Μέλι-night

Στάση Κεραμεικός... 22:20... πόσος κόσμος Θεέ μου;
Ο κόσμος γυρίζει ερήμιν μου...
Παίρνω τηλέφωνο... «Που είστε; Αισθάνομαι χαμένος... Ααα απέναντί μου...» από ανασφάλεια κάλεσα...
Ήμουν στο ίδιο τρένο με την ευτυχία αλλά δεν τη συνάντησα γιατί αισθανόμουν χαμένος...
Με το που την είδα την άρπαξα απ' το χέρι και σαν τυφλός την άφησα να με οδηγεί...
Γλύτωσε την τενοντίτηδα από το σφίξημό μου αλλά είχαμε ολόκληρη νύχτα μπροστά μας...
Ο μεγάλος δρόμος με τις γραμμές του τρένου στη μέση μου έμοιαζε τεράστια δοκιμασία...
«Καταθλιπτικά δεν είναι εδώ ή εμένα μου φαίνεται;»
Απέναντι στο φανάρι ήταν το κορίτσι του γιού του ανέμου...
«Μην περνάς... θα έρθουμε εμείς εκεί...»
«Που είμαστε;»
Μία, δύο, τρείς φωτεινές επιγραφές λένε studio με ροζ γράμματα... «Κάποια αλυσσίδα θα είναι...»
Φτάσαμε... σε ένα δύο προς δύο (όχι επί δύο) τραπεζάκι...
Εγώ κι εσύ απέναντι καθώς εσύ κι εσύ επίσης...
Λόγια, χαμόγελα και βλέμματα αντικριστά, διαγώνια και χιαστί... να κεντούν τη νύχτα σταυροβελονιά...
Πόσο μαζί;! Ούτε στιγμή δεν αισθάνθηκα χώρια γιατί μέσα στο χαμό υπήρχε ο κοινός μας κώδικας που έμοιαζε να μας κλείνει στην διάφανη «φουσκαλίθρα» των παιδιών με το ξεχωριστό χάρισμα...
«Δεν τολμώ να βγω από εδώ μέσα καλή μου, όσο όμορφα κι αν λες ότι είναι εσύ που είδες και το έξω... όχι από φόβο αλλά γιατί εδώ αισθάνομαι ότι ταιριάζω... ότι ανήκω... Θα μείνω λοιπόν για απόψε κι ας μοιάζει βόλεμα...»
Έτσι έδιωξα το παράξενο συναίσθημα που είχα μέχρι να φτάσω στο εμείς κι εμείς... αλλά εγκαταστάθηκε ένας πονοκέφαλος στο κρανίο μου... μάλλον από τον αντίλαλο των ατελείωτων διαλόγων που βοούν ακατάπαυστα εντός...
Εφτά κυκλάκια-πιέσεις προς τα έξω στα έξι σημεία που μου έμαθες... κοντά στα στόματα των συνδιαλεγομένων... που θα πάει θα σωπάσουν...
Η φωνή που έλεγε «Φτάνει» ήταν ένα εκατοστό μπροστά απ' το πρόσωπό μου κι όμως δεν μου φτάνει... μέχρι που την φτάσαμε εμείς... εκεί στον στενό διάδρομο με το «αίσχος το καινούριο χρώμα»...
Πόσο λίγα και σύντομα τα λόγια να χωρέσουν όσα μπορούσαν και λέγονταν απλά...;
Κι εσύ χαζό γατάκι, μέσα απ' τη «φουσκαλίθρα», πως θες να γίνεις κατανοητός επικοινωνώντας με την μέσα γλώσσα έξω;
Όμως το πείραμα έπιασε νομίζω... γιατί κι ο αποδέκτης είχε μπερδέψει κι αυτός τις εντός με τις εκτός συχνότητες...
Στο δρόμο τα καλύτερα... Special... κι ας τα ζητήσαμε άνευ...
Κλείσε το ζακετάκι σου γιατί «τα κρύα σου στηθάκια, απόψε διεισδύσανε στα κρύα μου στοιχάκια»...
Καληνύχτα και σε σας εγκάρδιε κύριε... στην παρεξηγημένη σας γωνία...
Στη διασταύρωση ήμουν ο μόνος που θα έφευγε απ' την απέναντι πλευρά... αλλά τους φίλησα όλους... κι εδώ είναι η μόνη φορά που κανείς μας δεν θέλει την πρωτιά...
Εκείνο που μένει περισσότερο είναι το τελευταίο... κι έτσι ένα φιλί το πήρα διπλό... αλλά σας ξεγέλασα γιατί πέρα απ' το φιλί το ίδιο ισχύει και με τις αγκαλιές... και τις καληνύχτες...
Έτσι πήρα μαζί μου κάτι απ' τον καθένα σας...
Στο ταξί έπαιξα έναν ωραίο λαϊκό ρόλο που με έφερε γρήγορα στην πραγματικότητα... αλλά σήμερα έχω ακόμα τον πονοκέφαλο... και την ανάμνηση μιάς νύχτας με τη σιωπή γεμάτη... και τα «σημάδια» μας...