... pause next morning...

Πατάω ένα pause για ανασυγκρότηση…

… γιατί όλα ήρθαν πολύ γρήγορα και μοιάζει να με προσπερνούν χωρίς να προλαβαίνω να τα χωρέσω… αυτό είναι κάτι που δεν το κουμαντάρω εύκολα… με βγάζει εκτός προγραμματισμού… διαχείρισης συναισθημάτων!

… πρωί στο σπίτι της Οικογένειας που εξακολουθείς και είσαι παιδί… κι ας έχεις πιάσει την τρίτη δεκαετία της ζωής σου…
«Ν’ αφήσουμε το παιδί να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί λιγάκι…»… μολαταύτα η μαμά ήρθε να χαϊδολογήσει κρυφά το παιδάκι της… και κουβέντα στην κουβέντα πριν φύγει για το μαγαζί… να με αφήσει να «ξεκουραστώ»… χιχι

… δεν θα κοιμηθώ και το ξέρω… αλλά θα μείνω γιατί έτσι έχει το πρόγραμμα που μου ετοίμασαν οι δικοί μου, γεμάτοι αγάπη…
Επαγρυπνώ για να συλλέγω στιγμές, αισθήσεις και συναισθήματα… κωδικοποιώ τον κόσμο μου για να τον χωρέσω στα κουτάκια του μυαλού μου…

Μετά τη χθεσινή Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στην εορτάζουσα αδελφή μου και την επιστροφή μας στο σπίτι κοιμήθηκα στον αφράτο λευκό καναπέ, στρωμένο με τα αγαπημένα μου σεντόνια… απέναντι από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο με τον μπλε – ασημί στολισμό και τα λαμπάκια που αναβόσβηναν σε διάφορες εναλλασσόμενες συχνότητες…

Το κρεβάτι μου ήταν κατειλημμένο αλλά καθόλου δε με πειράζει πλέον αυτό… κάποτε ίσως… τώρα πια δεν ξέρω καν αν το αισθάνομαι κρεβάτι μου… είναι το παιδικό μου κρεβάτι… και μοιάζει λίγο μακρινό και ξένο… σαν να ολοκλήρωσε τον κύκλο του στη ζωή μου… παρότι ο μπαμπάς το βελτίωσε και του έδωσε νέα πνοή… με σκοπό να με χωράει και φιλοξενεί άνετα.

Στο κρεβάτι μου κοιμάται η γιαγιά που φιλοξενούμε αυτές τις μέρες.
Και ναι μεν οι γνωρίζοντες μπορεί να απορήσουν εφόσον δεν έχω καμία γιαγιά ή παππού εν ζωή, αλλά οι δικοί μου φροντίζουν να μην μας λείπει ποτέ τίποτα και ειδικά τέτοιες μέρες που μια γιαγιά είναι απαραίτητη…
Δεν είμαι ασεβής, μου αρέσει να χειρίζομαι περιπαικτικά το θέμα αυτό προς τους γονείς μου, που δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν όλα αυτά τα χρόνια και τους θυμάμαι, όταν δεν είχαμε μαζί μας τους official παππούδες και γιαγιάδες πάντα θα έβρισκαν να μας έχουν μία φιγούρα εκεί… και όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
- Είστε ικανοί να πάτε να νοικιάσετε παππού ή γιαγιά…
- Θέλουν και αυτοί την παρέα μας… δεν της δίνουν χαρά οι δικοί της… και κοίτα… ήσυχη που κάθετε και μόνο ευχές μας μοιράζει…

Όλα αυτά βέβαια, αν τα σκεφτείς καλά, είναι ιδέες της μητέρας μου που όμως εκτελεί πρόθυμα ο πατέρας μου που είναι μαέστρος σε τέτοιες καταστάσεις.
Όχι πείτε μου πώς από τέτοιες φυσιογνωμίες να μη βγει ένα «θέατρο» σαν εμένα!

Σηκώθηκε ο μπαμπάς και ήρθε στο σαλόνι που κοιμόμουν, μιας και θα αποχωρούσε πρώτος για τη δουλειά… και με το που κουνήθηκα λιγάκι… «Να ανάψω το καλοριφέρ να είναι πιο χουχουλιάρικα να το ευχαριστηθείς λίγο ακόμα;»…

Μετά ήταν η σειρά της μαμάς η οποία ξεκίνησε με το «Γιατί ήσουν μαζεμένος παιδί μου; Κρύωνες;» για να συνεχίσει με όσα με έκαναν ξανά όχι περισσότερο από 9 ετών… και τα οποία χρίζουν από μόνα τους εκτενή ανάλυση…

Η αδερφή μου ήρθε απλά και με φίλησε…

Η γιαγιά ήρθε και κάθισε στον δίπλα καναπέ και δεν είπε τίποτα…

Έφυγαν όλοι… πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ…
- Μα που είναι ο καφές; Τα φίλτρα;
- Καλά, θα φτιάξω ελληνικό όπως το συνηθίζω άλλωστε…
Βρίσκω με προσπάθεια το χάλκινο μπρίκι… και το γκαζάκι… αλλά δεν βρήκα τον φρέσκο καφέ οπότε αυτός που έφτιαξα με απογοήτευσε…

Θα μαζέψω τα σκεπάσματα και θα πάρω τηλέφωνο την αδελφή μου να έρθει να με πάρει στο μαγαζί…