... ξύπνημα τη Δευτέρα...

Ξύπνησα και τα σεντόνια μου ήταν ακόμα ατσαλάκωτα, μυρωδάτα... και ολόλευκα(!)... μετά από πολύ καιρό μέσα στο χρώμα.
Θα ήθελα να γκρινιάξω για το γάλα που θα έπρεπε να πιω... να με ετοιμάσει η μαμά ζεστά για το σχολείο ... να μου βάλει ένα τοστ στην τσάντα και στα κλεφτά να μου σκάσει ένα φιλί, λίγο πριν βγω απ´ την πόρτα... για να μην προλάβω να αντιδράσω το «αντράκι».
Μετά να περιμένω το διάλειμμα και καθώς μεσημεριάζει να με πιάνει μία γλυκιά υπνηλία στην ατμόσφαιρα που φτιάχνει ο χειμωνιάτικος ήλιος που μπαίνει από τα ψηλά παράθυρα της τάξης...
Μοιάζει υπνωτική η μυρωδιά απ' το ξύσμα του μολυβιού, με τις κατσαρές ακρούλες... η αφή από την τριμμένη γόμα ανάμεσα στα δάχτυλα... ο χορός της σκόνης από την κιμωλία όπως αιωρείται αργά και παίζει στις αχτίδες του ήλιου, που ζωγραφίζουν τους τοίχους με φως...
Σε λίγο φτάνω στη δουλειά και έχω μια έντονη εβδομάδα μπροστά μου...
Άνοιξα το παράθυρο και δραπέτευσε το όνειρο...
Όνειρο αυτό που κάποτε βαριόμασταν...
Όλη η ζωή μας μία πλάκα... γιατί σίγουρα κάποιος μας κοροϊδεύει.
Καλή εβδομάδα!

Θυμήσου...

... υπάρχει και το όχι στο λεξιλόγιο σου...

Τι είναι πάλι...; Τι θες;

Δε θέλω το λίγο...
Το πολύ θέλω αλλά σε μικρές δόσεις για να το αντέχω...

Ελαφρότητα... στο είναι όταν δεν είναι...

Μπερδεύτηκε το είναι μου σήμερα... και μοιάζει να «είναι και δεν είναι»...
Για αντιστάθμισμα θέλω ελαφρότητα στη μέρα μου...
Παρόλαυτα, αξημέρωτα, με τον καφέ μου διάβασα λίγο Κική Δημουλά ακούγοντας Zbignew Preisner... και προγραμματισμένο να το είχα δεν θα κατάφερνα τέτοια έντονη διαφοροποίηση από αυτό που επιτακτικά ζητά η ύπαρξή μου αυτή τη στιγμή...
Easiness & comfort... αυτά θέλω αλλά στα Ελληνικά... στην συμπαθητική μου καθημερινότητα.. για σήμερα... αύριο μπορεί να σου ζητήσω κάτι άλλο...
Πρίγκιπας δεν είμαι; Ότι θέλω βάζω στο παραμύθι μου!

Το όνειρο του ήρωα...

Αν δεν ήταν κάποιος εκεί να μου το επισημάνει δεν θα μπορούσα καν να το εντοπίσω...
Δεν χρειάστηκε όμως πολύ... μόνο η ερώτηση «τι έβλεπες;» ώστε να ξεκινήσει το σενάριο του ταλαιπορημένου «ήρωα»... που τελικά μπορεί να ήθελε σε άλλες στιγμές να ήταν «Σούπερ Ήρωας», σαν από κόμικς, αλλά αν για μία αληθινή περιπέτεια τραβάει τόση ταλαιπορεία καλύτερα να του λείπει...
Μα, δεν κουράζονται με όλα αυτά που κάνουν για να σώσουν τον κόσμο;
Εγώ πάντως κάθε φορά που σε σώζω στον ύπνο μου γίνομαι πτώμα από την κούραση...
Εεε δε σε ´χω σώσει και λίγες φορές...
Σε τρία τουλάχιστον όνειρα ακόμα ήμουν ο σκέτος Ήρωάς σου.

Περιμένω...

... να έρθει η (Ε)ευτυχία!
... να μου πει η (Ζ)ζωή ότι τελικά όλα είναι καλά!
... να θυμηθώ όσα ξεχνάω για μένα καθημερινά...
... την ώρα που δεν θα χρειάζεται να προσπαθώ για το τίποτα...

Αλλά έμαθα να περιμένω...!

Λούνα Παρκ

Το Λούνα Πάρκ της Δευτέρας με κράτησε κοντά του και την Τρίτη... χωρίς στιγμή διακοπής... μονορούφι πίναμε τις στιγμές χαράς... μέχρι που εξαντληθήκαμε.
Και όπως συμβαίνει συχνά στις ιστορίες με Λούνα Πάρκ όλο και κάποιος αλλόκοτος χαρακτήρας θα εμφανιστεί κάπου στην έξοδο του πάρκου κοντά που θα σε τρομάξει αν τον προσέξεις.
Είναι συνήθως παπατζής... έχει τρία τραπουλόχαρτα και τα μπερδεύει προκαλώντας στοιχήματα με σκοπό να βρεθεί ο βασιλιάς.
Δεν έχει ταλέντο και με την μόνη τεχνική που κατάφερε να μάθει προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο και να επωφεληθεί.
Αλήθεια είναι ότι τρόμαξα λίγο με το βλέμα του, δεδομένης και της κούρασής μου από το τόσο παιχνίδι, αλλά τον προσπέρασα γρήγορα κι έφυγα.
Ήταν κι άλλοι τέτοιοι φτωχοδιάβολοι εκεί κοντά στην έξοδο... όλοι εκεί μαζεύονται για να εφνιδιάζουν τους κουρασμένους πια από το παιχνίδι επισκέπτες λίγο πριν φύγουν και να τους παίρνουν ότι τους έχει απομείνει στις τσέπες.

Δευτέρα πρωί...

Με τη μουσική από ένα τρελό ακορντεόν...
Στην γέφυρα ενός ουράνιου τόξου...
Στη ζαλάδα ενός καρουσέλ...
Με την ανάλαφρη γλύκα από μαλλί της
γριάς...
Με το χάδι ενός σύννεφου κατάλευκου...
Σ´ έναν καταγάλανο ουρανό...

... Φαντάστηκα να ξεκινώ τη μέρα μου...

Κυριακή μετά από καιρό...

Κυριακή και λες «ε και; Θα μείνω λίγο
παραπάνω στο κρεβάτι σήμερα... θα
μπαίνει το φως απ´ το παράθυρο... θα
τεντώνομαι στο κρεβάτι... και θα
τυλίγομαι στα παπλώματα... »

Μετά, σαν το γατάκι, ψάχνεις να
κουρνιάσεις στο σημείο που πέφτει ο
ήλιος... πίσω από το τζάμι του
παραθύρου... στον καναπέ... και αρνήσε να
κάνεις οτιδήποτε... μόνο για τα
απολύτως απαραίτητα που δεν μπορεί να
γίνει αλλιώς...

Θέλω βόλτα και δρόμο... μόνος... με
μουσική στ' αυτιά μου και σκέψεις... και
έναν καφέ ανθρώπινο... με παρέα
οικογενειακή μετά...

Έφτασα στη στάση μου...

Δυό σταγόνες για το τραγούδι της νεράιδας...

Ψάχνεις να βρεις τα μικρά εκείνα σηματάκια στη ημέρα σου που θα σου δείξουν το δρόμο για όσα ζητάς στη ζωή σου ώστε να διαλέξεις τη σωστή κατεύθυνση...

Όχι τα σήματα και τις μεγάλες πινακίδες που είναι αναρτημένα εμφανώς για τους πολλούς... γιατί κάθε που τις ακολουθούσες σε έπιανε απελπισία από το πόσο ξεμάκραινες απ' την καρδούλα σου...

Στάθηκα στην άκρη του δρόμου να βρω λίγο σήμα να καταγράψω στο χρόνο το διαφορετικό πρωινό μου... το πρωινό που ήταν ουσιαστικά ανάσα του μέσα μου...

Βρήκα σήμα να κάνω την καταγραφή... και με το ίδιο σήμα ήρθε να με βρει η (Ε)ευτυχία... εκεί στην στάση του λεωφορείου... άκουσα τη νεράιδα μου να τραγουδά για μένα... για τη ζωή μου... και ένοιωσα γυμνός μέσα στον κόσμο... ανάλαφρα απαλλαγμένος απ' οτιδήποτε φτηνό.

Μέσα σε δυο σταγόνες που παραβγαίνανε στην πρωινή λιακάδα, ποια πρώτη θα καταφέρει να ακουμπήσει στο πεζοδρόμιο και να βρει το δρόμο της, είδα να λαμπυρίζουν όλα τα όνειρα που
έκανα εκεί στα ανατόλια της ζωής μου...
Ασυναίσθητα τις έκλεισα στη χούφτα μου... «δεν θα βρουν ποτέ το δρόμο τους κουτέ» σκέφτηκα... να τις κρατήσω δικές μου προσπάθησα μάλλον... άνοιξα τις παλάμες μου να τις αφήσω να φύγουν... κι εκείνες είχαν χαθεί... τις είχε απορροφήσει η διψασμένη μου ύπαρξη.

Τώρα πια έχω το χρέος να τις οδηγώ... εγώ που τις φυλάκισα!

Σάββατο πρωί... έξω...

Σήμερα δεν ήταν τίποτα απόλυτα προγραμματισμένο, όπως γίνεται συνήθως ...
Είχα πει μόνο ότι χρωστάω στον εαυτό μου να ξεκουραστεί λιγάκι... και να συμπληρώσει ύπνο...
Δεν κοιμήθηκα πολύ κι έτσι θα έλεγα ότι ξύπνησα νωρίς για Σάββατο...
Το προγραμματισμένο ήταν ότι θέλω να πάρω ένα seminar pad folder (που ακόμα δεν έμαθα πώς λέγεται δόκιμα στα Ελληνικά) για να αντικαταστήσω το παλιό μου...

Φόρεσα αθλητικά και βγήκα στη λιακάδα!

Μα, υπάρχει πάντα τόσος κόσμος έξω τα Σάββατα κυριολεκτικά αδέσποτος;

Η αίσθηση υπέροχη στο ξεκίνημα...
Κάτι σαν ελευθερία έμοιαζε...

Μπερδεύτηκα με τον κόσμο... δεν έχω χρόνο τώρα... θα τα πούμε όταν θα το έχω ζήσει...

Ερώτηση για σκέψη

Πόσα κερδίσαμε αυτά τα χρόνια και πόσα χάσαμε κερδίζοντας;

Απολογισμός των τελευταίων τριών ετών τέτοια ώρα;

Κρατάω μόνο την ερώτησή μου... γιατί η απάντηση θέλει πολύ σκέψη και χρόνο.

Πρέπει να περπατήσω πολλές ώρες άσκοπα... να κάνω πολλές διαδρομές με λεωφορείο... και τέλος να τα βάλω κάτω με χαρτί και μολύβι.
Δύο στήλες, δεξιά η ζημία και αριστερά το κέρδος.

Θέλω να την απαντήσω την ερώτηση αυτή όμως... ακόμα και αν δεν της αφιερώσω όλη αυτή την ιεροτελεστία... έστω πρόχειρα και αληθινά!

Αυτό το αληθινά έψαχνα τόση ώρα γράφοντας για να ορίσω την απάντηση που αναζητώ.

Τα ρούχα του Μικρού Πρίγκιπα

Μου έχουν λείψει τα πριγκιπικά μου
ρούχα... αυτά τα χαμογελαστά που
γυάλιζαν μες στην απλότητά τους...
Τα φόραγα πάντα τα ίδια και ταίριαζαν
σε κάθε στιγμή γιατί ήταν πάντα
καθαρά... και ότι κι αν έκανα δεν
λερώνονταν... ακόμα κι αν έπαιζα στα
χώματα...
Τα έχω ακόμα άραγε στις αποσκευές μου;
Ψάχνω να τα βρω!
Φοβάμαι ότι τα έχασα σε κάποιο ταξίδι.

Νεράιδα μου καλή, εσύ που μου φτιάχνεις
παραμύθια και με βάζεις μέσα όταν
στενεύει ο κόσμος βρες τα μου...
ξεσκόνισέ τα και βάλ´ τα στη γωνία του
κρεβατιού μου να τα φορέσω το πρωί.
Σήμερα αξημέρωτα σε είδα να ράβεις ένα
κουμπί και θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν
αυτό που είχα χάσει από το πανωφόρι
μου... μήπως τα βρήκες τα ρουχαλάκια μου;

Διαχείριση σχέσεων...

Εξακολουθώ να προσπαθώ να βρω τα δυνατά σημεία των ανθρώπων και να κρατηθώ από αυτά κοντά τους…

Με μια πρώτη ανάγνωση αυτή η φράση μου δίνει την εντύπωση ότι έχωνα κάνω με έναν μισάνθρωπο…

Το ψάχνω όμως λίγο καλύτερα γιατί γνωρίζω ότι κάθε άλλο παρά αυτό είμαι.
Αντιθέτως θα έλεγα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να αισθάνεται τόσο πολύ την ανάγκη να λαμβάνει επιβεβαίωση αποδοχής από τους άλλους όσο εγώ…
Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν το στερήθηκα ποτέ αυτό ιδιαιτέρως γιατί και αποδοχή είχα αλλά και αναγνώριση.
Ίσως όμως από αλλού να την προσδοκούσα και από αλλού να την ελάμβανα.

Ας μην ψάξω όμως τώρα για παιδικά τραύματα γιατί ίσως να μην έχει κανένα νόημα για το θέμα μου.

Το θέμα είναι λοιπόν ότι οι απογοητεύσεις από τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας (αν και εδώ γράφω για τη δική μου) είναι αρκετές και πολλές φορές μεγάλες.

Να ψάξω για φταίχτες;
Για να είμαι δίκαιος θα μοιράσω την ευθύνη και θα πω ότι και οι δύο πλευρές έχουν μερίδιο ευθύνης.

Από την μία εγώ που μάλλον έχω μεγάλες προσδοκίες… κι ας ακούγομαι ιδιοτελής, θέλω να είμαι ειλικρινής τουλάχιστον… και από την άλλη οι άλλοι που τσιγκουνεύονται το συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό, ή ακόμα περισσότερο το να χαρίσουν στιγμές και αλήθεια στους άλλους.

Και εδώ τι κάνεις;
Απορρίπτεις τους άλλους κατευθείαν χωρίς δεύτερη σκέψη ή δίνεις ευκαιρίες με τον κίνδυνο να ποδοπατηθείς πολλάκις;

Μου ακούγεται μίζερο και αξιολύπητο τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο κι έτσι βάζω κάτω τα δεδομένα και προσπαθώ να σκεφτώ λογικά.

Το να τους απορρίπτεις όλους είναι αφ’ ενός υπεροπτικό και μικρόψυχο κάτι που δεν μου ταιριάζει ενώ το να τα δέχεσαι όλα μου κάνει πολύ παθητικό και με εκνευρίζει.

Εφόσον λοιπόν φέρω μερίδιο ευθύνης ακουμπάω σε αυτό την ανεκτικότητά μου και βάζω αντίβαρο τις αντοχές μου για να τα ζυγίσω.
Η ζυγαριά παλαντζάρει ακόμα. Όταν προσθέτω στις αντοχές μου και την διπλωματία μου αυτή γέρνει προς τις αντοχές αλλά μου κάνει αταίριαστο ζευγάρι όταν μιλάμε για σχέσεις ουσίας.

Μάλλον το πρόβλημα είναι στις προτεραιότητες και στις επιλογές.
Εκεί πρέπει να εστιάσω.

Ίσως να μην είναι ένα το μοντέλο διαχείρισης που πρέπει να υιοθετώ στο θέμα σχέσεις.
Άλλο για τους συνεργάτες και γνωστούς και άλλο για τους ανθρώπους που θέλω ουσία.

Ναι αλλά για την ενδιάμεση ομάδα που είναι εκείνοι που επιθυμείς να προσεγγίσεις;

Αυτά τα ενδιάμεσα (μεταβατικού τύπου) πάντα με εκνεύριζαν αλλά δεν θα γκρινιάξω τώρα.

Αν το δω θετικά θα πω ότι είναι ακόμα μία ευκαιρία να εξελίξεις τις τεχνικές σου και να προχωρήσεις…
Αν το δω αρνητικά θα πω ότι είναι σκέτος βραχνάς και θα παραιτηθώ τις προσπάθειας, χάνοντας και την πιθανότητα να απολαύσω τους καρπούς…
Τι θέλω αλήθεια;

Πάλι θέμα επιλογών… και πάλι εγώ πρέπει να απαντήσω στο δίλλημα… γιατί άλλωστε εμένα αφορά…

Μάλλον δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακόμα μία ενδιάμεση κατάσταση που σε βγάζει από την ζώνη σιγουριάς που έχεις μάθει να κινείσαι… είναι το σημείο που αν θες να λέγεσαι ζωντανός πρέπει να το παλέψεις για να πάρεις αποτέλεσμα και βάσει αυτού να κριθείς.

Αλλά χωράει λογική και στρατηγικές στις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται στο συναίσθημα;
Μόνο να τις μολύνεις μπορείς νομίζω με τη λογική.
Ή καλύτερα, για να μην είμαι απόλυτος, θα έλεγα ότι η λογική σε αυτές τις περιπτώσεις απλά αλλοτριώνει την ουσία και χάνει η σχέση την μεγαλοπρέπεια που θα μπορούσε να έχει.

Σαν αποτέλεσμα ας κρατήσω λοιπόν τον διαχωρισμό των σχέσεων και ας φροντίσω απλά να κάνω καλύτερη κατανομή αυτών στη ζωή μου ώστε να μπορώ να τις διαχειρίζομαι καλύτερα ανάλογα την θέση που τους έδωσα.
Να ξέρω πότε πρέπει να αφήνομαι και πότε πρέπει να έχω τον έλεγχο… ή να παλεύω γι’ αυτόν.

- Ναι αλλά αν δεν ξέρεις που να κατατάξεις μία σχέση;
- Σουτ! Να ψάξεις, να μάθεις και να το κάνεις… δεν θέλω άλλο τώρα…!

Καλημέρα...

Τα θέλω μου σήμερα, αγουροξυπνημένα
μωράκια, κουνούν τα χεράκια τους πριν
να χρειαστεί να βρουν πιο
αποτελεσματικούς τρόπους να τα
προσέξεις.

Είναι τόσο συμπαθητικά για την ώρα...

Θέλω να περπατήσω στην πόλη.
Θέλω να πάω σε μια θεατρική παράσταση
που να με συναρπάσει.
Θέλω ώρες σε καναπέδες με φίλους και
κανάτες καφέ.
Θέλω να προλαβαίνω το χρόνο για τα
απλά...

Σε λίγο σ' αυτά τα θέλω θα γυρίσω την
πλάτη για να είμαι ο πιστός σύντροφος
του πρέπει.

Σαν τα θέλω μου κι εγώ... και σαν μωράκι
αγουροξυπνημένο... αν δεν μου
αφιερωθείς, έστω για λίγο, αρχίζω τη
γκρίνια... και παύω να είμαι
συμπαθητικός.

Θα κοιτώ κρυφά προς το μέρος τους και
θα κάνουμε συνομοτικά νοήματα τάχαμου
ότι εμείς θα τα προλάβουμε...

Ο ήλιος σηκώθηκε σιγά σιγά... η μέρα
σταθερά ξεκίνησε... εγώ έκανα μπάνιο
στα γρήγορα, ετοιμάστηκα ακόμα πιο
γρήγορα και αφού βρήκα θέση στο τρόλεϊ
βάζω παρενθέσεις για να χωρέσω κάτι
από το μέσα που κάνω πως δεν ακούω με τα
ακουστικά μου στ' αυτιά.

Καλημέρα!

... φυλαχτό...

Από το χτες κρατώ φυλαχτό για σήμερα...

• Μια συνάντηση για καφέ...
• Ένα πεντάλεπτο διάλειμμα...
• Ένα μήνυμα στο κινητό...
• Και το διάλογο με τη νεράιδα μου...

Δεν ξέρω αν μου πάει να γράφω το πρωί... το δοκιμάζω όμως...

Δεσμοί οικογένειας...

Οικογένεια είναι εκεί που σε οδηγεί η καρδιά σου…
Εκεί που επιλέγεις και είσαι με τη σειρά σου εκλεκτός…

Γιατί να προσκολλάσαι σε αυτό που σου δόθηκε αν αυτό τελικά ποτέ δεν μίλησε μέσα σου ή δεν σε έκανε να αισθανθείς ότι ανήκεις;…

Για τις ανθρώπινες σχέσεις μιλάω…
Την οικογένειά μας τη διαλέγουμε και μας διαλέγει…

Δεν πρέπει να είναι δύσκολα τα αισθήματα…
Οφείλουμε να αφήνουμε να μας οδηγήσουν… εκεί που δεν δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε… που δεν χρειάζεσαι ένα πρέπει για να πεις αγαπώ, συμπονώ, συμπαθώ… που δεν πιέζεσαι… που δεν χρειάζεται να βάλεις μία δεύτερη σκέψη για να νιώσεις «σπίτι»…

Γιατί λοιπόν να μας πιέζουν οι λέξεις;
Τα κοινωνικώς αποδεκτά και τα νομιμοποιημένα κατεστημένα;

Έτυχε η δική μου οικογένεια να μου πάει… να μου ταιριάζει… αλλά όλα μεταβάλλονται…

Άλλωστε οικογένεια δεν αλλάζεις όταν επιλέγεις να φύγεις απ' το σπίτι σου και να παντρευτείς;
Δεν σου κάνει πια η παλιά σου οικογένεια… γιατί απλά άλλαξαν οι ανάγκες και τα αισθήματά σου…

Γιατί να πρέπει να κρύβεσαι πίσω από το «σωστό»;
Επιλογή κάνεις…

Δεν μικραίνει αυτό που είχες, απλά εσύ άλλαξες και δεν σου αρκεί…

Επιλέγω οικογένειά μου όλους όσους θέλω να έχω γύρω μου καθημερινά…
Δεν παύω να αισθάνομαι για όσους δεν είναι στη μέρα μου… είναι δικοί μου… και τους κουβαλάω…

Μια αρχή για το πρωί...

Μια σκέψη για ξεκίνημα μου ήρθε...
Αλλά μετά είπα πως και χτες ξεκίνημα
ήταν...
Το ίδιο και τότε που είπα "δεν θέλω άλλο".
Γιατί και το τέλος μια αρχή χρειάζεται για να το βιώσεις...
Κάθε μέρα κάνω ξεκινήματα!

Σήμερα θα χαμογελάσω στη σκέψη που με
πονάει... έτσι για αρχή...!

Και θα σου γράψω γι' αυτό μετά...