Πως γίνεται και δεν ιδρώνεις ποτέ, δε νυστάζεις, δεν πεινάς, ταιριάζεις, είσαι καλοντυμένος, διατηρείς πάντα θέση και τα καταφέρνεις; Απλά, ανθρώπινα πράγματα, δεν τα κάνεις εν τέλει.
Θυμάμαι όταν σε γνώρισα. Τι θεσπέσια εικόνα! Φορούσες ένα φαρδύ παντελόνι και ένα πλεκτό πουλόβερ, λίγο φθαρμένο στους αγκώνες. Έτρωγες να νύχια σου, για κάποια αγωνία που τότε δεν κατάφερες να μου εξηγήσεις, και ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια σου η ηρεμία μιας κούρασης που τελείωσε. Με ρώτησες αν πεινάω και σου απάντησα θετικά. Δεν πεινούσα, αλλά η αλήθεια της δικής σου ανάγκης, καθώς με ρωτούσες, έπεισε την όρεξή μου. Βρήκαμε ένα φούρνο και πήραμε στο χέρι κάτι αποτυχημένες τυρόπιτες. Καθίσαμε στο πλατύσκαλο μιας πολυκατοικίας. Ένας σκύλος ήρθε δίπλα μας. Του έδωσες την τυρόπιτα από την οποία είχες φάει μόνο δύο μπουκιές. Χορτασμένος ανθρώπινη αλήθεια τη μοιραζόσουν. Η εικόνα σου δεν είχε ούτε μία γωνία. Ολοστρόγγυλη, δε σκάλωνε πουθενά.
Να ιδρώνεις, να πεινάς, να νυστάζεις, να είσαι άκεφος, να μην ταιριάζουν τα ρούχα σου, να μην τα καταφέρνεις. Δεν χαρακτηρίστηκαν τυχαία έτσι. Ανθρώπινα, για την αδύναμή μας φύση.
Μη μου βρεις απάντηση, δε θέλω. Σπάσε μόνο σε κομμάτια όλα τα πλαίσια και μάζεψέ τα σωρό σε μία γωνία, να σε δω έστω για λίγο γυμνό, στην ατελή σου τελειότητα.
