... σε σχέση με τους γονείς...

... το μεγάλο κέρδος έρχεται όταν καταφέρεις να αγαπήσεις τους γονείς σου, όχι σα γονείς αλλά σαν αυτόνομες ενήλικες υπάρξεις.
Σα γονείς μπορεί να είναι καλοί ή και κακοί... αλλά κρίνοντάς τους έτσι κρίνεις το ρόλο τους και όχι τους ίδιους... τους κρίνεις από το ρόλο του παιδιού και αυτό είναι άνισο...
Σαν παιδί οι γονείς σου είναι το δεκανίκι σου... έχεις μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτούς γιατί σε φέρουν ακόμα... άρα τους φορτώνεις και τις δικές σου προσδοκίες... όπως αυτοί σου φορτώνουν τις δικές τους... γιατί ακόμα είστε ένα σώμα...
Όταν απογαλακτιστείς και καταφέρετε να δείτε αμφότεροι ως ενήλικα τον άλλον τότε μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχει μια κάποια ισότητα... και άρα να επιτρέπεται η κρίση...
Τους δικούς μου τους αγαπώ σαν ανθρώπους και μπορώ να πω τους θαυμάζω...
Δεν ξέρω αν έτυχε να μου κάνουν και σα γονείς και σαν άνθρωποι αλλά είναι δύο αξιοθαύμαστα άτομα... μοναδικά...
Δεν θα πάψω ποτέ να τους αντιμετωπίζω σα γονείς... ούτε θέλω να τους έχω φίλους γιατί σέβομαι τη σχέση αυτή που μας δωρίστηκε και δε θέλω να τη μετατρέψω σε τίποτα άλλο...
Υπάρχουν τόσοι άλλοι που μπορούν να είναι φίλοι μου... αλλά κανένας που να μπορεί να είναι «αληθινά» γονιός μου... ίσως μέντορας... αλλά όχι γονιός...
Όταν έχεις το αυθεντικό γιατί να αρκεστείς σε υποκατάστατα...
Αυτές οι σκέψεις στον ανύποπτο τούτο χρόνο ήρθαν και σφινώθηκαν... σε απολογισμό ωριμότητας του παρελθόντος... ίσως λόγω της βροχής και τις μέσα μου ανασφάλειας απ' τα καθημερινά...
Ένα τηλεφώνημα μισάωρο μου θύμισε τη ζεστασιά της γονικής ασφάλειας...
και κάπως έτσι είναι που κάνεις ένα βήμα πίσω... να βγεις απ' το σύννεφο για να μπορείς να δεις καθαρά... σαν τρίτος... ώστε να καταφέρεις να σεβαστείς τις επιλογές του άλλου με το σεβασμό που θα ζητούσες κι εσύ σε αντίστοιχες περιπτώσεις...
Δεν είχα λόγο... ούτε σύννεφο απόψε... αλλά είχε ο ουρανός και αυτό μου αρκεί για να βηματίσω πίσω...