Σαββατοκύριακο στον κήπο με τις ντοματιές...

Κυριακή... άραγε το ταξίδι σου τελειώνει;
Με βρήκες στο ίδιο σημείο που με γνώρισες;
Υπάρχει τίποτα που να θυμίζει ακόμα τα βράδια της Παρασκευής;
Σσσσσσς... τίποτα να μην μου πεις...
Καμία απάντηση δε θέλω...
Όλες θα έχουν ένα όχι μπροστά...
Γιατί μάλλον δεν με βρήκες... και ούτε τα βράδια της Παρασκευής θυμίζουν κάτι απ' τα παλιά...
Τα μάτια που τα κοιτάζουν δεν είναι πια τα ίδια...
Και φυσικά το καλύτερο όχι είναι για το ταξίδι που δεν τελειώνει...
Έχουμε άλλα να δούμε μπροστά μας... διαφορετικά... αλλά ίσως το ίδιο ωραία...
Δεν θ' αναφερθώ σε τίποτα που να 'χει νοσταλγία...
Φτιάχνω εικόνες... και δεν είναι οι δικές μας... είναι ολοκαίνουργιες...
Θα κοιτάξω στα μάτια το παιδί που ακολουθείς τα βήματά του και θα ρωτήσω εκείνο... έπιασες χώματα; Μάζεψες φως; Γεύτηκες αλμύρα; Μύρισες αρώματα της γης;
Θέλω να μου απαντήσεις με την πρώτη ευκαιρία... κι ας ξέρω ότι θα χρειαστεί να περιμένω πολύ ακόμα...
Η μαμά σε πλένει από τα χώματα με το κρύο νερό από το λάστιχο... αλλά εσύ έχεις ήδη χαρεί την επαφή σου με τη γη και τώρα χαίρεσαι εκείνη με τη μαμά... που αγωνιά ότι θα κρυώσεις...
Έπιασες την ντομάτα απ' το κλαδί και τη δάγκωσες... μαζί και το κοτσανάκι που έχει χίλια αρώματα... και ένα μερμηγκάκι περπατάει στο χέρι σου...
Ο ενήλικας μέσα μου μπαίνει σε σκέψεις...
Για να καλλιεργείς ντομάτα θέλει να είναι το μέσα σου σε ισορροπία... αν δεν είναι τότε απλά φεύγεις... γιατί δεν αντέχεις το δέσιμο με τη γη... και το ονομάζεις ταξίδι, για να λειαίνεται λίγο η επιφάνεια που ακουμπά την ψυχή μας... και τη γδέρνει...
Μια μέρα θα καλλιεργώ ντομάτες στον κήπο μου... και άλλα εποχιακά... γιατί στα πολυετή δεν μετράς εύκολα την ισορροπία...
Όχι μόνο την ισορροπία... αλλά και όλα όσα φέρει αυτή μαζί της... τη γαλήνη, την ηρεμία και την αίσθηση του γεμάτου...
Αν βάλεις την ζωή σου σε μια ευθεία με άξονα το χρόνο θα παρατηρήσεις ότι όσο πλησιάζεις στο κέντρο τόσο χάνεις την επαφή σου με τη γη...
Σκαλίζεις τη γη... όταν είσαι μικρός... γιατί ακόμα σου θυμίζει την αρχή σου... και όταν μεγαλώνεις... γιατί αναγνωρίζεις την αγκαλιά που σε περιμένει...
Όταν είσαι στη μέση, που οι αποστάσεις από τα άκρα έχουν μεγαλώσει, έχεις ξεχάσει το απλό και έχει χαθεί η ισορροπία... μαζί με όλα της τα δώρα...
Εδώ... στη μέση... αγωνιώ να έχω χέρια καθαρά κι ας μην πιάνω χώμα...