Τυχαία κορίτσια που αγαπώ...

Στη ζωή μου υπάρχουν κάποια κορίτσια που με κάνουν να χαίρομαι και μόνο που τα συναντάω τυχαία...
Είναι φορές που τα πρωινά αποζητώ να τα συναντήσω για να ξεκινήσει η ημέρα μου όμορφα...
Όχι ότι κάνω τίποτα σπουδαίο... αλλά τα φέρνω στο μυαλό μου και αυτά εμφανίζονται μαγικά...
Κάποια μου λείπουν γιατί έτυχε (πάντα το τυχαία θα είναι η συνοδευτική τους λέξη) και δεν τα συναντώ συχνά... αλλά αισθάνομαι ότι πάντα είναι εκεί... και είμαι τυχερός γιατί όπου και αν πάω πάντα θα υπάρχουν τέτοια μαγικά πλάσματα...
Σήμερα θέλω να γράψω για αυτά τα κορίτσια... για όσα από αυτά μπορέσω...
1. Το κορίτσι με τα πορτοκαλί μαλλιά και τη φαντασία στα μάτια...
Ένα κορίτσι που συνάντησα στον προηγούμενο σταθμό μου και έμοιαζε να μην ταιριάζει με τα υπόλοιπα χρώματα του τοπίου...
Αυτά τα χρώματα είναι που ξεχωρίζω πάντα εγώ και τοποθετώ σε περίοπτη θέση στην καρδιά μου...
Είναι το κορίτσι που ζωγραφίζει με ένα χαμόγελο τα τοπία που περπάτησα κοντά στα ανατόλια της γνώσης...
Σαν να έτυχε από παλιά να είχαμε βρεθεί για να τυχαίνει πάντα να τα λέμε στο φτερό...
2. Το κορίτσι με το μαλλί-ακαθόριστο-ότι να' ναι-γιατί ποτέ δεν μένει σταθερό...
Όχι δεν καθορίζω τα κορίτσια μου από τα μαλλιά τους αλλά έτυχε και πάλι να είναι το μαλλί σημείο αναφοράς...
Ένα κορίτσι που όταν το περιμένεις να έρθει από μία κατεύθυνση, ξέρεις ότι θα έρθει από την άλλη... κοιτάς λοιπόν από την άλλη και τελικά δεν έρχεται καθόλου... τέλος θα εμφανιστεί για μία στιγμή και αν πρόλαβες έχει καλώς...
Γι' αυτό κι εγώ θα σου αφήνω εκκρεμότητες σε σημειώσεις σαν βραβείο του τυχαίου...
3. Το κορίτσι "Άκου να σου πω χαρά μου..."
Εεεεε εντάξει... δυο κουβέντες θα σου πω και κοίτα να γίνουν clear...
Το λοιπόν κερία μου... πολλά πολλά δε θέλω γιατί ξέρω να επιλέγω...
Την γνωριμία μας την ξεκίνησα εγώ... το θυμήθηκα σήμερα... και η πρώτη κουβέντα που σου είχα πει ήταν απόλυτα ξεκάθαρη και καθοριστική... "Ξέρετε από που ανοίγει ο κλιματισμός;"
Διότι είμαι και ευγενικό παιδί... και μου αρέσει να δημιουργώ πάντα το σωστό κλίμα έστω και τεχνητά... αλλά εσύ ξέρεις από καλό κλίμα...
Από τότε μας πήρε μερικά χρόνια με απλές καλημέρες, χαμένα χρόνια σαν να λέμε, αλλά είπαμε... ένεκα το τυχαίο...
4. Το κορίτσι "Μία πυξίδα για το φως"
Ο διάλογος των εγκεφάλων μας στην πρώτη μας συνάντηση θα πρέπει να ήταν κάπως έτσι:
- Αααα εδώ ήσουν; Μα καλά γιατί μου πήρε 28 χρόνια για να σε ξαναβρώ; (με αγκαλιά)
- Άντε πια... πότε θα προλάβουμε να τα πούμε όλα όσα έχουμε μαζέψει μέσα μας; (ακόμα αγκαλιασμένοι)
Ενώ στην πραγματικότητα είπαμε:
- Η κα Κ......; (με νευρικότητα)
- Απέναντι! (με χαμόγελο)
Αστεία δεν είναι η ζωή μικρή μου;
Από τότε απλά φωτίζουμε της μέρες μας σε κάθε τυχαία συνάντηση... σαν κρυφή συνωμοσία...
5. Το κορίτσι με το μπαλόνι Welcome Home
Μου έλειψε το τεράστιο χαμόγελό σου... αλλά ακόμα έχω το μπαλόνι που ευτυχώς και έτυχε και το πήρα εγώ τελικά γιατί αλλιώς... πώς...;
Τεράστια όλα επάνω σου... από την αρχή αυτή την εικόνα σχημάτισα...
Είχα σκεφτεί... όμορφα μεγάλα λαμπερά μάτια... αναθεώρησα αμέσως... τεράστια ήταν η σωστή λέξη...
Και από τότε όλα επάνω σου τεράστια τα έβλεπα... μα πιο πολύ την ψυχή... όταν έφτασα εκεί σταμάτησα... μου αρκούσε...
Alternative όλα τα κορίτσια μου... τα τυχαία... μοιραία... μοναδικά με το δικό τους τρόπο στην μικρή μου καθημερινότητα...
Δεν διαλέξαμε τη σχέση μας... ούτε την αναλύσαμε ποτέ... και έτσι θα την αφήσω...