Πώς αλλάζουν όλα στο χρόνο;
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011
... χωρίς μανταλάκι στο σχοινί...
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
Αναπνοή... τέχνη κατά τ' άλλα απλή...
"Εεεεε... Υπάρχεις! Το θυμάσαι;"
Τικ τακ, τικ τακ... αν σταματήσεις για λίγο θα ακούσεις ότι η καρδιά σου χτυπάει ακόμα...
Σσσσς... μην τα καλύπτεις όλα με τα λόγια και τους λόγους σου...
Πάρε βαθιά εισπνοή... κράτα τον αέρα... βούτα στην αρχή σου... μέσα σου... μπορείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά... αλλά ποτέ, μα ποτέ, μην ξεχαστείς και προσπαθήσεις να εισπνεύσεις... μπορείς να αφήνεις τον αέρα να βγαίνει σιγά σιγά... χρησιμοποιημένος... και άχρηστος... γιατί δεν μπορείς να τον διαχειριστείς... όχι εδώ...
Ότι δεις θα πρέπει να το κρατήσεις στη σιωπή που συνάντησες εκεί κάτω... δεν αντέχει το μέσα σου τον έξω αέρα... όπως το έξω σου ασφυκτιά στου μέσα το ξένο περιβάλλον...
Ποτέ δεν θα συναντηθούν... ή δεν θα συμβαδίσουν τα δύο... ξέχωρα και αταίριαστα στο ίδιο σώμα...
Δυο τόποι αλλιώτικοι και ξένοι... με ίδια γεωγραφία και διαφορετικό πολιτισμό...
"Αααα... ναι... το θυμήθηκα... πάντα εσύ μου το θυμίζεις την κατάλληλη στιγμή... ακριβώς τότε που μου τελειώνει ο αέρας και κινδυνεύω να χαθώ..."
Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011
Συναισθηματική Άπνοια
Έτσι δεν το είπαμε ομορφιά μου;
Συνέχεια το μπερδεύω με τη "συναισθηματική αναπηρία"...
Αλλά η δεύτερη δεν είναι δύναμη... δεν είναι υπέρβαση... είναι παθητική...
Μου παίρνει χρόνο όμως αντικρίζοντας τη μία μόνο όψη...
Συναισθηματική άπνοια λοιπόν... καταλήξαμε...
Γιατί με τα δεδομένα της παρούσης, δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα και τις καταστάσεις ταυτόχρονα κύριοι...
Ναι, καλά το γράφω... κύριοι... γιατί σαν δύο διαφορετικοί άνθρωποι απέναντί μου ο εαυτός μου... σε διαφορετικά σημεία...
Επιλογή είναι... από αυτές που δεν κάνεις συνειδητά αλλά σαν από αίσθημα αυτοσυντήρησης...
Δεν ξέρω αν οι ορολογίες που χρησιμοποιούμε είναι οι σωστές αλλά έτσι το καταλαβαίνουμε εμείς... κι έτσι γυρνά για μας ο κόσμος...
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011
Τυχαία κορίτσια που αγαπώ...
Στη ζωή μου υπάρχουν κάποια κορίτσια που με κάνουν να χαίρομαι και μόνο που τα συναντάω τυχαία...
Είναι φορές που τα πρωινά αποζητώ να τα συναντήσω για να ξεκινήσει η ημέρα μου όμορφα...
Όχι ότι κάνω τίποτα σπουδαίο... αλλά τα φέρνω στο μυαλό μου και αυτά εμφανίζονται μαγικά...
Κάποια μου λείπουν γιατί έτυχε (πάντα το τυχαία θα είναι η συνοδευτική τους λέξη) και δεν τα συναντώ συχνά... αλλά αισθάνομαι ότι πάντα είναι εκεί... και είμαι τυχερός γιατί όπου και αν πάω πάντα θα υπάρχουν τέτοια μαγικά πλάσματα...
Σήμερα θέλω να γράψω για αυτά τα κορίτσια... για όσα από αυτά μπορέσω...
1. Το κορίτσι με τα πορτοκαλί μαλλιά και τη φαντασία στα μάτια...
Ένα κορίτσι που συνάντησα στον προηγούμενο σταθμό μου και έμοιαζε να μην ταιριάζει με τα υπόλοιπα χρώματα του τοπίου...
Αυτά τα χρώματα είναι που ξεχωρίζω πάντα εγώ και τοποθετώ σε περίοπτη θέση στην καρδιά μου...
Είναι το κορίτσι που ζωγραφίζει με ένα χαμόγελο τα τοπία που περπάτησα κοντά στα ανατόλια της γνώσης...
Σαν να έτυχε από παλιά να είχαμε βρεθεί για να τυχαίνει πάντα να τα λέμε στο φτερό...
2. Το κορίτσι με το μαλλί-ακαθόριστο-ότι να' ναι-γιατί ποτέ δεν μένει σταθερό...
Όχι δεν καθορίζω τα κορίτσια μου από τα μαλλιά τους αλλά έτυχε και πάλι να είναι το μαλλί σημείο αναφοράς...
Ένα κορίτσι που όταν το περιμένεις να έρθει από μία κατεύθυνση, ξέρεις ότι θα έρθει από την άλλη... κοιτάς λοιπόν από την άλλη και τελικά δεν έρχεται καθόλου... τέλος θα εμφανιστεί για μία στιγμή και αν πρόλαβες έχει καλώς...
Γι' αυτό κι εγώ θα σου αφήνω εκκρεμότητες σε σημειώσεις σαν βραβείο του τυχαίου...
3. Το κορίτσι "Άκου να σου πω χαρά μου..."
Εεεεε εντάξει... δυο κουβέντες θα σου πω και κοίτα να γίνουν clear...
Το λοιπόν κερία μου... πολλά πολλά δε θέλω γιατί ξέρω να επιλέγω...
Την γνωριμία μας την ξεκίνησα εγώ... το θυμήθηκα σήμερα... και η πρώτη κουβέντα που σου είχα πει ήταν απόλυτα ξεκάθαρη και καθοριστική... "Ξέρετε από που ανοίγει ο κλιματισμός;"
Διότι είμαι και ευγενικό παιδί... και μου αρέσει να δημιουργώ πάντα το σωστό κλίμα έστω και τεχνητά... αλλά εσύ ξέρεις από καλό κλίμα...
Από τότε μας πήρε μερικά χρόνια με απλές καλημέρες, χαμένα χρόνια σαν να λέμε, αλλά είπαμε... ένεκα το τυχαίο...
4. Το κορίτσι "Μία πυξίδα για το φως"
Ο διάλογος των εγκεφάλων μας στην πρώτη μας συνάντηση θα πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Αααα εδώ ήσουν; Μα καλά γιατί μου πήρε 28 χρόνια για να σε ξαναβρώ; (με αγκαλιά)
- Άντε πια... πότε θα προλάβουμε να τα πούμε όλα όσα έχουμε μαζέψει μέσα μας; (ακόμα αγκαλιασμένοι)
Ενώ στην πραγματικότητα είπαμε:
- Η κα Κ......; (με νευρικότητα)
- Απέναντι! (με χαμόγελο)
Αστεία δεν είναι η ζωή μικρή μου;
Από τότε απλά φωτίζουμε της μέρες μας σε κάθε τυχαία συνάντηση... σαν κρυφή συνωμοσία...
5. Το κορίτσι με το μπαλόνι Welcome Home
Μου έλειψε το τεράστιο χαμόγελό σου... αλλά ακόμα έχω το μπαλόνι που ευτυχώς και έτυχε και το πήρα εγώ τελικά γιατί αλλιώς... πώς...;
Τεράστια όλα επάνω σου... από την αρχή αυτή την εικόνα σχημάτισα...
Είχα σκεφτεί... όμορφα μεγάλα λαμπερά μάτια... αναθεώρησα αμέσως... τεράστια ήταν η σωστή λέξη...
Και από τότε όλα επάνω σου τεράστια τα έβλεπα... μα πιο πολύ την ψυχή... όταν έφτασα εκεί σταμάτησα... μου αρκούσε...
Alternative όλα τα κορίτσια μου... τα τυχαία... μοιραία... μοναδικά με το δικό τους τρόπο στην μικρή μου καθημερινότητα...
Δεν διαλέξαμε τη σχέση μας... ούτε την αναλύσαμε ποτέ... και έτσι θα την αφήσω...
Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011
... στη ζωή του Υπερήρωα...
Όλοι οι υπερήρωες έχουν ένα μυστικό...
Επιτρέπεται να έχω κι εγώ και ας μην είμαι υπερήρωας;
Όλοι φανταζόμαστε ότι η ζωή του υπερήρωα είναι πολύ ιδιαίτερη και διαφορετική, κρίνοντας από την εικόνα και το αποτέλεσμα...
Όμως ο υπερήρωας είναι ένα παιδί που βαριέται... και κοιμάται, τρώει, πρέπει να δουλέψει σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους...
Δεν είναι ιδιαίτερη η ζωή του λοιπόν... αυτός είναι ιδιαίτερος... και διαφορετικός, ο τρόπος του σε αυτό που κάνει...
Η διαφορά στη ζωή του υπερήρωα είναι ο εαυτός του...
Θα βαριέμαι και θα το αποσιωπώ λοιπόν...
- Θα ήθελες να είσαι υπερήρωας;
- Για λίγο... και αν μου αρέσει, λίγο ακόμα... και τέτοια...
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
Σαββατοκύριακο στον κήπο με τις ντοματιές...
Κυριακή... άραγε το ταξίδι σου τελειώνει;
Με βρήκες στο ίδιο σημείο που με γνώρισες;
Υπάρχει τίποτα που να θυμίζει ακόμα τα βράδια της Παρασκευής;
Σσσσσσς... τίποτα να μην μου πεις...
Καμία απάντηση δε θέλω...
Όλες θα έχουν ένα όχι μπροστά...
Γιατί μάλλον δεν με βρήκες... και ούτε τα βράδια της Παρασκευής θυμίζουν κάτι απ' τα παλιά...
Τα μάτια που τα κοιτάζουν δεν είναι πια τα ίδια...
Και φυσικά το καλύτερο όχι είναι για το ταξίδι που δεν τελειώνει...
Έχουμε άλλα να δούμε μπροστά μας... διαφορετικά... αλλά ίσως το ίδιο ωραία...
Δεν θ' αναφερθώ σε τίποτα που να 'χει νοσταλγία...
Φτιάχνω εικόνες... και δεν είναι οι δικές μας... είναι ολοκαίνουργιες...
Θα κοιτάξω στα μάτια το παιδί που ακολουθείς τα βήματά του και θα ρωτήσω εκείνο... έπιασες χώματα; Μάζεψες φως; Γεύτηκες αλμύρα; Μύρισες αρώματα της γης;
Θέλω να μου απαντήσεις με την πρώτη ευκαιρία... κι ας ξέρω ότι θα χρειαστεί να περιμένω πολύ ακόμα...
Η μαμά σε πλένει από τα χώματα με το κρύο νερό από το λάστιχο... αλλά εσύ έχεις ήδη χαρεί την επαφή σου με τη γη και τώρα χαίρεσαι εκείνη με τη μαμά... που αγωνιά ότι θα κρυώσεις...
Έπιασες την ντομάτα απ' το κλαδί και τη δάγκωσες... μαζί και το κοτσανάκι που έχει χίλια αρώματα... και ένα μερμηγκάκι περπατάει στο χέρι σου...
Ο ενήλικας μέσα μου μπαίνει σε σκέψεις...
Για να καλλιεργείς ντομάτα θέλει να είναι το μέσα σου σε ισορροπία... αν δεν είναι τότε απλά φεύγεις... γιατί δεν αντέχεις το δέσιμο με τη γη... και το ονομάζεις ταξίδι, για να λειαίνεται λίγο η επιφάνεια που ακουμπά την ψυχή μας... και τη γδέρνει...
Μια μέρα θα καλλιεργώ ντομάτες στον κήπο μου... και άλλα εποχιακά... γιατί στα πολυετή δεν μετράς εύκολα την ισορροπία...
Όχι μόνο την ισορροπία... αλλά και όλα όσα φέρει αυτή μαζί της... τη γαλήνη, την ηρεμία και την αίσθηση του γεμάτου...
Αν βάλεις την ζωή σου σε μια ευθεία με άξονα το χρόνο θα παρατηρήσεις ότι όσο πλησιάζεις στο κέντρο τόσο χάνεις την επαφή σου με τη γη...
Σκαλίζεις τη γη... όταν είσαι μικρός... γιατί ακόμα σου θυμίζει την αρχή σου... και όταν μεγαλώνεις... γιατί αναγνωρίζεις την αγκαλιά που σε περιμένει...
Όταν είσαι στη μέση, που οι αποστάσεις από τα άκρα έχουν μεγαλώσει, έχεις ξεχάσει το απλό και έχει χαθεί η ισορροπία... μαζί με όλα της τα δώρα...
Εδώ... στη μέση... αγωνιώ να έχω χέρια καθαρά κι ας μην πιάνω χώμα...
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
Πρωινό με τον Freud
Λες και γράφω σενάριο... που την επόμενη παίζεται στην τηλεόραση...
Δυστυχώς τηλεοπτικό, καθημερινής σειράς... αφού με αυτή τη συχνότητα συμβαίνει...
Οι ήρωές μου συχνά αυθαιρετούν στους διαλόγους αλλά κρατούν την ουσία και το συναίσθημα ατόφια...
Πάλι κοιτάζουμε στην ίδια κατεύθυνση και βλέπουμε άλλο τοπίο...
Απίστευτο!
Ξέρω... ποτέ δεν μπορείς να δεις με κάποιον ακριβώς την ίδια εικόνα, με τον ίδιο τρόπο, όσο κοντά κι αν στέκεστε γιατί πάντα θα υπάρχουν αποκλίσεις... αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει μία μεγάλης έκτασης ταύτιση...
Τίποτα δεν είναι έτσι στο δικό μας σενάριο... εντελώς τα αντίθετα... λες και το έγραψε ο καλύτερος σεναριογράφος για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού... αντίθεση στην αντίθεση...
Σκηνή πρωινού με θέμα ψωμί vs φρυγανιά... και τον Freud να παρατηρεί τυπικότητα vs σεβασμό...
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011
Διάλογος πίσω από την πόρτα...
- Δεν έχει χαρτί στην τουαλέτα...
- Εεε καλά, δεν πειράζει... θα γράψεις όταν βγεις...
- Δεν θέλω να γράψω...
- ...
- Σου φαίνεται φυσιολογική η απάντηση που μου έδωσες;
- Με ενοχλεί αυτή η λέξη...
- Πολύ ωραία... αυτή η απάντηση ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο τη θέση μου στο ερώτημα που σου έθεσα πριν...
- Αυτή ήταν η πρόθεσή σου; Η επιβεβαίωση;
- Όχι, την τοποθέτησή σου ζητούσα...
- Απλά διαφορετικές προτεραιότητες... για τις οποίες θα μπορούσαμε τώρα να έχουμε τσακωθεί...
- Ναι αλλά πρέπει να τα συζητάμε...
- Τη θεωρείς λοιπόν "φυσιολογική" συζήτηση αυτή για δύο ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί ο ένας τον άλλο;
- Αφορά ανθρώπους που η σχέση τους έχει περάσει σε άλλο επίπεδο...
- Τυπικό;
- Όχι, πιο ουσιαστικό!
- Πώς γίνεται να κοιτάμε στην ίδια κατεύθυνση και να βλέπουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα;
- Είναι που συναντηθήκαμε για να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο και όχι για να ταιριάζουμε...
- Θα μπορούσες τουλάχιστον να μου φέρεις χαρτί υγείας; Άλλωστε τώρα το λύσαμε... με την πόρτα ανάμεσά μας...
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011
Παράξενο παιδί
Ήρθαν πολλά φεγγάρια πάλι και έκατσαν στο κεφάλι μου...
Άρχισα να ζηλεύω τα απλά... την ξέρω αυτή την αντίδραση του μέσα μου...
Μετά πετρώνω απ' έξω...
Μόνοι μας μείναμε στον κόσμο αυτόν... οι τελευταίοι του είδους...
Έχω και τόσα να διαχειριστώ... που απορώ με το αποτέλεσμα...
Γιατί καλό θα είναι, το ξέρω!
Πάντα στο τέλος επιβιώνω και τα καταφέρνω μια χαρά...
Γι' αυτο δεν μου αρέσει που όλα τελικά κρίνονται απ' το αποτέλεσμα...
Στο ενδιάμεσο κρύβεται ο πόνος που δεν τιτλίζεται στο τέλος... και πολλοί δεν τον πρόσεξαν ποτέ...
«Ναι μωρό μου, είμαι παράξενο παιδί, σκοτεινό»
...αλλά καλύτερα να στα φτιάξω ιστορία απ' το αποτέλεσμα... όταν κι αυτό κατασταλάξει... όχι μόνο για την καθαρή ουσία... αλλά για το εύπλαστο ίζιμα...
Απ' την αρχή...
Δεν είσαι μικρός πια...
Και έρχεται ένα πρωινό ζεστό φως ξαφνικά και σε κάνει να επιθυμείς να τα αρχίσεις όλα απ' το μηδέν...
Επιθυμείς... δεν θες... γιατί μόνος σου ξεκινάς με ένα μηδέν που αρνείσε να βάλεις...
Χωρίς μηδέν απ' την αρχή δεν ξεκινάς...
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011
Μάιος Ε.Π.Ε
Δεν είναι ότι δεν γίνονται πράγματα γύρω μου... απλά εγώ έχω χάσει την ικανότητά μου να τα αντιλαμβάνομαι...
Είναι αυτή η περίοδος υπερφόρτωσης που διανύω που με έχει κάνει περιορισμένης αντίληψης και απεριόριστης ευθύνης...
Κάθε φορά όμως... στο τέλος του ενός μήνα πάντα θα κολλάει η αρχή του επόμενου...