...μια Τρίτη αλλιώτικη και η Πέμπτη αυτή... σαν άλλη...

Αγάπες μου σας το είπα ότι χάρηκα χτες;...
Σκέφτομαι ότι αύριο δεν θα είναι η Πέμπτη από εκείνες τις δικές μας... γιατί έπεσε κι έσπασε από προχτές...
Και την είχα περισσότερο ανάγκη αυτή τη φορά... γιατί τις επόμενες δύο Πέμπτες... και τρεις ίσως... θα είμαι αλλού... γιατί ανάγκη το είχα πάλι να νιώσω ξένος...
Ήταν όμορφα με τα παιδάκια μου χτες... απέναντι που ο δρόμος μας πέρασε... και αντίκρι που τα είχα να ξεδιπλώνουν εκείνα που μες την αφέλεια υποτίθεται αποκρύπτουν... μα πώς θα σας αγάπαγα στ' αλήθεια αν εγώ δεν «ήξερα» όσα το μέσα σας ζητάει να πει και η φωνή τρομάζει...
Κι ο νους αντέδρασε... σ' οδήγησε στο εύκολο που νομίζεις πως σου πάει... ξένο ρούχο το φοράς... μα εκείνο που ντύθηκες γιατί ανάγκη να ζεστάνεις το μέσα σου είχες, πόση ομορφιά σου έδωσε... αν ηξερες πόσο σου πάει δεν θα άφηνες στιγμή το μέσα σου να κρυώνει... αλλά συνήθεια το έχεις να στέκεις στην παγωνιά...
Κοριτσάκι μου, βυθίστηκα στο τελευταίο βλέμμα σου χτες... έτσι, μόνο εγώ να ξέρω... και την αμήχανη επανάληψη στολίδι πήρα...