Διαχείριση σχέσεων...

Εξακολουθώ να προσπαθώ να βρω τα δυνατά σημεία των ανθρώπων και να κρατηθώ από αυτά κοντά τους…

Με μια πρώτη ανάγνωση αυτή η φράση μου δίνει την εντύπωση ότι έχωνα κάνω με έναν μισάνθρωπο…

Το ψάχνω όμως λίγο καλύτερα γιατί γνωρίζω ότι κάθε άλλο παρά αυτό είμαι.
Αντιθέτως θα έλεγα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να αισθάνεται τόσο πολύ την ανάγκη να λαμβάνει επιβεβαίωση αποδοχής από τους άλλους όσο εγώ…
Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν το στερήθηκα ποτέ αυτό ιδιαιτέρως γιατί και αποδοχή είχα αλλά και αναγνώριση.
Ίσως όμως από αλλού να την προσδοκούσα και από αλλού να την ελάμβανα.

Ας μην ψάξω όμως τώρα για παιδικά τραύματα γιατί ίσως να μην έχει κανένα νόημα για το θέμα μου.

Το θέμα είναι λοιπόν ότι οι απογοητεύσεις από τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας (αν και εδώ γράφω για τη δική μου) είναι αρκετές και πολλές φορές μεγάλες.

Να ψάξω για φταίχτες;
Για να είμαι δίκαιος θα μοιράσω την ευθύνη και θα πω ότι και οι δύο πλευρές έχουν μερίδιο ευθύνης.

Από την μία εγώ που μάλλον έχω μεγάλες προσδοκίες… κι ας ακούγομαι ιδιοτελής, θέλω να είμαι ειλικρινής τουλάχιστον… και από την άλλη οι άλλοι που τσιγκουνεύονται το συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό, ή ακόμα περισσότερο το να χαρίσουν στιγμές και αλήθεια στους άλλους.

Και εδώ τι κάνεις;
Απορρίπτεις τους άλλους κατευθείαν χωρίς δεύτερη σκέψη ή δίνεις ευκαιρίες με τον κίνδυνο να ποδοπατηθείς πολλάκις;

Μου ακούγεται μίζερο και αξιολύπητο τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο κι έτσι βάζω κάτω τα δεδομένα και προσπαθώ να σκεφτώ λογικά.

Το να τους απορρίπτεις όλους είναι αφ’ ενός υπεροπτικό και μικρόψυχο κάτι που δεν μου ταιριάζει ενώ το να τα δέχεσαι όλα μου κάνει πολύ παθητικό και με εκνευρίζει.

Εφόσον λοιπόν φέρω μερίδιο ευθύνης ακουμπάω σε αυτό την ανεκτικότητά μου και βάζω αντίβαρο τις αντοχές μου για να τα ζυγίσω.
Η ζυγαριά παλαντζάρει ακόμα. Όταν προσθέτω στις αντοχές μου και την διπλωματία μου αυτή γέρνει προς τις αντοχές αλλά μου κάνει αταίριαστο ζευγάρι όταν μιλάμε για σχέσεις ουσίας.

Μάλλον το πρόβλημα είναι στις προτεραιότητες και στις επιλογές.
Εκεί πρέπει να εστιάσω.

Ίσως να μην είναι ένα το μοντέλο διαχείρισης που πρέπει να υιοθετώ στο θέμα σχέσεις.
Άλλο για τους συνεργάτες και γνωστούς και άλλο για τους ανθρώπους που θέλω ουσία.

Ναι αλλά για την ενδιάμεση ομάδα που είναι εκείνοι που επιθυμείς να προσεγγίσεις;

Αυτά τα ενδιάμεσα (μεταβατικού τύπου) πάντα με εκνεύριζαν αλλά δεν θα γκρινιάξω τώρα.

Αν το δω θετικά θα πω ότι είναι ακόμα μία ευκαιρία να εξελίξεις τις τεχνικές σου και να προχωρήσεις…
Αν το δω αρνητικά θα πω ότι είναι σκέτος βραχνάς και θα παραιτηθώ τις προσπάθειας, χάνοντας και την πιθανότητα να απολαύσω τους καρπούς…
Τι θέλω αλήθεια;

Πάλι θέμα επιλογών… και πάλι εγώ πρέπει να απαντήσω στο δίλλημα… γιατί άλλωστε εμένα αφορά…

Μάλλον δεν είναι τίποτα περισσότερο από ακόμα μία ενδιάμεση κατάσταση που σε βγάζει από την ζώνη σιγουριάς που έχεις μάθει να κινείσαι… είναι το σημείο που αν θες να λέγεσαι ζωντανός πρέπει να το παλέψεις για να πάρεις αποτέλεσμα και βάσει αυτού να κριθείς.

Αλλά χωράει λογική και στρατηγικές στις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται στο συναίσθημα;
Μόνο να τις μολύνεις μπορείς νομίζω με τη λογική.
Ή καλύτερα, για να μην είμαι απόλυτος, θα έλεγα ότι η λογική σε αυτές τις περιπτώσεις απλά αλλοτριώνει την ουσία και χάνει η σχέση την μεγαλοπρέπεια που θα μπορούσε να έχει.

Σαν αποτέλεσμα ας κρατήσω λοιπόν τον διαχωρισμό των σχέσεων και ας φροντίσω απλά να κάνω καλύτερη κατανομή αυτών στη ζωή μου ώστε να μπορώ να τις διαχειρίζομαι καλύτερα ανάλογα την θέση που τους έδωσα.
Να ξέρω πότε πρέπει να αφήνομαι και πότε πρέπει να έχω τον έλεγχο… ή να παλεύω γι’ αυτόν.

- Ναι αλλά αν δεν ξέρεις που να κατατάξεις μία σχέση;
- Σουτ! Να ψάξεις, να μάθεις και να το κάνεις… δεν θέλω άλλο τώρα…!