Η διαδρομή προς Βαβέλ χωρίς εικόνες έξω...

Βρέχει...
Είμαι στο δρόμο για τη Βαβέλ...
Υπνωτισμένος, με τη ζεστασιά του κρεβατιού ακόμα στο κεφάλι μου... θέλω λίγο ακόμα χρόνο κάτω απ' το πάπλωμά μου... με το πόδι να προσπαθώ δειλά να εξερευνήσω την πιο δίπλα κρύα περιοχή... μέχρι να πάρω τη μεγάλη απόφαση να τεντωθώ μες την επεκτατική πολιτική του ξυπνήματος που έρχεται αβίαστα... χωρίς σειρήνες πολέμου να χτυπούν από τα ξυπνητήρια...
Βρέχει με μεγαλύτερη ένταση...
Πολύχρωμες ομπρέλες γεμάτοι οι δρόμοι... αλλά δεν μοιάζει όμορφη η Αθήνα... έχει το γκρι που θαμπώνει τα καρό, τα ριγέ, τα εμπριμέ και τα χρωματιστά που δεν καταφέρνουν να τις επιβληθούν...
Θα καθαρίσει άραγε η πόλη;...
Θα κάνει η βροχή το θαύμα της;...
Δεν βλέπω έξω από το τζάμι του τρόλεϊ... πάνω από πενήντα ανάσες εδώ μέσα να θολώνουν το γυαλί και το μυαλό μου...
Νομίζω ότι θα πάθω πανικό...
Χτες αγόρασα πρώτη ύλη για τον ανεξάρτητο παράγοντα «κ».
Σήμερα λοιπόν είμαι αποφασισμένος να τον προσθέσω στη εξίσωσή μου όταν τα δεδομένα το προστάξουν...
Ο Τ.Π. μου είπε ότι αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση θα χρειαστώ διπλή δόση αγχολυτικών... χωρίς συνταγή γιατρού... με συνταγή ζαχαροπλάστη... από αυτά που μου έφερε και τις γιορτές... να τα τρώω ένα ένα και να μετράω αν με φτάνουν μέχρι να τελειώσουν οι «κακοκαιρίες».
Ποικιλία Τάσο τα σοκολατάκια... για να κάνω διαγωνισμούς στο κεφάλι μου και να σου βγάζω κατάταξη την επόμενη μέρα στη δουλειά...
Μείωσα τις αναπνοές μου στο μισό εδώ μέσα... όπως κι εκεί πέρα...
Πόσο πολύ θέλω ένα παράθυρο με θέα και αέρα!