Πέμπτο βήμα

Στην αρχή σκέφτηκα να σου χαρίσω το χτες που τόσο σου είχε λείψει. Μετά σκέφτηκα ότι αυτό υπάρχει ήδη και φθίνει. Θα ήταν φτηνό να σου χαρίσω κάτι που το έχει αγγίξει η φθορά.
Έπειτα πέρασε από το μυαλό μου να σου χαρίσω κάτι αύριο, αλλά μου έμοιαζε τόσο αβέβαιο να περιμένει μία σκέψη στην ορφάνια.
Το τώρα. Αυτό θα σου χαρίσω. Όσο μικρό ή μεγάλο καταφέρνει να είναι. Άλλωστε αποφασίσαμε, σαν από χρόνια τώρα, και στα εύκολα και στα δύσκολα μαζί. Και στα λίγα και στα πολλά. Γιατί το μαζί και πολύ καταφέρνει να είναι και ευκολότερο.
Σαν μωρά να βηματίζουμε. Τρία βήματα και να πέφτουμε. Να ματώνουμε τα γόνατα. Να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε το παιχνίδι. Ο πόνος είναι για μας μόνο το πείσμα για το ένα παραπέρα βήμα που δεν καταφέραμε. Και να μετράμε προσπαθώντας να φτάσουμε στο τέσσερα. Κι όταν θα πέφτουμε πάλι, θα παίρνουμε το παιχνίδι απ' την αρχή. Ξανά και ξανά.
Όταν αποκαμωμένοι πια καθίσουμε αντίκρυ, ίσως και να έχουν περάσει χρόνια, θα χαζεύουμε τα όμορφα στολίδια που σκαλίσαμε στα πόδια μας. Παράσημα θα μοιάζουν ένδοξων εποχών. Αυτό γιατί την πίστη μας στο όμορφο δεν θα την έχουμε χάσει ακόμα και θα εξακολουθούμε να μετράμε τον κόσμο μας με αστέρια. Λένε, ότι όσοι μετράνε τον κόσμο με αστέρια δε μεγαλώνουν ποτέ. Μεγαλώνει ο κόσμος τους όμως και χωράει όσα δε βάζει ο νους. Εμείς το ξέρουμε καλά αυτό.
Μα, θύμισέ μου, πως καταφέραμε να φτάσουμε την ιστορία ως εδώ; Μιλήσαμε ποτέ; Αν ναι, ποιές λέξεις χρησιμοποιήσαμε; Ποιά γλώσσα που να καταλαβαίνουν οι πολλοί;
Όχι, όχι, τα χαμόγελα δεν είναι λέξεις. Είναι γλώσσα, όπως και τα βλέμματα που διασταυρώναμε στις ερημιές μας, αλλά δεν είναι λέξεις. Εσύ κι εγώ καταλαβαίνουμε τη σημασία ενός χαμόγελου που συντάσσεται με μία αγκαλιά αλλά κανένας άλλος δεν τη μιλάει αυτή την ίδια γλώσσα. Είμαστε ξένοι για εκείνους. Δε γίναμε ποτέ αντιληπτοί. Δε μάθαμε ποτέ τη γλώσσα των μεγάλων. Δεν καταφέραμε να μιλήσαμε ποτέ κατ' αυτούς. Είμαστε τα προβληματικά παιδιά.
Προτείνω να συνεχίσουμε να παίζουμε με αυτούς που βίαια ξερίζωσαν το παιχνίδι από μέσα τους για να ντυθούν το επίσημο μεγάλο ένδυμα. Θα πετάω ανύποπτα τις πιο ακριβές μας λέξεις στο ταιριαστό των πολλών. Όταν θα σαστίζουν, θα ξέρεις ότι σου αφιέρωσα ακόμα ένα αστέρι. Κι όπως θα στέκουν γυμνοί, τόσο κοντά που έφτασαν στην αλήθεια τους, θα μου χαμογελάς για να φωτίζει χαρωπό το νεοβάπτιστό σου αστέρι. Έτσι ανοίγουν οι ουρανοί.
Κοντά έρχονται μόνο οι ψυχές και οι σκέψεις περπατούν πλάι πλάι. Τα βλέμματα συναντιούνται μόνο σε διασταυρώσεις και τα λόγια, αέρας.
Να, φύσηξε. Πάρε μια αναπνοή και κάνε ακόμα ένα βήμα.