Μέρες ζεστές και κουβάρια αισθημάτων

Μέρες του Ιουνίου που υπάρχουν μόνο μέσα από το χαρακτηριστικό ζεστές.
Θαρρείς πως θέλουν λίγο ακόμα και θα λιώσουν, θα χαθούν ποτάμι κάτω από τα πόδια σου.
Δικός σου χρόνος είναι. Χαμένο τον αφήνεις να πηγαίνει.
Επιφάνεια, σκέφτεσαι.
Στο βάθος αυτό που έχει ήδη λιώσει και χαθεί είναι η ουσία.
Ξεκινάς τα ερωτήματα προσπαθώντας να πιάσεις τις μέρες από την άκρη τους και να τις ξετυλίξεις σαν κουβάρι μπλοκαρισμένων αισθημάτων.
Τι είναι αυτό που λείπει; Που θα ήθελες να ήσουν; Τι δεν ταιριάζει;
Καμία απάντηση δεν σου έρχεται, όπως όταν σε πιάνουν και σε ρωτούν στο δρόμο για ένα θέμα τις επικαιρότητας που μόνο εσύ δεν παρακολούθησες στην τηλεόραση.
Στην αρχή ντρέπεσαι λίγο. Μετά θυμώνεις, αν πρόκειται για κάτι που γενικά σε ενδιαφέρει.
Ναι, και τώρα σε ενδιαφέρει γιατί μιλάμε για σένα, αλλά δεν βρίσκεις απάντηση.
Το μυαλό σου έχει κολλήσει, υπνωτισμένο από τη ζέστη θαρρείς.
Βολεύεσαι σε τέτοιες απαντήσεις επιφάνειας και μένεις με την απορία.
Μα, που πήγε η άκρη;
Ίσως είναι που κουβάρια και ζέστη δεν πάνε μαζί.
Κάπως έτσι βρίσκεις ελαφρυντικά τις μέρες που χαρακτηρίζονται ζεστές, για να αναπαύεσαι στην ελαφρότητα της κάθε επιφάνειας.

Γκρίνια άλλου τύπου

Απόψε γκρίνιαξα διαφορετικά από ότι συνηθίζω. Δεν έκανα παιδική γκρίνια που σκοπό έχει να κερδίσει την προσοχή του άλλου. Παρότι ήρθε λίγο απρόσμενα, το έκανα με συνείδηση και θυμό. Γιατί τουλάχιστον αναγνωρίζω ότι είναι καλό να εκφράζεις τα συναισθήματά σου ώστε να μπορέσεις να τα αποδεχτείς και στη συνέχεια να διαχειριστείς.
Σαφώς και έβγαλα την πίστη σε κάποιους ανθρώπους. Αλλά και αυτοί δεν είναι τίποτα τυχαίοι στην πιάτσα. Είναι από εκείνους που μπορούν να εντοπίζουν την πρόθεση και τις αιτίες, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο κι ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Πειραγμένα παιδιά. Δεν θα βάλω εισαγωγικά στο πειραγμένα γιατί ξέρω ότι και έτσι δεν θα τους πειράξει. Αφού το χαρακτηριστικό αυτό το έχουμε ήδη ταξινομήσει στο κοινό μας λεξικό ως έννοια που δεν σε περιγράφει αρνητικά. Κοινή αποδοχή.
"Πικράθηκα", όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου, ψάχνοντας να εντοπίσει κανένα νερατζάκι γλυκό για γιατρικό. Το ζάχαρο σε τέτοιες περιπτώσεις έκλεινε τα μάτια. "Προέχει η ψυχή". Κάτι ήξερε η κυρά Χρυσούλα που από τις αφηγήσεις της δεν είχε και λίγες πίκρες στη ζωή της.
Το κακό με τις ψυχαναλύσεις είναι οι στιγμές τις έντασης που νομίζεις ότι εκτίθεσε. Και ναι μεν εκτίθεσε, αλλά όχι στους άλλους που ήδη στο έχουν αναγνωρίσει το κάτι που βγάζεις στην επιφάνεια εκείνη τη στιγμή, αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό που εκείνη στην παρούσα συνειδητοποιεί ότι κουβαλάει αυτό το κάτι.
Αγαπημένοι ψυχολόγοι, αν τύχει και διαβάσετε κανένα από τούτα εδώ τα κείμενα μην τρέξετε να σκίσετε τα πτυχία σας με την λαϊκή απλοποίηση που κάνω στην επιστήμη σας, συμπαθάτε με και σας επιτρέπω να με μελετήσετε ως περίπτωση ασθενούς. Υλικό σας έχω μπόλικο εδώ μέσα, παράπονο δεν θα έχετε. Μόνο, αν καταφέρετε να βγάλετε κανένα πόρισμα πλησιάστε με ευλάβεια για να μου το μεταφέρετε, αλλιώς κι εσείς την γκρίνια μου δεν τη γλιτώνετε.
Τώρα θα πάω για ύπνο. Θα τα δουλέψω σε χρόνο και χώρο ουδέτερο για να μου δώσουν αποτέλεσμα όταν εκείνα το θελήσουν. Όπως το διάβασμα. Τα διαβάζεις, τα ξεχνάς και αυτό που έχει ουσία για σένα επιστρέφει μόνο του μετά από καιρό, μεστό και κατασταλαγμένο.

Κείμενο αφορμή

Χρειάστηκε να δώσω ένα κείμενο.
Αναθεωρώ αμέσως και το πιάνω από την αρχή, αλλά αφήνω το λάθος μου γιατί μου αρέσει να αυτοαναιρούμαι όταν το κάνω συνειδητά.
Αποφάσισα μετά από καιρό να δώσω ένα κείμενο.
Η απόφαση πάρθηκε άμεσα γιατί μου το ζήτησαν αγαπημένοι άνθρωποι, γιατί μου αρέσει η ιδέα της συμμετοχής, γιατί η συμμετοχή θα περιλαμβάνει ένα "μαζί" δικό μας (αυτό μίας και είναι προσωπικός μας κώδικας θα χωρούσε πολύ ανάλυση) και τέλος γιατί αυτή τη φορά το θέλω.
Το πως γίνεται με όσους γράφουν σε χρόνο στριμωγμένο είναι λίγο πολύ γνωστό.
Κάνεις στην καλύτερη των περιπτώσεων το οχτάωρό σου και αφού χρησιμοποιήσεις τις αναμονές και της διαδρομές σαν χρόνο Α για σκέψη, ώστε να κατασταλάξει μέσα σου το κάτι, προσπαθείς να εξασφαλίσεις τον χρόνο Β για να καταγράψεις.
Σε αυτούς τους δύο χρόνους που συχνά μπερδεύω, και το συνειδητοποιώ τώρα, θέλω να επιστρέψω.
Ας υποθέσουμε ότι για τους χρόνους Γ και Δ (ύπνος και ζωή-βιώματα) προς το παρόν είσαι πλήρης γιατί απλά έτυχε να έχεις κάποια αποθέματα ή αντοχές.
Συνηθισμένος στην ευκολία του Blogging (τώρα μιλάω στον εαυτό μου) που έμαθες τα τελευταία χρόνια, γιατί σε βολεύει, γράφεις με έναν τρόπο μεταλλαγμένο συγκριτικά με τα κείμενα που έχεις στα τετράδια με τις κιτρινισμένες σελίδες.
Όχι δεν χρησιμοποίησα το κιτρίνισμα των σελίδων σαν ένα καλοπιστικό στοιχείο του λόγου μου αλλά για να μου θυμίσω ότι η βαλίτσα πάει πολύ πίσω.
Σε μία γρήγορη αναδρομή που έκανα στα τετράδια αυτά είδα το λόγο μου να αλλάζει.
Το φυσιολογικό, αν και δεν τα πάω καλά με αυτή τη λέξη, θα ήταν να άλλαζε το στυλ μόνο λόγω βιωμάτων. Αυτό που αναγνωρίζω όμως είναι τη γραφή μου να αλλάζει γενικότερα λόγω "εξωτερικών" παραγόντων.
Επιστρέφω στη σύγχυση των δύο πρώτων χρόνων (Α και Β).
Από τότε που ξεκίνησα το Blogging, τους δύο αυτούς χρόνους τους έχω κάνει ένα. Για παράδειγμα, συνηθίζω πλέον να γράφω μέσα στα λεωφορεία. Αυτό οδηγεί τη γραφή μου σε συνάθροιση σημειώσεων με πυκνή κωδικοποιημένη γραφή.
Με αφορμή το κείμενο που αποφάσισα να δώσω χρειάστηκε να πάρω ένα από τα Εδώ μου γραπτά και να το περάσω σε αρχείο κειμένου.
Είπα αρχικά θα διορθώσω τη στίξη. Ναι, το αναγνωρίζω έχω πειραγμένη στίξη όταν γράφω στο Blog, περισσότερο από ηλίθια άποψη της στιγμής που χρησιμοποιώ τα gadget. Όσο για τα αποσιωπητικά, αυτό είναι άλλη μεγάλη ιστορία που έχει ήδη καταγραφεί.
Στη συνέχεια είπα να φτιάξω τις παραγράφους και τότε είναι που άρχισα να παρατηρώ το μέγεθος της αλλαγής ή καλύτερα μετάλλαξης. Αδύνατον να δημιουργήσω νοηματικές παραγράφους.
Αρχικά τα έβαλα με το πρόγραμμα επεξεργασίας κειμένου. Κάπου έπρεπε να ξεσπάσω. Μου έφταιγαν τα διαστήματα, το διάστιχο, η στοίχιση και τα περιθώρια. Μετά είπα απλά είμαι κουρασμένος και χρύσωσα το χάπι στον εαυτό μου.
Σήμερα, μετά τη σύγκριση με τα παλαιότερα γραπτά μου, που διατηρούσαν τους βασικούς κανόνες γραφής και συντακτικού, και μία γρήγορη ανασκόπηση του Εδώ, συνειδητοποίησα το μέγεθος της αλλαγής.
Το Εδώ δεν έχει καμία σχέση με τα τετράδια και όσα παραδοσιακά μάθαμε για τη γραφή.
Ξεχώριζες τα πρόχειρα και τις σημειώσεις από τα τελικά σου κείμενα. Εδώ όλα είναι τα πρόχειρα και οι σημειώσεις, μόνο που επειδή υπάρχει η πιθανότητα κάποιος να μπει να τα ελέγξει, τα έχεις λίγο τακτοποιημένα και ταξινομημένα με την ευκολία του αυτόματου.
Δεν νοσταλγώ τα παλιά, ούτε και δικαιολογώ τον εαυτό μου. Διαπιστώσεις κάνω.
Θύμωσα. Πείσμωσα. Γκρίνιαξα στους φίλους μου. Βίωσα αποτυχία. Γιατί έτσι τα βιώνω όλα αυτά, γρήγορα, παιδικά και βίαια. Σαν την αποτυχία, που φανταστικά δημιούργησα προ ημερών, για να έχω άλλοθι στην γκρίνια-χάιδεμα στους δικούς μου ανθρώπους.
Και τώρα έρχεται ερώτημα για αυτοκριτική. Ποιος σου φταίει φίλε μου αν εσύ βολεύτηκες στην ευκολία σου και την νοθεία των διαδικασιών;
Θα είχες αποτέλεσμα ουσίας μόνο αν είχες εφεύρει τον νέο τρόπο που να διατηρεί της βασικές αξίες του αποτελέσματος.
Γκρίνιαξα και ηλεκτρονικά, εδώ είναι πια το ημερολόγιό μου. Λογαριάστηκα λίγο με την αναιδή μου στάση στην γραφή και είδα προοπτικές να βρω τον Ιδανικό Αναγνώστη μου. -Ακόμα και αν τον βρω αυτός θα με αντέξει;-
Βημάτισα λίγο προς τα πίσω απόψε προσπαθώντας να μαζέψω μερικά από αυτά που έχασα στο δρόμο.
Μάζεψα μερικά ξεχασμένα κόμματα, πήρα από το χέρι μερικές επεξηγηματικές προτάσεις, περπάτησα λίγο πιο κοντά στις παραγράφους και άφησα για λίγο τις σιωπές στην άκρη. θα ήταν πιο τίμιο να τους αφιέρωνα και μία δεύτερη ανάγνωση, αλλά έκανα ήδη κατάχρηση του χρόνου Β και θα μειώσει αισθητά το χρόνο Γ.

Together we will live forever...

Χειμώνες, καλοκαίρια... περνούν...
Άνοιξη και φθινόπωρο αισθάνομαι ότι δεν τα προλαβαίνω...
Ξανά χειμώνες και πάλι καλοκαίρια...
Τους χειμώνες προτιμώ να σ' αγαπώ στο ημίφως...
Όχι δεν είναι συνειδητή επιλογή...
Νομίζω εσύ το διάλεξες...
Όταν τα ανάγω στη λογική θέλω να τα δούμε όλα από την αρχή...
Γρήγορα κουράζομαι με την ανάλυση των ήδη δρομολογημένων και παραιτούμαι...
Τότε πιάνω τον εαυτό μου να ανακαλύπτει απ' την αρχή όλα τα δεδομένα που στρίμωξε στην βάση...
Ανατέλλει το πάντα ξαφνικά... αυτό που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα αναγνωρίσεις...
Με το ποτέ και το πάντα έχω μία σχέση εφήμερη... αντίθετη του νοήματός τους...
Όταν τα χρησιμοποιώ το κάνω με ισχύ στιγμής... γι' αυτό και πάντα ακολουθούνται από μία επεξηγηματική πρόταση σε παρένθεση...
Τώρα που το δηλώνω το αισθάνομαι... αύριο ρώτησέ με να σου απαντήσω πάλι...
Μα, είναι φορές που έρχεται να με διαψεύσει η ζωή...
Μου πετάει στα μούτρα την ίδια αλήθεια, από άλλη οπτική ιδωμένη, και πρέπει να τοποθετηθώ στης θέσεις μου απ' την αρχή...
Kρατώ τις αποστάσεις μου... μέχρι να καταλαγιάσει η μπόρα της αλλαγής μέσα μου...
Έπειτα έρχεται το πρώτο βήμα μετά την υπέρβαση... σε έναν άλλο τόπο... ολοκαίνουριο... και είσαι νεογέννητο σε αυτόν... με βήματα ασταθή...
Χρέος σου να στέκεις όρθιος... σε κάθε άγνωστο τόπο...
Απόψε μάτωσα το χρέος μου και έστρωσα ολόλευκα σεντόνια...

... παιδί...

Σαν πέφτουν πάνω σου τα λόγια μου, το ξέρω, σε λερώνουν.

Μια αχτίδα φως περνά από το παράθυρο του απογεύματος.
Παραιτημένος έχω πέσει στην πολυθρόνα και τάχα δουλεύω με τον υπολογιστή ανοιχτό μπροστά μου.
Κοιτώ λοξά την ιστορία να εξελίσσεται στο βάθος του διαδρόμου χωρίς να συμμετέχω.
Ο Νικόλας παίζει με το τίποτα. Όλος ο κόσμος είναι στο μικρό του κεφαλάκι που το στολίζουν χιλιάδες χρυσά δαχτυλίδια.
Μεγάλο μέτωπο, κατάλευκο δέρμα, ένα ζευγάρι πανέξυπνα μικρά ματάκια και δυο δοντάκια στραβά προβάλουν κάθε που στρέφει το βλέμμα του σε μένα και μου χαμογελά.
Αφοσιωμένος στα σωματίδια τις σκόνης που αργά ανεβαίνουν στην δέσμη φωτός που τον λούζει σηκώνει τα χεράκια του και επικοινωνεί σε έναν κώδικα που μου είναι αδύνατο να σπάσω.
Τόσες επικοινωνιακές προσεγγίσεις καταστρώνω κάθε μέρα και πουλάω. Αυτός ο κώδικας ξεπερνά κάθε μου στρατηγική.
Φοβάμαι να γίνω μέρος του κόσμου σου, μη χαρακτηριστώ ανεπαρκής. Θυμάμαι όμως ότι στον κώδικα αυτό δεν υπάρχουν στοχεύσεις, ούτε προσδοκίες. Όλα παρακινημένα από ένστικτο αντανακλούν την απλότητα της προσπάθειας χωρίς ν' αποζητούν το αποτέλεσμα.
Μόνο αυτό θυμάμαι. Έχω ξεχάσει πως είναι ένας κόσμος δίχως έννοιες αξιώσεων.
Θέλω να καταλάβω. Να τρυπώσω κρυφά στον κόσμο σου και να παίξω έναν ρόλο. Οποιονδήποτε. Κομπάρσος στο μεγαλείο σου.
Τα θέλω είναι αιτία δυστυχίας απ' τη στιγμή που έφτασες να αναγνωρίζεις τη διαφορετικότητα αυτή.
Το ανικανοποίητό μου λειαίνει ένα σου ακόμα χαμόγελο. Στα δαχτυλάκια σου κρατάς ολόκληρη την ύπαρξη μου.
Για τούτη τη στιγμή μονάχα τα παράλληλά μας σύμπαντα κατάφεραν να συνυπάρχουν.
Δεν θέλω να σε φέρω στην δική μου πλευρά. Θέλω εγώ να περάσω στη δική σου.
Είναι θέμα χρόνου να σε δω να πλησιάζεις. Αλλά κι ο χρόνος δεν υπάρχει ακόμα στη δική σου κοσμοθεωρία. Ούτε η ανησυχία, που με πιάνει σαν το σκέφτομαι.

Πέρασαν τριάντα χρόνια και δεν σ' έχω δει. Ακόμα όμως αγωνίζομαι να σου μοιάσω.

Σημαδεμένη παρτίδα

Σαν μία παρτίδα κάποιου δικού μας παιχνιδιού.
Εσύ όλα τα κόκκινα κι εγώ όλα τα μπλε.
Μας βάφτισε συμπαίκτες μία τυχαία συμπαντική συνωμοσία ελάχιστων δευτερολέπτων με την προοπτική του πάντα.
Όταν συναντιόμασταν στα δικά σου κόκκινα είχα την ανασφάλεια του μισού και μία νίκη ολόκληρη.
Όταν σε παρέσυρα στα δικά μου μπλε είχα την ψευδαίσθηση της σιγουριάς και τη σιγουριά της ήττας.
Σε είχα ρωτήσει αν τελικά θα συναντιόμαστε στο μοβ. Αλλά αυτό δεν είναι χρώμα ατόφιο. Ποτέ δε μάθαμε στο μέσο να βαδίζουμε.
Ζωγράφισα έναν πίνακα. Ένα τεράστιο μπλε. Σαν ουρανός που ζούσε όλες τις ώρες της ημέρας ταυτόχρονα. Το διαπερνούσε κατά μήκος, σαν ορίζοντας, μία κατακόκκινη γραμμή. Ματωμένη διάθεση του Ελύτη.
Έψαχνα να βρω πατρίδα και με έμαθες να αναζητώ ταξίδια.
Έψαχνες να βρεις την ιστορία και σου έμαθα το παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ.
Κάποτε είδαμε μια πόλη από ψηλά. Πιάσαμε να μοιράζουμε περιοχές.
"Κοίτα εκείνα τα φώτα στο βάθος. Εκεί που συσσωρεύονται οι στιγμές των πολλών."
"Εκείνα τα δέντρα κατά μήκος του ποταμού..." απάντησα και άρχισα να βάζω αποσιωπητικά γιατί μέσα μου συσσωρευόταν η σιωπή.
Ήδη είχα όσα χρειαζόμουν. Είχα τη γαλήνη του γεμάτου. Σου τη χάρισα.
"Τι να την κάνω πόλη ολόκληρη δική μου; Θα κρατήσω μόνο ένα παράθυρο για να κοιτώ απ' έξω."
Κίτρινα φώτα και κατάλευκη σιωπή. Σοφοί δρόμοι με επιπόλαιες διαδρομές. Μικρές στιγμές, μεγάλων συγκινήσεων. Ανήλικα συναισθήματα, ενήλικης αφοσίωσης.
"Μην περνάς κάτω από τις ταμπέλες" είπες στον περίπατο.
"Ποιο παραμύθι σου στέρησαν παιδί;" απάντησα και γέλασα δυνατά.
Δύο πλανήτες που η κοσμική ενέργεια τους έφερε κοντά μόνο για τη στιγμή της σύγκρουσης.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να τεθούμε σε παράλληλες τροχιές. Να πορευόμαστε για πάντα αντικριστά και να γεμίζουμε τον ουρανό του άλλου παραβγαίνοντας στο φως το ίδιο το φεγγάρι.
Για τον ήλιο ούτε λόγος. Ποτέ δεν μας άρεσαν τα συνώνυμα γιατί δεν έκρυβαν το μυστήριο της δεύτερης ανάγνωσης.
Δεν περνάω κάτω από ταμπέλες πια. Κι αν τύχει και το κάνω, αισθάνομαι αμήχανα. Παιδί μαλωμένο απ’ τον ενήλικο εαυτό του.
"Κι αν δε γεμίσεις τη σιωπή, σημάδεψέ με" είχες πει.
Η σιωπή και η λέξεις έγιναν το παιχνίδι μου. Με τα σημάδια όμως λογαριασμό δεν έβγαλα ακόμα.

Συνέκδοση

Μαζί... πάντα αυτό επιθυμούσα...
Ένα μαζί κάθε φορά...
Μαζί με αγαπημένους μου ανθρώπους...
Γιατί το γράψιμο είναι σπορ μοναχικό...
Και όσο και αν το καταφέρνεις απλά το αντέχεις...
Όταν φτάνει όμως η στιγμή να ενωθεί με την ουσία του μαζί και να αποτυπωθεί στο χαρτί είναι μια γιορτή ξεχωριστή...
Το αίσθημα, αποτέλεσμα της γραφής, γίνεται φως και δίνει σε κάθε επόμενο γραπτό προοπτική ορίζοντα...
Είθε αγάπες μου... μαζί...

Bollywood Summer Nights

Ένα Bollywood με απ' όλα...
Αυτό ζητούσε επίμονα η πλήξη μου εδώ και καιρό...
Η αγαπημένη υπερβολή ήρθε απόψε βάσει προγραμματισμού για να φωτίσει λίγο τα συνεχόμενα όχι που έχω τοποθετήσει από Δευτέρες σε Παρασκευές...
Ξεχώρισα τους φωτισμούς που σβήνουν τις σκιές και την κλιμάκωση των έντονων χρωμάτων που δίνουν τόνο παραμυθιού στις πιο απλές μικρές αλήθειες...
Αυτό το Bollywood παραμυθάκι θέλω για τις ημέρες που εγκλωβίζομαι στους τόνους του γκρι και εντέλει πρωταγωνιστεί μόνο η σκιά μου...

... και τούτο εδώ το ΕΔΏ;

Αν ένας από τους δύο μας χαθεί... τι θ' απογίνει αυτός που μείνει πίσω;

Ξέρω ότι το μυαλό μας πρώτα θα πάει σε από καρδιάς συνδεδεμένους ανθρώπους διαβάζοντας το ερώτημα...

Ναι ισχύει και έτσι... αλλά θα εξετάσω το αλλιώς...

Γράφω... καταγράφω... υπογράφω... ΕΔΏ...

Μα, το ΕΔΏ ανήκει αλλού...

Χτίζεις το σπίτι σου σε ξένο οικόπεδο...

Η ευκολία του υπολογιστή με οδήγησε να γράφω με ψηφία...

Η ευκολία του Internet με έφερε να γράφω από παντού, ΕΔΏ...

Κι όταν το Internet χαθεί;

Κι όταν χαθώ εγώ;

Πώς θα βιώσει αυτός που μένει πίσω τη χηρεία;

Τι θα γίνει όλη η καταγεγραμμένη που ιστορία;

Όταν χαθεί το internet όλα θα μείνουν ιδέες στο κεφάλι μου που θα έρχονται άτακτα, αλλά κατασταλαγμένα, να στέκουν για λίγο στο φως, να τις γλεντήσει ο χρόνος μέχρι να τις ξεχάσει γιατί θα έχουν ξεθωριάσει πια...
Όταν χαθώ εγώ θ' αραχνιάσει μόνη τούτη εδώ η πολυκαιρισμένη πλέον αλήθεια...
Κάποια στιγμή όλα θα διαγραφούν με το πάτημα ενός κουμπιού από κάποιον... Delete...
Σαν τα αδικήματα που παραγράφονται με το πέρασμα του χρόνου... με τη συγχώρεση που δίνει η απουσία...
Όλα τα εδώ είναι ξένος τόπος... μόνο ένα εδώ είναι δικό μας... και κρύβεται εντός...

Tatoo

Κάτι που σε σημάδεψε το κάνεις σύμβολο και το φοράς στολίδι... οικόσημο μίας στιγμής που θα φοράς για πάντα...

Μου αρέσει να το δω σε ξένα δέρματα... για τη στιγμή που θα κρατήσει λίγο... στο δικό μου δέρμα δεν θέλω να το δω... γιατί το για πάντα μ' ενοχλεί...

Καμία μεγάλη ιδέα... καμία σημαντική στιγμή... τίποτα δεν θέλω να κρατήσω για πάντα που να μην μπορώ με νερό να το σβήσω από πάνω μου...

Θέλω να μένω με την ψευδαίσθηση ότι μετά από ένα μπάνιο μπορώ να επιστρέψω στη ζωή όπως γεννήθηκα... καινούριος... χωρίς τίποτα να με κρατά αγκιστρωμένο κάπου...

Μα, θα μου πείτε ότι το σώμα είναι μόνο το όχημα... 

Ναι, τα εύκολα είναι που με τρομάζουν... στα δύσκολα έχω καλύτερη διαχείριση...

Το εντός κινεί το όχημα κι όσο απομακρύνεται... τόσο επιθυμεί τα δεκανίκια νοσταλγίας ή προσκολλήσεων να αποτινάξει. 

Δεν θέλω όχημα να με γυρνά ξανά στο ίδιο σημείο... όταν ο οδηγός αποφασίζει να κοιτά μόνο ορίζοντα...

Το μόνο ίδιο σημείο που μπορώ να αποδεχτώ είναι η αρχή...