Δεν με βασανίζουν σκέψεις πλέον από αυτές που έχεις την ακατανίκητη ανάγκη να τις διαχειριστείς μέσα από τη δημόσια γραφή;
Ήταν πραγματικά τόσο καταλυτικός ο χρόνος που μεσολάβησε και που χρησιμοποίησα για να επανατοποθετηθώ, που κατάφερε να λύσει αυτό το κάτι μέσα μου ή μήπως βρήκα άλλους τρόπους;
Στη ζωή μας, έχω καταλήξει πλέον, κάνουμε κύκλους. Τόσο διαφορετικούς και τόσο ίδιους συνάμα.
Διαφορετικούς, γιατί οι καταστάσεις και το περιβάλλον γύρω μας που τους καθορίζουν αλλάζει, και ίδιους, γιατί εμείς εξακολουθούμε και φέρουμε αυτό που ήμασταν χτες, οπότε για ένα εύλογο χρονικό διάστημα έχουμε την αίσθηση της επανάληψης.
Κάποιες φορές, όπως τώρα, όταν ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει είναι μεγάλος, το ξένο δεν το αντιλαμβανόμαστε να απλώνεται μόνο γύρω μας, περιβάλλοντας τη ζωή μας αλλά και από μέσα προς τα έξω. Καλούμαστε να βηματίσουμε μία φαινομενικά γνώριμη διαδρομή αλλά το τοπίο έχει αλλάξει και ταυτόχρονα εμείς μέσα σε αυτό έχουμε χάσει τη βολή μας.
Οι δρόμοι είναι τουλάχιστον δύο. Είτε αποφεύγεις τη διαδρομή, είτε προσπαθείς να βρεις και πάλι τη θέση σου ή μια όποια θέση σε βολεύει πλέον. Το αν θα απολαύσεις τη διαδρομή, αυτή και κάθε άλλη αντίστοιχη που πιθανόν θα επιλέξεις να ακολουθήσεις, είναι κάτι που θα καθοριστεί από εσένα τον ίδιο ως αποτέλεσμα του χρόνου που μεσολάβησε.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι γι' ακόμα μια φορά οι συμπρωταγωνιστές σου. Ο χώρος, βολικός συνεργάτης, ευκολότερα τον διαχειρίζεσαι. Ο χρόνος, δύστροπος, καταφέρνει και δημιουργεί καταστάσεις δύσκολες. Θα συμφιλιωθείς μαζί του, θα τον αιφνιδιάσεις ή θα υποχωρήσεις;
