Σου ζητώ συγχώρεση...
Ημέρα πρώτη:
Το πρωί σε άφησα στο σπίτι...
Το άγχος μου για την "παράσταση" και η προσδοκία του να καταφέρω να κερδίσω πέραν των θεατών και τους κριτές σε έβαλαν για λίγο σε δεύτερη θέση...
Το παραδέχομαι ότι παρασύρθηκα...
Θυμήθηκα ότι δεν ήσουν μαζί μου το βράδυ...
Σε αναζήτησα...
Σε έψαξα νομίζοντας ότι σε έχασα...
Αναστάτωσα τον κόσμο!
Έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει...
Θυμήθηκα ότι δεν σε είχα κοντά μου όλη τη μέρα.
Θύμωσα με τον εαυτό μου.
Ημέρα δεύτερη:
Μου έλειψες τόσο πολύ...
Σε είχα συνέχεια στο μυαλό μου...
Ήσουν άραγε στο σπίτι ή με είχες εγκαταλείψει για πάντα;
Περίμενα με αγωνία να επιστρέψω στο σπίτι να επιβεβαιώσω ότι θα ήσουν εκεί...
Στο λεωφορείο η απουσία σου ήταν δραματική..
Ήθελα τόσο πολύ να σου αφιερωθώ...
Είναι και που έχω να μιλήσω για σένα τόσο πολύ καιρό!
Ούτε ο Γ.Γ. έχει ρωτήσει τα νέα σου εδώ και κάποιους μήνες...
Ήσουν εκεί, πιστό, πάνω στο τραπέζι και με περίμενες...
Εσύ που δεν με πρόδωσες ποτέ!
Έτσι γι' ακόμα μια φορά ήσουν εκεί για μένα.
Καλό μου iPod σου υπόσχομαι να σε προσέχω περισσότερο πλέον...
Εσένα που πάντα μου κάνεις όλα τα χατίρια..
Που με σένα κάθε μέρα αποτυπώνω τα χνάρια μου στο χρόνο όπου και να βρίσκομαι...
Σε καληνυχτίζω και σε βάζω στη θέση που σου αξίζει...
