... δεν θα γκρινιάξω...

Θα μπορούσα να βρω πολλούς λόγους για να γκρινιάξω αυτές τις μέρες που δεν έχω γράψει αλλά δεν θα το κάνω… γιατί δεν μου φταίνε οι γύρω μου και οι επιλογές που κάνω είναι δική μου ευθύνη…
Ας πούμε θα μπορούσα να γκρινιάξω για το ότι κοιμάμαι στον καναπέ και δεν χωράω καλά, δύο μέτρα άνθρωπος… αν και βρήκα τη λύση του πατώματος μόλις χθες…
Και άλλα τέτοια μικρά… αλλά η ουσία τελικά είναι αλλού… αυτά είναι μόνο εκεί για να αφυπνίζεσαι στη διαδρομή…

Η ουσία μάλλον θα βρίσκεται στο φωτογραφικό άλμπουμ που οργάνωσα προχθές με την μικρή μου αδελφή… στη μικρή τρελή βόλτα διαφυγή με τη μαμά… στα φασολάκια γιαχνί που μαγείρεψε χθες… στην μικρή μαγευτική ηρεμία στο δωμάτιο των γονιών… στην οριοθετημένη αλλά πηγαία ευγένεια του μπαμπά… και σε τόσα άλλα που θα μπορούσα να βρω μέσα στην πλήξη των γιορτινών ημερών…

Κάποια στιγμή είχα αγοράσει ένα φωτογραφικό άλμπουμ για να συγκεντρώσω όμορφες στιγμές της ζωής μου… είχε μείνει στο ντουλάπι και το βρήκα πριν δύο μέρες στο ντουλάπι με τις ανακατωμένες «χύμα» φωτογραφίες.
Φωτογραφίες από όλο το φάσμα τις ζωής μας σαν οικογένεια…
Κάθισα μαζί με την αδελφή μου και αφού τις είδαμε όλες, ξεδιαλέξαμε αρκετές που πέρασαν στον τελικό για να μπουν στο άλμπουμ.
Δεν τις έβαλα με χρονολογική σειρά αλλά απλά λίγο θεματικά… βάση γωνίας λήψης… χρωματικής γκάμας… προσώπων που απεικονίζονται και τέτοια σουρεαλιστικά…
Θα μπορούσα να έχω βάλει όλες τις φωτογραφίες και να έχω γεμίσει όλο το άλμπουμ, αλλά τότε θα έκανα απλή αρχειοθέτηση… και θα είχα όλες τις φωτογραφίες τακτοποιημένες… αλλά έτσι δεν θα έκανα μέσα μου τέχνη τις στιγμές…

Τελειώνοντας με τις φωτογραφίες… και αφού είχαμε βαρεθεί να μετράμε τα μισάωρα με τη γιαγιά… γιατί κάθε μισάωρο κοιτάζει το ρολόι και σε ρωτάει ή επισημαίνει τι λάθος ώρα που βλέπει… ήρθε ο μπαμπάς… από μηχανής Θεός!
Η μαμά στην κουζίνα συνωμοτικά ρίχνει την ιδέα για μία μικρή νυχτερινή βόλτα με το αυτοκίνητο.
«Ναι… αλλά η γιαγιά;»
«Ποιος έχει μαζέψει τις περισσότερες ευχές με τον τρόπο του;»
Κρυφά… και όπως ήμασταν με τις πιτζάμες βγήκαμε από την πόρτα πριν προλάβει να μας δει μάτι ανθρώπου και με δυο βήματα ήμασταν κιόλας στο αυτοκίνητο… ο μπαμπάς είχε σίγουρα τον τρόπο να κουμαντάρει τη γιαγιά!
Δεν διήρκησε περισσότερο από 25’ θαρρώ αλλά ήταν μία πολύ όμορφη μικρή διαφυγή και περισσότερο με τον τρόπο που διοργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε.

Πίσω από τα πράγματα, από τις στιγμές, τα γεγονότα βρίσκω βασικά συναισθήματα ή αξιοσημείωτες αισθήσεις και με αυτά γεμίζω… σίγουρα εδώ δεν θα τα αποδώσω… αλλά τα τοποθετώ σε μία σειρά για να μην με προσπερνάνε…

Γεγονότα όπως το ότι όλες αυτές τις ημέρες, στο πατρικό μας, φοράω τις αγαπημένες μου παντόφλες με τον Goofy οι οποίες παρότι έχουν παλιώσει δεν έχουν βρεθεί αντάξιες να τις αντικαταστήσουν…
Ή ότι τρώω υγιεινά και νόστιμα παρότι εξακολουθώ να κάνω θέμα κάθε φορά που τρώμε κρέας και μου μυρίζει…
Ή τέλος… χθες βράδυ που ξάπλωσα στο κρεβάτι των γονιών μου για να διαβάσω λίγο… και ήρθε μία μαγική ηρεμία και με κατέκλισε… που άφησα το βιβλίο που σκοπό είχε να με ηρεμίσει και απολάμβανα το ηρεμιστικό «τίποτα» αυτού του δωματίου…

Κανονικά τώρα θα μπορούσα να κάνω απολογισμό της χρονιάς μιας και οι ημέρες πλησιάζουν… αλλά ο απολογισμός ζωής που υπάρχει πίσω από αυτά νομίζω μου κάνει περισσότερο…