Το αλατάκι...

Μου έχει λείψει από την καθημερινότητά μου το αλατάκι που δίνει εκείνη την ιδιαίτερη, επιπλέον νοστιμιά...
Όχι το αλάτι που θα βάλεις στο μαγείρεμα... εκείνο που θα ρήξεις από πάνω στο πιάτο... που θα κάνουν οι κόκκοι του κριτς κριτς στο στόμα σου όταν μασάς χαρίζοντας έναν χαρακτήρα αλλιώτικο στη στιγμή σου...
Σαν να είμαι σε δίαιτα υπερτασικού αισθάνομαι φορές φορές... χωρίς λίγη νοστιμιά τσαχπίνικη... ελαφριά... εύκολη... διαπραγματεύσιμη αλλά ασυμβίβαστη... και φυσικά πέραν των τετριμμένων...
Δοκιμάζω τα μπαχαρικά, τα μυρωδικά και όλα τα αρτήματα αλλά όλα μοιάζουν υποκατάστατα...
Σαν να πηγαίνεις γκρίζα Κυριακή απόγευμα στα Mc Donalds, παίρνεις μεγάλο γεύμα με αναψυκτικό, αλλά τελικά το μόνο που ήθελες να φας ήταν πλαστικές πατάτες... για να κριτσανίσει αλατάκι το δοντάκι σου...