισθηματική Νοημοσίνη μου το είπαν... αλλά εγώ κατά τη διάρκεια όλου του σεμιναρίου δεν έλαβα καθόλου συναίσθημα απ' τον εισηγητή...
Μήπως εγώ κατάλαβα κάτι λάθος;
"Πώς να κατευθύνεις το συναίσθημα με τη λογική" θα έλεγα ότι ήταν αυτό που μας παρουσίασε... βγαίνοντας από το θέμα λόγω ερωτήσεων των συμμετεχόντων...
Επαγγελματικό σεμινάριο ήταν... τι περίμενες διαφορετικό; Οι "δουλειές" δεν συμπορεύονται με το συναίσθημα...
Μα εμένα μου έλειψαν πολλά αυτές τις γεμάτες κενό ημέρες...
Ημέρες που έτρεχαν προγραμματισμένες σε διαδοχική προβολή...
Άνθρωποι, στιγμές, συναισθήματα, τόποι, εικόνες... αυτά μου έλλειψαν στις αίθουσες σεμιναρίων, στις συναντήσεις, στις παρουσιάσεις... και μου κόβεται η ανάσα στα διαλείμματα των "παραστάσεων"... όταν συνειδητοποιώ όλο αυτό το ανούσιο...
Ναι, το μπορώ καλύτερα απ' τον καθένα... το αντέχω ακόμα κι εκεί που οι άλλοι εγκαταλείπουν... αλλά ανάμεσα, όταν καταφέρνω να δω καθαρά... θέλω ν' ανοίξω το παράθυρο...
Νομίζω παθαίνω πανικό on line... κι έχω γεμάτο πρόγραμμα και σήμερα...

...χθες

Τόση σκέψη να κατευθύνεται προς εμένα και μόλαταυτα μόνος... ή έστω κάτι που να κάνει τη διαφορά...
Όχι δεν είναι γκρίνια... επιλογή είναι... απλά απορώ με τους νόμους του Σύμπαντος...
Όσο δε για τις αντισυμβατικές ενέργειές μου δεν θα το κάνω θέμα γιατί το εγωιστικό μου θέλω υπαγορεύει να με θυμούνται και να με ξεχνούν όποτε το ζητώ...

...συνάντηση γιορτής... όλοι εμείς...

Αυτό που σκέφτομαι και πρέπει να οργανώσω, δεδομένου ότι τα τυχαία μονοήμερα επετείων δεν μου κάθονται και με αποπρογραμματίζουν, είναι το αν φέτος θα κάνουμε Προχριστούγεννα ή Μεταπρωτοχρονιά με τους εντιμότατους φίλους μου... την οικογένεια που διαλέγουμε και μας διαλέγει...
Νομίζω ότι η Μεταπρωτοχρονιά θα ήταν καλύτερη... γιατί δεν έχει αγωνίες, ούτε φόρτιση προσμονής... ότι ήταν να σου φέρει το έχει ήδη φέρει... και μένει η ουσία της συνάντησης...
Μήπως να το κάνουμε επετειακή κινητή εορτή ανάλογη με το αντίστοιχο περσινό Σαββατοκύριακο;

...το μισό σήμερα...

Κινηματογραφικά η σημερινή θέση... ανάποδη... με προοπτικές ουρανού γαλάζιου με φρεσκοοργωμένα αφράτα ολόλευκα σύννεφα...
Τίποτα δεν θα μπορέσει να χαλάσει το σενάριο... θα πέφτει και η μουσική να καλύπτει τα κενά... για να μου θυμίζει ότι το μισό δεν είναι λάθος αλλά επιλογή...

Για την Ευτέρπη...

Μόλις πριν λίγο συνειδητοποίησα ότι στο κινητό μου δεν θα ξαναδείξει εισερχόμενη ή μήνυμα από την Ευτέρπη...
Αυτή η επαφή χάθηκε αλλά δε θα διαγραφεί... ποτέ απ' την μνήμη μου...
Φορ ολντ ταιμς σεικ!

...νύχτα είναι... μια ιδέα...

"Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο κι αυτό που κάνω ποιος σου το 'πε αδυναμία...;"
Είναι αδυναμία Λίνα μου...
... κι ας λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο... κι ας βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία...
Δεν ξέρω τι ακριβώς να κατηγορήσω... και θα κατηγορήσω εμένα... που επέτρεψα στο λίγο να φωλιάσει μέσα μου και να με πανικοβάλει...
Τα ρολόγια φταίνε... που γουργουρίζουν ακατάπαυστα;
Μπορεί...
Μα ίσως να φταίει και η υπερβολή μου να είναι όλα τέλεια στο αγκιγμά μου... εκλαμβάνοντας σαν αδικία την αδυναμία μου να δεχτώ το μέτριο στο οποίο περιφέρομαι...
Βασανίζομαι ανώφελα... για πέντε ανάσες που μου λείπουν...
Κι ένα ερώτημα μου έρχεται στο νου... μέσα στον τόσο προγραμματισμό μου... πόσο καλά γνωρίζετε το σχεδιάγραμμα της καθημερινότητάς μου;
Τι ώρα ξυπνάω... τι ώρα δουλεύω... τι ώρα τρώω... τι ώρα ψωνίζω... τι αγοράζω... πόσες ώρες κοιμάμαι... με ποιους κάνω παρέα... πότε συναντώ ανθρώπους.... τι ρούχα προτιμώ... πως πίνω τον καφέ μου... τι μουσική αγαπώ... ποιες ταινίες με αγκίζουν... ποια βιβλία με κρατάνε...
Όλα τα ερωτηματικά... τι, που, πως, ποιος... μπορείτε μάλλον να τα απαντήσετε...
Μάλλον!
Το γιατί όμως; Σε πόσα θα τολμούσατε να δώσετε μία απάντηση;
Και αν πάλι έπρεπε να απαντήσω εγώ στα δικά σας ερωτήματα προγραμματισμού θα απαντούσα λάθος στο μεγαλύτερο μέρος... παρόλα αυτά κανά δυο γιατί μπορεί και να τα απαντούσα... από αυτό το κάτι που "σκάει" στο κεφάλι μου...
Πρέπει να επανατοποθετήσω την καθημερινότητά μου... και ίσως τη ζωή μου...
Ξεκίνησα με πρέπει ο ψυχαναγκαστικός... λες και η διαδικασία αλλαγής οφείλει να έχει χαρακτήρα φορτικό...
Δεν θέλω τέτοια επανατοποθέτηση...
Κι αν συνεχίσω θα αυτοαναιρούμαι ως το πρωί...
Υπαρξιακά μέσα στη νύχτα;
Δεν έχω και τον "αδερφό" μου εδώ να με ρωτήσει αν είναι σοβαρό... γιατί μόνο εκείνο μένει τελικά... κι ας είναι οι απαντήσεις μου αδέξιες...
Belle Reve... για το όνειρο που κι απόψε δεν είδα... για να το κάνω εικόνα με τα μάτια ανοιχτά...
Αααα και τα αποσιωπητικά μου απόψε... δεν έχουν σιωπές... γιατί διαδηλώνουν στους δρόμους... ούτε ποίηση έχουν για να γίνουν αποσιωπ(οι)ητικά όπως παλιά... απόψε είναι Απουσιοπητικά γιατί έχουν απουσίες...

Θέλω αέρα...

Αναπνοές... βαθιές, καθαρές... που να μπορούν να γυρίσουν το κοντέρ απ' την αρχή...
Μποφόρ ικανά να παρασύρουν από μέσα μου όλα όσα με κρατούν καρφωμένο στη Γη... να φουσκώσουν τα πανιά μου...
Αέρας να με πάει στου ορίζοντα την άκρη...
Μένω πιστός στο πρόγραμμα κι ας προλαβαίνω πάντα στο παρά πέντε...
Σβήνω... σβήνω εκκρεμότητες και όλο συναντώ μπροστά μου περισσότερες... μα καμία από επιλογή...
Μήπως απλά τους δίνω εγώ πολύ χώρο να έρθουν να εγκατασταθούν και στη συνέχεια σημασία ώστε να με βαραίνουν...;