Ψάχνεις να βρεις τα μικρά εκείνα σηματάκια στη ημέρα σου που θα σου δείξουν το δρόμο για όσα ζητάς στη ζωή σου ώστε να διαλέξεις τη σωστή κατεύθυνση...
Όχι τα σήματα και τις μεγάλες πινακίδες που είναι αναρτημένα εμφανώς για τους πολλούς... γιατί κάθε που τις ακολουθούσες σε έπιανε απελπισία από το πόσο ξεμάκραινες απ' την καρδούλα σου...
Στάθηκα στην άκρη του δρόμου να βρω λίγο σήμα να καταγράψω στο χρόνο το διαφορετικό πρωινό μου... το πρωινό που ήταν ουσιαστικά ανάσα του μέσα μου...
Βρήκα σήμα να κάνω την καταγραφή... και με το ίδιο σήμα ήρθε να με βρει η (Ε)ευτυχία... εκεί στην στάση του λεωφορείου... άκουσα τη νεράιδα μου να τραγουδά για μένα... για τη ζωή μου... και ένοιωσα γυμνός μέσα στον κόσμο... ανάλαφρα απαλλαγμένος απ' οτιδήποτε φτηνό.
Μέσα σε δυο σταγόνες που παραβγαίνανε στην πρωινή λιακάδα, ποια πρώτη θα καταφέρει να ακουμπήσει στο πεζοδρόμιο και να βρει το δρόμο της, είδα να λαμπυρίζουν όλα τα όνειρα που
έκανα εκεί στα ανατόλια της ζωής μου...
Ασυναίσθητα τις έκλεισα στη χούφτα μου... «δεν θα βρουν ποτέ το δρόμο τους κουτέ» σκέφτηκα... να τις κρατήσω δικές μου προσπάθησα μάλλον... άνοιξα τις παλάμες μου να τις αφήσω να φύγουν... κι εκείνες είχαν χαθεί... τις είχε απορροφήσει η διψασμένη μου ύπαρξη.
Τώρα πια έχω το χρέος να τις οδηγώ... εγώ που τις φυλάκισα!
