Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

The Gjirokaster experience...

Λες και ο χρόνος έχει διαφορετική ροή εδώ...
Δεκατρείς ημέρες στο Αργυρόκαστρο μετράω σήμερα και νομίζω ότι έχει περάσει μήνας τουλάχιστον...
Χρόνος που κυλά στο ρελαντί... με ανθρώπους μίας ταχύτητας... και όλα σαν είκοσι χρόνια πίσω...
Οι πρώτες δύσκολες μέρες αποκλεισμού πέρασαν... τώρα μετράω τις μέρες για την επιστροφή... όχι ότι πέρασα άσχημα... γιατί ευτυχώς η παρέα ήταν καλή και είχε τις καλές της στιγμές... αλλά μου λείπουν οι άνθρωποί μου, η ζωή μου, η επικοινωνία με το μέσα μου και το σπιτάκι μου...
Όλα αυτά μέχρι να ξαναγυρίσω εδώ... αν το σχέδιο πιάσει... και οι κόποι καρπίσουν... θα ζήσω επανάληψη άλλες τρείς τουλάχιστον φορές...
Δεν θα γκρινιάξω για τίποτα... θα το ζήσω... και πάλι... αρκεί να υπάρχει λόγος...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

...μια Τρίτη αλλιώτικη και η Πέμπτη αυτή... σαν άλλη...

Αγάπες μου σας το είπα ότι χάρηκα χτες;...
Σκέφτομαι ότι αύριο δεν θα είναι η Πέμπτη από εκείνες τις δικές μας... γιατί έπεσε κι έσπασε από προχτές...
Και την είχα περισσότερο ανάγκη αυτή τη φορά... γιατί τις επόμενες δύο Πέμπτες... και τρεις ίσως... θα είμαι αλλού... γιατί ανάγκη το είχα πάλι να νιώσω ξένος...
Ήταν όμορφα με τα παιδάκια μου χτες... απέναντι που ο δρόμος μας πέρασε... και αντίκρι που τα είχα να ξεδιπλώνουν εκείνα που μες την αφέλεια υποτίθεται αποκρύπτουν... μα πώς θα σας αγάπαγα στ' αλήθεια αν εγώ δεν «ήξερα» όσα το μέσα σας ζητάει να πει και η φωνή τρομάζει...
Κι ο νους αντέδρασε... σ' οδήγησε στο εύκολο που νομίζεις πως σου πάει... ξένο ρούχο το φοράς... μα εκείνο που ντύθηκες γιατί ανάγκη να ζεστάνεις το μέσα σου είχες, πόση ομορφιά σου έδωσε... αν ηξερες πόσο σου πάει δεν θα άφηνες στιγμή το μέσα σου να κρυώνει... αλλά συνήθεια το έχεις να στέκεις στην παγωνιά...
Κοριτσάκι μου, βυθίστηκα στο τελευταίο βλέμμα σου χτες... έτσι, μόνο εγώ να ξέρω... και την αμήχανη επανάληψη στολίδι πήρα...

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Χάρηκα...

Πόσα ζητά η στιγμή για να χαρεί (;)... για λίγο ν' ανασάνει... μικρές καθαρές ανάσες σε περιβάλλον αποπνικτικό...
Έναν καφέ... τόσο μακριά είναι η φυγή... στο απέναντι πεζοδρόμιο... μαζί με την αφετηρία στην οποία στέκεις κι ενώ βλέπεις τα ταξίδια να ξεκινούν... μένεις να τ' ατενίζεις...
Ένας καφές με άρωμα και γεύση που κρατάει τρίωρο...
Χάρηκα για το απροσδόκητο που ονόμασα καφέ... και είχε χρώμα πράσινο νομίζω... σαν το φανάρι που με πέρασε απέναντι... σαν την ελπίδα που από μπασταρδεμένο μπλε ξεκίνησε το δρόμο της προς το φως που την αλλοτρίωσε...
Παρατηρώ στο τέλος πως πάντα είμαι ο μόνος που παίρνω αντίθετα το δρόμο απ' την κοινή των άλλων πορεία...
Αντίθετη κατεύθυνση έχω διαλέξει να ζω... σε τροχιά ανάδρομη παιδί της διαφοροποίησης... που ποίηση την κοροϊδεύεις τον φόβο του να μην ανήκεις ν' αρνηθείς...
Ο μόνος δρόμος που επέλεξες, μοναδικό τον εξιδανικεύεις αλλά μονόδρομος δεν είναι... όσο και αν σου χαλάει το παραμύθι της βολής που σε ελαφραίνει...
... επειδή χάρηκα τα λέω...

... πάλι σκόνη...

Από το Σάββατο είχε κάτσει πάνω μου η σκόνη... κόκκινη, λεπτοκοσκινισμένη και αχόρταγη... δις επισκέπτης με τάσεις επεκτατισμού...
Η χθεσινή βροχή έσπασε την παντοδυναμία της και κατέβασε κάτω όσο περισσότερη μπορούσε...
Την συναντώ σήμερα νικημένη στις γωνίες... να βρωμίζει ακόμα, ανίσχυρη πια, τον κόσμο μου που προσπαθεί να δει και πάλι ουρανό...
Μέσα στο σκηνικό της σκόνης ήξερα τουλάχιστον ότι κάπου μέσα σε τούτη την πόλη... σε έναν άλλο μικρόκοσμο, σαν τον δικό μου... κάποιος μου αφιέρωσε μια σκέψη... και άκουσε Preisner γιατί νόμιζε ότι με είδε μέσα στη βροχή να περνάω το δρόμο... αλλά δεν μου μίλησε γιατί κρατούσα ομπρέλα!;...
Δεν ήμουν έξω όμως... ούτε πέρασα το φανάρι... κόκκινο είχα από το Σάββατο ως και σήμερα... προσδοκώ σύντομα το πράσινο για να ξεκινήσω...

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Σάββατο στη στάση...

Στο δρόμο... σε ένα Σάββατο που δεν μοιάζει διόλου Σάββατο... αλλά με μία πρόωρη Κυριακή...
Συννέφιασε το ηλιόλουστο γαλάζιο... και περιμένω το λεωφορείο από χτες ξεχασμένος σαν να ήταν πάλι Πέμπτη...
Θέλω να πάω σπίτι μου... από αντίδραση... σαν ανάγκη κάπου ν' αφεθώ...

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

... σύν-θύμα...

...θα κάνω πράσινα όλα τα κόκκινα φανάρια που δεν μʼ αφήνουν να είμαι ο εαυτός μου.

... meeting και συνάντηση της Πέμπτης...

Οι τελευταίες ημέρες, πρώτες του Μάρτη δεν μου κάθονται καλά όσο κι αν τις παλεύω με καλή διάθεση...
Κάθε μέρα θα έχω και από ένα θέμα να με χαλάει...
Και αφού τώρα έκανα τη γκρίνια μου... θα σκεφτώ ότι σήμερα είναι Πέμπτη... άρα ημέρα Ε(ε)υτυχίας... άρα ημέρα Εμείς κι Εμείς... άρα συναντώ τους φίλους μου...
Θα προσπαθήσω να μη σκέφτομαι τίποτα αρνητικό σήμερα... να μην εμπλακώ σε καμία από τις ανούσιες κουβέντες τους... αν και νομίζω ότι μου τα χαλάει αυτό το προγραμματισμένο meeting... που πραγματικά δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει και το γράφω έτσι και όχι συνάντηση... ίσως γιατί είναι όρος για τη δουλειά... ενώ οι συναντήσεις για μένα είναι αγαπημένες συνήθειες... με αγαπημένα μου πρόσωπα...
Δεν θέλω να ξαναγράψω για τη δουλειά... τέλος...

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Διεθνής καριέρα...

Αυτό το 2 στο ημερολόγιο σήμερα είναι τόσο όμορφα ανάλαφρο...
Δεν φέρει καμία επισημότητα αλλά και καμία ευθύνη... στέκει εκεί και ανέμελα περιμένει...
Δεν κουβαλάει το βάρος και την επισημότητα του Άσσου... της πρωτιάς...
Παρόλ' αυτά δεν ήξερα τι μου επιφύλασε μέχρι προ ολίγου...
Μεγάλα γεγονότα!
Από αυτά που είτε τα δέχεσε, είτε αποχωρείς...
Ευτυχώς δεν είναι συναισθηματικής φύσεως αλλά επαγγελματικής...
Θα πάρω μία γεύση και θα δοκιμάσω λίγο από «διεθνή καριέρα»...
Δεν μπορώ να μην το δω απλά και λίγο επιπόλαια για την ώρα γιατί είναι ικανό να με εξαντλήσει...
Το κοιτάζω από τη σκοπιά της εμπειρίας τώρα...
Το κακό είναι ότι θα πρέπει να ετοιμάσω πράγματα... και να κανονίσω να μου ποτίζουν τα λουλούδια...
Το πετάω απ' το παράθυρο τώρα το γεγονός γιατί άλλωστε αυτά που με κουράζουν περισσότερο είναι να με απασχολούν τα πεζά...
Κάποιο μάθημα θα υπάρχει για τον εκπαιδευτή κι εδώ... τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο... και πάντα ο λόγος ήταν που με απασχολούσε εμένα...

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Τα απομεινάρια της Κυριακής σε μία πρώτη Δευτέρα...

Δεν έκλεισα μήνα χτες, παρότι τελευταία είμαι πολύ συνεπής...
Είχα έναν πονοκέφαλο, όλη την Κυριακή, που ενώ έκανα τόσα πολλά αισθανόμουν ότι όλα γλιστρούσαν κι έπεφταν από πάνω μου εκτός εκείνου...
Σήμερα πρωτομηνιά κοιτάζω πίσω να δω αν έχω εκκρεμότητες...
Θα κλείσω πρώτα τα πρακτικά και θα αφήσω τα θεωρητικά για εκπρόθεσμη διευθέτηση...
Όχι... δεν τα αναβάλω... προγραμματίζω όσα μπορώ... με δική μου σειρά... όχι εκείνη που μοιάζει ορθή για τους πολλούς...
Δεν ήταν καλή η μέρα χτες για το μέσα μου... είχα τα ασυνείδητά μου... γιατί με τα συνειδητά αρχίσαμε να τα βρίσκουμε...
Ένα κενό ήταν εκεί συνέχεια... πλάι στον πονοκέφαλο... και παραβγαίνανε σε αγώνα αντοχής...
Αδιάφορη ήταν η μέρα μου στη δουλειά σήμερα...
Λες να πάρω κι εγώ κανένα βραβείο στις Κάννες φίλε μου αν κάνω τη ζωή μου σενάριο;
Χάρηκα λίγο με μία εικόνα μονάχα και μια σκέψη... κομμάτια αυτού που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό...
Στάση πρώτη... στην ουρά για την ολοκλήρωση τις πρώτης πρακτικής εκκρεμότητας... μυρίζουν κάστανα ψητά αλλά εμένα μου μυρίζει και η Άνοιξη... που σαν κάτι από παλιά να μου επαναφέρει... κάτι που θαρρώ ότι δεν έχω πλέον ανάγκη...
Σίγουρα δεν το έχω ανάγκη αν δεν έχει τουλάχιστον μία δημιουργική όψη...
Τέλος πρώτης πράξης...
«Εσύ όπου κι αν πας σ' όποιο ταξίδι, σε λάθος στάση θα κατεβείς...»
Δεύτερη προγραμματισμένη... και σαν λάθος μοιάζει κι αυτή... που απ' την υπνωτισμένη μου συνήθεια με τραβά...
Τίποτα ουσιαστικό παρόλα αυτά... απλά τόσο όσο για να καλύπτω τους ψυχαναγκασμούς μου...
Καταναλώνω με προσδοκίες... άρα με λόγο... αλλά χωρίς σκοπό... μόνο για την πρόθεση της υπόθεσης...
Ολοκλήρωση των σημερινών προγραμματισμένων εργασιών που με ξεχνούν μονίμως απ' έξω... σαν ανάγκη...
Κάποιος μηχανισμός μέσα μου συνωμοτεί κατά μου... δεν εξηγείται αλλιώς...
Σε όλη τη διαδρομή γράφω... δεν ξέρω τι εικόνα δίνω στους γύρω μου και πραγματικά αδιαφορώ...
Δεν νομίζω να με προσπέρασε ο έρωτας της ζωής μου... μόνο η μέρα με άφησε πίσω... με την αίσθηση πως πάλι δεν πρόλαβα... αλλά δεν θυμάμαι τι... ... ...

Μέλι-night

Στάση Κεραμεικός... 22:20... πόσος κόσμος Θεέ μου;
Ο κόσμος γυρίζει ερήμιν μου...
Παίρνω τηλέφωνο... «Που είστε; Αισθάνομαι χαμένος... Ααα απέναντί μου...» από ανασφάλεια κάλεσα...
Ήμουν στο ίδιο τρένο με την ευτυχία αλλά δεν τη συνάντησα γιατί αισθανόμουν χαμένος...
Με το που την είδα την άρπαξα απ' το χέρι και σαν τυφλός την άφησα να με οδηγεί...
Γλύτωσε την τενοντίτηδα από το σφίξημό μου αλλά είχαμε ολόκληρη νύχτα μπροστά μας...
Ο μεγάλος δρόμος με τις γραμμές του τρένου στη μέση μου έμοιαζε τεράστια δοκιμασία...
«Καταθλιπτικά δεν είναι εδώ ή εμένα μου φαίνεται;»
Απέναντι στο φανάρι ήταν το κορίτσι του γιού του ανέμου...
«Μην περνάς... θα έρθουμε εμείς εκεί...»
«Που είμαστε;»
Μία, δύο, τρείς φωτεινές επιγραφές λένε studio με ροζ γράμματα... «Κάποια αλυσσίδα θα είναι...»
Φτάσαμε... σε ένα δύο προς δύο (όχι επί δύο) τραπεζάκι...
Εγώ κι εσύ απέναντι καθώς εσύ κι εσύ επίσης...
Λόγια, χαμόγελα και βλέμματα αντικριστά, διαγώνια και χιαστί... να κεντούν τη νύχτα σταυροβελονιά...
Πόσο μαζί;! Ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα χώρια γιατί μέσα στο χαμό υπήρχε ο κοινός μας κώδικας που έμοιαζε να μας κλείνει στην διάφανη «φουσκαλίθρα» των παιδιών με το ξεχωριστό χάρισμα...
«Δεν τολμώ να βγω από εδώ μέσα καλή μου, όσο όμορφα κι αν λες ότι είναι εσύ που είδες και το έξω... όχι από φόβο αλλά γιατί εδώ αισθάνομαι ότι ταιριάζω... ότι ανήκω... Θα μείνω λοιπόν για απόψε κι ας μοιάζει βόλεμα...»
Έτσι έδιωξα το παράξενο συναίσθημα που είχα μέχρι να φτάσω στο εμείς κι εμείς... αλλά εγκαταστάθηκε ένας πονοκέφαλος στο κρανίο μου... μάλλον από τον αντίλαλο των ατελείωτων διαλόγων που βοούν ακατάπαυστα εντός...
Εφτά κυκλάκια-πιέσεις προς τα έξω στα έξι σημεία που μου έμαθες... κοντά στα στόματα των συνδιαλεγομένων... που θα πάει θα σωπάσουν...
Η φωνή που έλεγε «Φτάνει» ήταν ένα εκατοστό μπροστά απ' το πρόσωπό μου κι όμως δεν μου φτάνει... μέχρι που την φτάσαμε εμείς... εκεί στον στενό διάδρομο με το «αίσχος το καινούριο χρώμα»...
Πόσο λίγα και σύντομα τα λόγια να χωρέσουν όσα μπορούσαν και λέγονταν απλά...;
Κι εσύ χαζό γατάκι, μέσα απ' τη «φουσκαλίθρα», πως θες να γίνεις κατανοητός επικοινωνώντας με την μέσα γλώσσα έξω;
Όμως το πείραμα έπιασε νομίζω... γιατί κι ο αποδέκτης είχε μπερδέψει κι αυτός τις εντός με τις εκτός συχνότητες...
Στο δρόμο τα καλύτερα... Special... κι ας τα ζητήσαμε άνευ...
Κλείσε το ζακετάκι σου γιατί «τα κρύα σου στηθάκια, απόψε διεισδύσανε στα κρύα μου στοιχάκια»...
Καληνύχτα και σε σας εγκάρδιε κύριε... στην παρεξηγημένη σας γωνία...
Στη διασταύρωση ήμουν ο μόνος που θα έφευγε απ' την απέναντι πλευρά... αλλά τους φίλησα όλους... κι εδώ είναι η μόνη φορά που κανείς μας δεν θέλει την πρωτιά...
Εκείνο που μένει περισσότερο είναι το τελευταίο... κι έτσι ένα φιλί το πήρα διπλό... αλλά σας ξεγέλασα γιατί πέρα απ' το φιλί το ίδιο ισχύει και με τις αγκαλιές... και τις καληνύχτες...
Έτσι πήρα μαζί μου κάτι απ' τον καθένα σας...
Στο ταξί έπαιξα έναν ωραίο λαϊκό ρόλο που με έφερε γρήγορα στην πραγματικότητα... αλλά σήμερα έχω ακόμα τον πονοκέφαλο... και την ανάμνηση μιάς νύχτας με τη σιωπή γεμάτη... και τα «σημάδια» μας...