... γενναίο δούναι...

Και είπες...
«... κάπου αλλού μας ήθελε η καρδιά... να' χει πατρίδα να γυρνά...»
Και σκέφτομαι ότι είναι τόσα πολλά εκείνα που έχω από εσένα!
Δικά σου παιδιά είναι για μένα, ακόμα κι εκείνα που από τα δέντρα μάζεψες... γιατί με τον δικό σου ιδρώτα και κόπο τα γεύτηκα..
Το παράδοξο είναι πως ότι πήρα ήταν σε εντατικά... μικρή διάρκεια με μεγάλη πυκνότητα...
Και μου δημιουργείται ένα ΑΝ... πώς θα ήταν αν εξακολουθούσα να λαμβάνω με τέτοιους ρυθμούς;
Ας το αφήσω στη ζωή που υποτίθεται πως ξέρει πάντοτε...

Ακόμα όταν περνάω κάτω απ' τις ταμπέλες θυμάμαι... περπατώ στη νυχτωμένη Γλασκόβη με τα στενά πεζοδρόμια και τα πορτοκαλί φώτα...
«Μην περνάς από κάτω... ποτέ δεν ξέρεις...»

Κι ύστερα ψηλά... πιο κοντά στο Θεό... εξομολογήσεις πάνω απ' όλα τα φώτα της πόλης... με τη Nina να τραγουδά σπαρακτικά αλλά περήφανα..

Δε νοσταλγώ... είναι νοσηρό συναίσθημα... το άλγος για το νόστο... ο πόνος για την επιστροφή... απλά θυμάμαι... και κάνω το σταυρό μου...

Δεν επιθυμώ να γυρίσω πουθενά... είναι πολλά που περιμένω ακόμα...
Είθε να 'ρθουν...

Κι όταν στενεύομαι εκεί που πάω κάθε μέρα... σκέφτομαι «Τι να μου πουν κι αυτοί...; Έχουν τέτοιες καταγραφές;»

Σ' ευχαριστώ ζωή, γεύτηκα γενναίο δούναι!