Σημαδεμένη παρτίδα

Σαν μία παρτίδα κάποιου δικού μας παιχνιδιού.
Εσύ όλα τα κόκκινα κι εγώ όλα τα μπλε.
Μας βάφτισε συμπαίκτες μία τυχαία συμπαντική συνωμοσία ελάχιστων δευτερολέπτων με την προοπτική του πάντα.
Όταν συναντιόμασταν στα δικά σου κόκκινα είχα την ανασφάλεια του μισού και μία νίκη ολόκληρη.
Όταν σε παρέσυρα στα δικά μου μπλε είχα την ψευδαίσθηση της σιγουριάς και τη σιγουριά της ήττας.
Σε είχα ρωτήσει αν τελικά θα συναντιόμαστε στο μοβ. Αλλά αυτό δεν είναι χρώμα ατόφιο. Ποτέ δε μάθαμε στο μέσο να βαδίζουμε.
Ζωγράφισα έναν πίνακα. Ένα τεράστιο μπλε. Σαν ουρανός που ζούσε όλες τις ώρες της ημέρας ταυτόχρονα. Το διαπερνούσε κατά μήκος, σαν ορίζοντας, μία κατακόκκινη γραμμή. Ματωμένη διάθεση του Ελύτη.
Έψαχνα να βρω πατρίδα και με έμαθες να αναζητώ ταξίδια.
Έψαχνες να βρεις την ιστορία και σου έμαθα το παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ.
Κάποτε είδαμε μια πόλη από ψηλά. Πιάσαμε να μοιράζουμε περιοχές.
"Κοίτα εκείνα τα φώτα στο βάθος. Εκεί που συσσωρεύονται οι στιγμές των πολλών."
"Εκείνα τα δέντρα κατά μήκος του ποταμού..." απάντησα και άρχισα να βάζω αποσιωπητικά γιατί μέσα μου συσσωρευόταν η σιωπή.
Ήδη είχα όσα χρειαζόμουν. Είχα τη γαλήνη του γεμάτου. Σου τη χάρισα.
"Τι να την κάνω πόλη ολόκληρη δική μου; Θα κρατήσω μόνο ένα παράθυρο για να κοιτώ απ' έξω."
Κίτρινα φώτα και κατάλευκη σιωπή. Σοφοί δρόμοι με επιπόλαιες διαδρομές. Μικρές στιγμές, μεγάλων συγκινήσεων. Ανήλικα συναισθήματα, ενήλικης αφοσίωσης.
"Μην περνάς κάτω από τις ταμπέλες" είπες στον περίπατο.
"Ποιο παραμύθι σου στέρησαν παιδί;" απάντησα και γέλασα δυνατά.
Δύο πλανήτες που η κοσμική ενέργεια τους έφερε κοντά μόνο για τη στιγμή της σύγκρουσης.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να τεθούμε σε παράλληλες τροχιές. Να πορευόμαστε για πάντα αντικριστά και να γεμίζουμε τον ουρανό του άλλου παραβγαίνοντας στο φως το ίδιο το φεγγάρι.
Για τον ήλιο ούτε λόγος. Ποτέ δεν μας άρεσαν τα συνώνυμα γιατί δεν έκρυβαν το μυστήριο της δεύτερης ανάγνωσης.
Δεν περνάω κάτω από ταμπέλες πια. Κι αν τύχει και το κάνω, αισθάνομαι αμήχανα. Παιδί μαλωμένο απ’ τον ενήλικο εαυτό του.
"Κι αν δε γεμίσεις τη σιωπή, σημάδεψέ με" είχες πει.
Η σιωπή και η λέξεις έγιναν το παιχνίδι μου. Με τα σημάδια όμως λογαριασμό δεν έβγαλα ακόμα.