Σαββάτο βράδυ...

... ετοιμάζομαι να βγω...
Κάτι από την εποχή που έβγαινα κάθε βράδυ ήρθε και σφηνώθηκε στο κεφάλι μου...
Μία διάθεση που με οδηγεί στη μελαγχολία...
Μπαίνω στο μπάνιο να εξουδετερώσω μερικά συναισθήματα...
Βγαίνω έχοντας πετάξει από πάνω μου την πρώτη στιβάδα δέρματος... αλλά ούτε ένα συναίσθημα...
Κλειδώνω βιαστικά την πόρτα και γλιστρώ σαν φάντασμα στην εξώπορτα...
Στο δρόμο περπατώ με μουσική που μένει αμέτοχη και με ένα σύννεφο αρώματος να με ακολουθεί...
Καταθλιπτικοί οι δρόμοι αλλά γεμάτοι κίνηση...
Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο παίζει κρυφτό με τα σύννεφα που φέρνουν που και που μερικές σταγόνες...
Θα συναντήσω τους φίλους μου σε λίγο... γιατί δεν είμαι χαρούμενος;
Αυτό το κάτι απ' τα παλιά μου τα κάνει όλα...
Πήρα τηλέφωνα γνωρίζοντας ότι δεν θα αλλάξει τίποτα αλλά για να μην πω ότι δεν προσπάθησα...
Κάτι με κάνει να θέλω χωρίς να ξέρω και κάτι μου λέει πως δεν ανήκω... δεν ταιριάζω...
Σε λίγο φτάνω... και θα είναι οι αγάπες μου εκεί...
Θα είναι... όχι δεν θα πω τίποτα... μόνο η μουσική είναι σίγουρο ότι θα είναι εκεί... και μια πεταλούδα...