Χάρηκα...

Πόσα ζητά η στιγμή για να χαρεί (;)... για λίγο ν' ανασάνει... μικρές καθαρές ανάσες σε περιβάλλον αποπνικτικό...
Έναν καφέ... τόσο μακριά είναι η φυγή... στο απέναντι πεζοδρόμιο... μαζί με την αφετηρία στην οποία στέκεις κι ενώ βλέπεις τα ταξίδια να ξεκινούν... μένεις να τ' ατενίζεις...
Ένας καφές με άρωμα και γεύση που κρατάει τρίωρο...
Χάρηκα για το απροσδόκητο που ονόμασα καφέ... και είχε χρώμα πράσινο νομίζω... σαν το φανάρι που με πέρασε απέναντι... σαν την ελπίδα που από μπασταρδεμένο μπλε ξεκίνησε το δρόμο της προς το φως που την αλλοτρίωσε...
Παρατηρώ στο τέλος πως πάντα είμαι ο μόνος που παίρνω αντίθετα το δρόμο απ' την κοινή των άλλων πορεία...
Αντίθετη κατεύθυνση έχω διαλέξει να ζω... σε τροχιά ανάδρομη παιδί της διαφοροποίησης... που ποίηση την κοροϊδεύεις τον φόβο του να μην ανήκεις ν' αρνηθείς...
Ο μόνος δρόμος που επέλεξες, μοναδικό τον εξιδανικεύεις αλλά μονόδρομος δεν είναι... όσο και αν σου χαλάει το παραμύθι της βολής που σε ελαφραίνει...
... επειδή χάρηκα τα λέω...