Καλημέρα...

Τα θέλω μου σήμερα, αγουροξυπνημένα
μωράκια, κουνούν τα χεράκια τους πριν
να χρειαστεί να βρουν πιο
αποτελεσματικούς τρόπους να τα
προσέξεις.

Είναι τόσο συμπαθητικά για την ώρα...

Θέλω να περπατήσω στην πόλη.
Θέλω να πάω σε μια θεατρική παράσταση
που να με συναρπάσει.
Θέλω ώρες σε καναπέδες με φίλους και
κανάτες καφέ.
Θέλω να προλαβαίνω το χρόνο για τα
απλά...

Σε λίγο σ' αυτά τα θέλω θα γυρίσω την
πλάτη για να είμαι ο πιστός σύντροφος
του πρέπει.

Σαν τα θέλω μου κι εγώ... και σαν μωράκι
αγουροξυπνημένο... αν δεν μου
αφιερωθείς, έστω για λίγο, αρχίζω τη
γκρίνια... και παύω να είμαι
συμπαθητικός.

Θα κοιτώ κρυφά προς το μέρος τους και
θα κάνουμε συνομοτικά νοήματα τάχαμου
ότι εμείς θα τα προλάβουμε...

Ο ήλιος σηκώθηκε σιγά σιγά... η μέρα
σταθερά ξεκίνησε... εγώ έκανα μπάνιο
στα γρήγορα, ετοιμάστηκα ακόμα πιο
γρήγορα και αφού βρήκα θέση στο τρόλεϊ
βάζω παρενθέσεις για να χωρέσω κάτι
από το μέσα που κάνω πως δεν ακούω με τα
ακουστικά μου στ' αυτιά.

Καλημέρα!