Together we will live forever...

Χειμώνες, καλοκαίρια... περνούν...
Άνοιξη και φθινόπωρο αισθάνομαι ότι δεν τα προλαβαίνω...
Ξανά χειμώνες και πάλι καλοκαίρια...
Τους χειμώνες προτιμώ να σ' αγαπώ στο ημίφως...
Όχι δεν είναι συνειδητή επιλογή...
Νομίζω εσύ το διάλεξες...
Όταν τα ανάγω στη λογική θέλω να τα δούμε όλα από την αρχή...
Γρήγορα κουράζομαι με την ανάλυση των ήδη δρομολογημένων και παραιτούμαι...
Τότε πιάνω τον εαυτό μου να ανακαλύπτει απ' την αρχή όλα τα δεδομένα που στρίμωξε στην βάση...
Ανατέλλει το πάντα ξαφνικά... αυτό που ποτέ δεν είχες φανταστεί ότι θα αναγνωρίσεις...
Με το ποτέ και το πάντα έχω μία σχέση εφήμερη... αντίθετη του νοήματός τους...
Όταν τα χρησιμοποιώ το κάνω με ισχύ στιγμής... γι' αυτό και πάντα ακολουθούνται από μία επεξηγηματική πρόταση σε παρένθεση...
Τώρα που το δηλώνω το αισθάνομαι... αύριο ρώτησέ με να σου απαντήσω πάλι...
Μα, είναι φορές που έρχεται να με διαψεύσει η ζωή...
Μου πετάει στα μούτρα την ίδια αλήθεια, από άλλη οπτική ιδωμένη, και πρέπει να τοποθετηθώ στης θέσεις μου απ' την αρχή...
Kρατώ τις αποστάσεις μου... μέχρι να καταλαγιάσει η μπόρα της αλλαγής μέσα μου...
Έπειτα έρχεται το πρώτο βήμα μετά την υπέρβαση... σε έναν άλλο τόπο... ολοκαίνουριο... και είσαι νεογέννητο σε αυτόν... με βήματα ασταθή...
Χρέος σου να στέκεις όρθιος... σε κάθε άγνωστο τόπο...
Απόψε μάτωσα το χρέος μου και έστρωσα ολόλευκα σεντόνια...