... ξύπνημα τη Δευτέρα...

Ξύπνησα και τα σεντόνια μου ήταν ακόμα ατσαλάκωτα, μυρωδάτα... και ολόλευκα(!)... μετά από πολύ καιρό μέσα στο χρώμα.
Θα ήθελα να γκρινιάξω για το γάλα που θα έπρεπε να πιω... να με ετοιμάσει η μαμά ζεστά για το σχολείο ... να μου βάλει ένα τοστ στην τσάντα και στα κλεφτά να μου σκάσει ένα φιλί, λίγο πριν βγω απ´ την πόρτα... για να μην προλάβω να αντιδράσω το «αντράκι».
Μετά να περιμένω το διάλειμμα και καθώς μεσημεριάζει να με πιάνει μία γλυκιά υπνηλία στην ατμόσφαιρα που φτιάχνει ο χειμωνιάτικος ήλιος που μπαίνει από τα ψηλά παράθυρα της τάξης...
Μοιάζει υπνωτική η μυρωδιά απ' το ξύσμα του μολυβιού, με τις κατσαρές ακρούλες... η αφή από την τριμμένη γόμα ανάμεσα στα δάχτυλα... ο χορός της σκόνης από την κιμωλία όπως αιωρείται αργά και παίζει στις αχτίδες του ήλιου, που ζωγραφίζουν τους τοίχους με φως...
Σε λίγο φτάνω στη δουλειά και έχω μια έντονη εβδομάδα μπροστά μου...
Άνοιξα το παράθυρο και δραπέτευσε το όνειρο...
Όνειρο αυτό που κάποτε βαριόμασταν...
Όλη η ζωή μας μία πλάκα... γιατί σίγουρα κάποιος μας κοροϊδεύει.
Καλή εβδομάδα!