... χωρίς ανάσα ζωή...

Οι εποχές αλλάζουν μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο...
Από Παρασκευή βράδυ σε Σάββατο πρωί... ώστε Δευτέρα να ξεβολευτείς από το συνηθισμένο, εκτός κι αν πρόλαβες να ζήσεις σφήνα ανάμεσα στις μέρες του ορισμένου...
Άρχοντα πήγαν να μου χωρέσουν το συναίσθημα σε διαφάνειες παρουσίασης... παραποιημένο βέβαια... αλλά συναίσθημα... εκλογικευμένο... με οδηγίες χρήσης... σαν αμερικάνικη κονσέρβα... Συναισθηματική Νοημοσίνη μου το είπαν... αλλά εγώ κατά τη διάρκεια όλου του σεμιναρίου δεν έλαβα καθόλου συναίσθημα απ' τον εισηγητή...
Μήπως εγώ κατάλαβα κάτι λάθος;
"Πώς να κατευθύνεις το συναίσθημα με τη λογική" θα έλεγα ότι ήταν αυτό που μας παρουσίασε... βγαίνοντας από το θέμα λόγω ερωτήσεων των συμμετεχόντων...
Επαγγελματικό σεμινάριο ήταν... τι περίμενες διαφορετικό; Οι "δουλειές" δεν συμπορεύονται με το συναίσθημα...
Μα εμένα μου έλειψαν πολλά αυτές τις γεμάτες κενό ημέρες...
Ημέρες που έτρεχαν προγραμματισμένες σε διαδοχική προβολή...
Άνθρωποι, στιγμές, συναισθήματα, τόποι, εικόνες... αυτά μου έλλειψαν στις αίθουσες σεμιναρίων, στις συναντήσεις, στις παρουσιάσεις... και μου κόβεται η ανάσα στα διαλείμματα των "παραστάσεων"... όταν συνειδητοποιώ όλο αυτό το ανούσιο...
Ναι, το μπορώ καλύτερα απ' τον καθένα... το αντέχω ακόμα κι εκεί που οι άλλοι εγκαταλείπουν... αλλά ανάμεσα, όταν καταφέρνω να δω καθαρά... θέλω ν' ανοίξω το παράθυρο...
Νομίζω παθαίνω πανικό on line... κι έχω γεμάτο πρόγραμμα και σήμερα...