... εφτά και δέκα το πρωί...

Μόλις που το φως έσκαγε μύτη στον ουρανό της Τρίτης...
Όλα ροδιά βαμμένα!
Τρόμαξα στην πρώτη εικόνα... απόκοσμο μου φάνηκε... κοίταξα απ´ το παράθυρο και τότε είδα ένα σκηνικό πάθους που ήταν το ξεκίνημα της μέρας μου... και τις υπόλοιπης ζωής μου ίσως... με μία αισιόδοξη οπτική...
Όπως και να έχει... θα χαζέψω λίγο ουρανό, λίγο σύννεφο και λίγη πόλη πριν μπω στη μυρμηγκοφωλιά..
Έχω παράσταση σήμερα... τυχαίο;
Και μάλιστα παράσταση ολοκαίνουργια... σε νέο θέατρο... με μόνο ένα βασικό σκελετό... χωρίς σενάριο... στον αυτοσχεδιασμό βασίζομαι... και θα 'ναι μαζεμένοι όλοι οι κριτικοί στο κοινό σήμερα στην πρεμιέρα...
Πάω να προλάβω να δω σύννεφα... κι αδιαφορεί ο Πρίγκιπας μέσα μου...