... οι σκέψεις για τις σχέσεις...

Όταν μου χαρίζεται η πολυτέλεια της διαύγειας στην καθημερινότητα, πολυτέλεια της στιγμής όπως την ονομάζω, αυτόματα μπαίνω στη διαδικασία της αποκωδικοποίησης των ανθρωπίνων σχέσεων...
Αν με ρωτήσεις το γιατί θα σου πω απλά ότι δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό.
Είναι μηχανισμός αυτόματος... μπαίνω σε κατάσταση ανασυγκρότησης... μόνο ως προς τις σχέσεις μου...
Λες και πρέπει οπωσδήποτε να τακτοποιηθούν άμεσα στο κεφάλι μου για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και πάλι την επόμενη φορά...
Ταυτόχρονα γίνεται back up... μην τύχει και χαθεί κάτι...
Θα μπορούσε να πει κανείς διαβάζοντας αυτό ότι είμαι παιδί της λογικής... είμαι όμως;
Ψυχαναγκασμό θα το έλεγα εγώ...
Ανασφάλεια μη τύχει και δεν καταφέρω να είμαι επαρκής στην επόμενή μας συνάντηση...
Τρόμος της έκπληξης που μπορεί να με βγάλει εκτός ζώνης ασφάλειας...
Τακτοποιώ τα δεδομένα και μετά τα επεξεργάζομαι με όλα τα πιθανά σενάρια που μπορώ να δημιουργήσω...
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει όφελος από αυτό... ή αν τελικά υπερέχει η ζημία αλλά δεν γίνεται συνειδητά.
Πόσο ωφελεί το να προλαβαίνεις τη στιγμή σαν έργο που έχεις ξαναδεί και πόσο ζημιώνει;
Την επόμενη φορά ας σκεφτώ καλύτερα απάντηση σε αυτό το ερώτημα από το να οριοθετώ τις επαφές μου... λες και αν τύχει κι αφεθώ θα χάσω κάτι... που ξέρεις μπορεί να κερδίσω κιόλας...
Μα ήταν ποτέ στόχος μου το ατομικό κέρδος τελικά;
Πλησιάζω καθόλου στην αφετηρία, έτσι ανάποδα που πήρα το δρόμο;
Αιώνια ανάδρομό μου καβουράκι... πάντα μπερδεμένο!
... και ενώ ξεκίνησα να γράψω για τις σχέσεις μου... έγραψα για μένα... καθώς το εξάντλησα το θέμα στην αγρύπνια που προηγήθηκε...
Με εξάντλησε το θέμα θα έλεγα διορθώνοντας... γιατί αυτό δεν εξαντλείται...