Παράξενο παιδί

Ήρθαν πολλά φεγγάρια πάλι και έκατσαν στο κεφάλι μου...
Άρχισα να ζηλεύω τα απλά... την ξέρω αυτή την αντίδραση του μέσα μου...
Μετά πετρώνω απ' έξω...
Μόνοι μας μείναμε στον κόσμο αυτόν... οι τελευταίοι του είδους...
Έχω και τόσα να διαχειριστώ... που απορώ με το αποτέλεσμα...
Γιατί καλό θα είναι, το ξέρω!
Πάντα στο τέλος επιβιώνω και τα καταφέρνω μια χαρά...
Γι' αυτο δεν μου αρέσει που όλα τελικά κρίνονται απ' το αποτέλεσμα...
Στο ενδιάμεσο κρύβεται ο πόνος που δεν τιτλίζεται στο τέλος... και πολλοί δεν τον πρόσεξαν ποτέ...
«Ναι μωρό μου, είμαι παράξενο παιδί, σκοτεινό»
...αλλά καλύτερα να στα φτιάξω ιστορία απ' το αποτέλεσμα... όταν κι αυτό κατασταλάξει... όχι μόνο για την καθαρή ουσία... αλλά για το εύπλαστο ίζιμα...