Πώς αλλάζουν όλα στο χρόνο;
Αλλάζουν οι άνθρωποι... αλλάζουν και τα μάτια που τους κοιτάζουν... και αν προσπαθήσεις να βγάλεις λογαριασμό σίγουρα θα τρελαθείς...
Άπλωνα τα ρούχα... με τον ψυχαναγκαστικό τρόπο που το μανταλάκι πρέπει να ταιριάζει με το χρώμα του ρούχου το οποίο συγκρατεί... και μου τελείωσαν τα μπλε...
Ποιο μανταλάκι να ταιριάξω τώρα;
Μου πήρε χρόνο... και αποφάσισα να μη βάλω κανένα... αφήνοντας το ρούχο απλά να στηρίζεται στο σχοινί... γιατί προτιμώ την απώλεια από το αταίριαστο...
Είδα σήμερα τον Τ. τυχαία για μία καλησπέρα και δυο κουβέντες έξω απ' τη δουλειά...
Δύο λεπτά συνομιλία για δύο ανθρώπους που μπορούν και λένε, χωρίς λόγια, 120 διαφορετικά πράγματα στο χρόνο αυτό... ένα για κάθε δευτερόλεπτο...
Το μυαλό μας είναι μεγάλος απατεώνας... ο συνειρμός έγινε τη στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω για το μανταλάκι... και ήρθε η αναδρομή...
Απρίλιος του 2007... 08:35, μόλις είχα κοιτάξει το ρολόι μου... στον πρώτο κάθετο του δρόμου της δουλειάς... δεξιά μου το γνωστό καφέ και αριστερά μου κόκκινο αυτοκίνητο... λίγο πριν βγω στη γωνία για να διασχίσω τον κεντρικό και να περάσω απέναντι... "Καλημέρα σας κύριε Τ."... "Καλημέρα"...
Το μάτι μου έπεσε σε ένα σημάδι από μανταλάκι πάνω στην ροζ μπλούζα σου που δεν είχε καταφέρει να ισοπεδώσει το σίδερο...
Ανταλλάξαμε μερικές τυπικές κουβέντες του πρωινού που ανταλλάσσει κάποιος με τον προϊστάμενό του όταν συναντιούνται τυχαία έξω από το κτήριο πριν την έναρξη της πρωινής βάρδιας...
Από τότε κύλησε πολύ νερό... πολλές στιγμές... πολλά εκείνα που μας έφεραν κοντά... αλλά κι εκείνα, τα τυχαία, που συντηρούν την απόσταση...
Πάντα όμως έχω την αίσθηση ότι λέμε περισσότερα από όσα σχηματίζουμε με λέξεις... σαν μέσα από μυστικό κώδικα περήφανων ανδρών...
Σήμερα είδα όλα τα σημάδια πάνω σου ισοπεδωμένα φίλε... σαν να τα πήρε το βαρύ σίδερο του χρόνου... και ενώ είμαι σίγουρος ότι είναι μόνο για καλό... ένιωσα να αποζητάς ακόμα το μανταλάκι που θα σε κρατήσει στο σχοινί κι ας ξέρεις ότι θα αφήσει σημάδι...
Σαν το μπλε ρούχο μου έρμαιο αισθάνθηκα να σε άφησα... αλλά ξέρω ότι εκεί θα είσαι πάλι το πρωί... στο ίδιο σχοινί ν' ακροβατείς... αλλά δεν θα έχεις πέσει...
Δεν γράφω για τις ζωές των άλλων... για τη δική μου γράφω... μα μέσα σε αυτή υπάρχουν και οι άλλοι... και κάποιοι παίζουν ρόλο σε αυτή... γιατί έχουν βάρος ειδικό...
