I was five and he was six
We rode on horses made of sticks
He wore black and I wore white
He would always win the fight
Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down
Seasons came and changed the time
When I grew up, I called him mine
He would always laugh and say
Remember when we used to play
Bang bang
I shot you down, bang bang
You hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
I used to shoot you down
Music played and people sang…
Just for me the church bells rang…
Now he's gone I don't know why
And till this day some times I cry
He didn't even say goodbye
He didn't take the time to lie
Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down.
Nancy Sinatra
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
Bang Bang… My Baby Shot Me Down
Ο αρχηγός
Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί
είχαμε και ξύλινα ντουφέκια
κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή
στα παλιά μας στέκια
Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό
κι ήξερες μονάχα να διατάζεις
κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ
για να με κοιτάζεις
Έγειρες στη γη να κοιμηθείς
κι έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι
σου ‘πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς
κι όμως έχω ζήσει
Πάλι ήρθαν τα λόγια των άλλων καλοραμένα να ντύσουν την αλήθεια μου...
Πιστός στο καθήκον...
Ξύπνησα πρώτος... ξύπνησα και όσους δεν τα κατάφερναν... παρήγγειλα καφέ... το σιφόνι ρούφιξε μαζί με τη σαπουνάδα ότι είχε ξεμείνει πάνω μου από χτες... ετοιμάστηκα... ο χαμογελαστός εκπαιδευτής έχει παράσταση και πάλι σε λίγο.
Καλή παράσταση...
Ευχαριστώ για όσα...
... σαν να είναι η τελευταία νύχτα...
Απόψε που με νομίζετε εκτός...
Γιορτάζω μια «τελευταία» νύχτα... την ευκαιρία που μου δόθηκε... και όσα εντός μου βρίσκουν το δρόμο τους...
Πενθώ για την «αρχή» που ξέμεινε... και όσα έχασαν την ευκαιρία τους να πάρουν μορφή...
Ήμουν ο ίδιος εκείνος γνωστός σας άγνωστος που αύριο με το πουκάμισο και το καρτελάκι κρεμασμένο στο λαιμό θα είναι ο «κύριος» (beep) που θα χρησιμοποιεί τη μία τεχνική χειραγώγησης μετά την άλλη... κι ενώ θα λέει «ήταν Παρασκευή και έπρεπε να τους γαμήσω» θα σκέφτεται το άδειο Σάββατο που έρχεται και την μαρτυρική Κυριακή που θα περάσει...
Σαν να 'ταν τέλος λοιπόν θα το κρατήσω... γιατί το έργο είναι σε επανάληψη θαρρώ... και βαριέμαι άλλη μια φορά τα ίδια... προτιμώ να βασανίζομαι μόνος μου για «όσα»... παρά παρέα σας για «τόσα»...
Δεν μας έκατσε η επιτυχία... ούτε η ευτυχία...
Αποχωρώ «σαν» νικητής... και παραμένω κύριος όπως με γνώρισες...
Τάνια μου στο λέω... «θα πάω να βρώ τους φίλους μου... θα πω τ' ανομολόγητα... μα δεν θα σε καταδόσω...» γιατί θυμήθηκα πάλι την αρχή... και ας έχω ορμόνες χάλια...
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Επικοινωνία μοναξιάς...
Όσα λένε οι «κοινωνικοί» εγκέφαλοί μας όταν είμαστε μαζί... μήπως να τα λέγαμε και με λόγια να τα κατανοήσω κι εγώ ο μπερδεμένος;
Η ίσως μόνο για επιβεβαίωση του ανασφαλούς...
... λίγο ακόμα... νύχτα...
Οι συνήθειές μου με θέλουν μόνο... δε συμβαδίζουν...
Οι προτιμήσεις μου με καθιστούν μοναχικό... δεν ταιριάζουν...
Το παράθυρο κορνιζάρει το σκηνικό...
Η νύχτα ακούει τα λόγια μου...
Ταλαιπορούμαι και βασανίζομαι για το ανικανοποίητο που εγκαταστάθηκε εντός μου...
Μοναξιά απέναντι απ' το κάστρο...
Μακριά... από τους ανθρώπους μου... τον μικρόκοσμό μου... το κουτί μου... τις συνήθειές μου... και έλεγα ότι θα ήταν καλά να δοκιμάσω... αλλά νόμιζα ότι κάποια «δεδομένα» τα κουβαλάμε μαζί μας... για να μας θρέφουν και να μας ζουν...
Με κούρασαν τα τόσα αποσιωπη(οι)τικά που με χαρακτηρίζουν... και ποίηση της σιωπής τα έλεγα... για να μη δεχτώ τις απουσίες...
Δεν θέλω τίποτα να λείπει... απόψε τουλάχιστον... απ' την μικρή μου αλήθεια...
Μόνος... μέσα μου... απέναντι απ' το κάστρο στο παράθυρο...
Μόνος... γιατί μια απλή ζεστή αγκαλιά μου έλειψε που να μου θυμίζει ότι «σε αγαπάμε χαζέ, είμαστε εδώ»... μια αγκαλιά τόσο απλή όσο μία χειραψία... αυθόρμητη, αληθινή και με «υπόσχεση» επανάληψης...
Τα θέλω μου, τα κακομαθημένα θηρία είναι άρχοντα; Ή εγώ ο κακομαθημένος που θέλω και τα θηρία να δαμάσω;
Δυο λόγια ίσως... δυο καθαρές κουβέντες μπορεί και να ήταν αρκετές... αλλά όχι κοσκινισμένες... κατευθείαν από την πηγή... με κούρασαν τα ημίμετρα των πρέπει, των φαίνεσθαι ή και των δήθεν...
Λαχτάρισα λίγο λαβείν μάλλον... αυτό είναι... το δούνε με άδειασε χωρίς πηγή ανεφοδιασμού μάλλον...
Κι όμως έλεγα πως έχω περισσότερα από όσα θα περίμενα αυτή τη φορά... τι έσπασε; Τι χάλασε; Φοβάμαι ότι αυτό που χάλασε είναι οι δέκτες μου... ίσως και οι πομποί μου να μη λειτουργούν άρτια τελευταία...
Με χαλασμένο σύστημα επικοινωνίας που πας στα ξένα;
Σκοτάδι... αργά... κρυφά... μόνος... πιο μόνος... εντελώς μόνος... για το τίποτα... για μια αγκαλιά... μόνο τα τραγούδια στο κεφάλι μου... και το αφώτιστο κάστρο απέναντι... και 'γω και αυτό ερειπωμένα..
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
Ούτε σκύλους, ούτε γάτες...
Όλη μέρα ένα κλαρίνο παίζει έξω απ' το παράθυρο και νομίζω ότι μου δημιουργεί απίστευτη νευρικότητα...
Ούτε σκυλιά, ούτε παιδιά δεν έχουμε να μας τρέχουν... ούτε γατιά, αδερφέ μου... κι όμως ηρεμία δεν βρίσκω... τσάμπα οι θεωρίες του mad...
Έχει ποδόσφαιρο... έχει παρέα υπνωτισμένων... έχει ποτό... έχει και όλα όσα μαζέψαμε για να αισθανόμαστε άνετα... αλλά γιατί δεν αισθάνομαι άνετα;
Κοιμήθηκα... στη μέσα άκρη του μονού κρεβατιού... άλλα δύο κρεβάτια στο δωμάτιο... όλα πιασμένα... και δε φτάνουν...
Μία βόλτα για εφοδιασμό... άλλη μία μοναχική ανεφοδιασμό...
Τι ζήτησε η καρδιά σας; Μπορώ να το προσφέρω;
Δεν θέλω τίποτα... μόνο να δέχεστε τα δώρα μου...
Συνεχίζω την ανυπαρξία μου τώρα...
Άρχοντα η θεά δεν υπάρχει πια...;
Το μόνο που έμαθα σήμερα...
Κι αν δεν πρόλαβα;
Έχω κουραστεί... κι ο ρόλος του γερόλυκου ούτε αυτός δεν θα μου κάτσει;
Τουλάχιστον να έχουμε ένα μύθο να ζούμε... ή μήπως να προσπαθήσω για το τίποτα να κάνω χώρο;
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
As good as it gets...
Ίσως η καλύτερη βραδιά εδώ...
Όπου εδώ... το κάπου στο πουθενά...
Η τέλεια στιγμή ελαφρότητας από την πληρότητα του να έχεις «καταθέσει» και να έχεις «εισπράξει»... να κλείνεις λογαριασμούς, ανοίγοντας καινούριους... να πετυχαίνεις την τέλεια στιγμή περπατώντας στην μισοάδεια άγνωστη πόλη... άγνωστος μεταξύ αγνώστων... ελαφρά ζαλιζμένος... κάτω από κίτρινα φώτα... με τη σιγουριά ότι δεν ΕΙΣΑΙ και την ελπίδα ότι δεν ΘΑ ΕΙΣΑΙ μόνος... γιατί ξέρεις ότι εκείνος ο σημαντικός ρόλος που χρόνια είχες στο κεφάλι σου έχει πλέον πρόσωπο...
Και αφού τακτοποίησα ακόμα ένα κουτάκι στο κεφάλι μου... κόλλησα μία ακόμα ετικέτα και έγραψα με ανεξίτηλο μαρκαδόρο ένα Α... μετά το τοποθέτησα στο κενό για χρόνια σημείο στο ράφι των σχέσεων...
Σήμερα ούτε Β ούτε Π...
Κι εσύ λατρεμένη μου Ν ησύχασες μέσα μου...
Πήρες την Νίκη σου έναντι του παραμυθά... που σε έπλαθε βαθιά μου ντυμένη κόκκινα...
Άρχοντα ήσουν πάλι εδώ... στα ξένα και τα άγνωστα που πάντα σε συναντώ... να μου δείχνεις το δρόμο ισιώνωντας καθετί που τσαλακώθηκε εντός μου...
Σκοπός... να μεταφέρεις την ευλογία που δέχτηκες... και να βγάλεις από τους ανθρώπους στο δρόμο σου τον καλύτερο εαυτό τους...
Αααα και αστεράκι μου εσύ... μακριά... είσαι πιο κοντά μου... όπως έμαθα παλιά...
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Greek in Gjirokaster... with umbrelas
Κι όμως... ενώ δεν πρόλαβα να προσαρμοστώ στην πραγματικότητα που αποτελεί την καθημερινότητα της ζωής μου είμαι πάλι «στο δρόμο»...
Σκέφτηκα ότι αυτή τη φορά πρέπει να είναι αλλιώς... γιατί ο εφνιδιασμός, σαν στοιχείο, αυτή τη φορά θα είναι δεδομένος... για μένα τον «Δεν μπορώ όσα με βγάζουν απ' το πρόγραμμά μου»...
«Ότι δεν μπορείς να αποφύγεις απόλαυσέ το»...
Θα μπορούσε να είναι απλά ένα φτηνό sequel του «the Gjirokaster experience»... αλλά θα το χωρέσω αυτή τη φορά...
Η πτήση 806 Αθήνα - Ιωάννινα, χωρίς θέματα ηφαιστειακής σκόνης, αλλά με πολλές αναταράξεις μας έφερε ξανά στο ένα βήμα πριν...
Τώρα δεν έχει οπισθοχωρήσεις... μόνο μπροστά πας...
Hotel Bleta #32... δεν θα είμαι μόνος αυτή τη φορά... δεν θα έχω τις σταγόνες μου Ευτυχίας... αλλά θα έχω άνθρωπο...
Από λάθος στο ξυπνητήρι του κινητού μου, που παραμένει σε ώρα Ελλάδος, ξύπνησα νωρίς... και βρέχει... μιά βροχή συνεχόμενη, δυνατή... με χαρακτήρα...
Την τελευταία φορά εδώ μου κλέψαν την μικρή μου ομπρέλα... δεν πρόλαβα να την αντικαταστήσω στην Αθήνα, άσε που πίστεψα ότι ο καιρός θα είχε αλλάξει πια κι εδώ...
Όταν την αναζήτησα στο μαγαζί που «χάθηκε» μου έδωσαν μία τεράστια, «οικογενειακή» όπως την ονόμασα... και την άφησα εδώ... αν υπάρχει ακόμα θα με βάλει πάλι στο ρόλο του "Englishman in New York" αλλά με διαφορετική εθνικότητα και πόλη...
Το τραγούδι που με πήρε αγκαλιά την αξημέρωτη ακόμα μέρα είναι «οι ομπρέλες του Ντεμύ»... που «έτυχε» να ταιριάξει...
Τρίτη 6 Απριλίου 2010
Εν τάχυ...
Δεν προλαβαίνω να χωρέσω όλο αυτόν τον καιρό που μεσολάβησε...
Άλλωστε δεν νομίζω ότι έγιναν τόσα πολλά μέσα μου που να χρίζουν καταγραφής... σε Ενεστώτα...
Επιστροφή στα δικά μας... αυτά που μου τώρα καταλαβαίνω αλλιώς...
Δεν έχω διάθεση για λόγια τώρα... θέλω να δω την καθημερινότητά μου... απλά... αργά...
Δευτέρα 5 Απριλίου 2010
Εν πλω...
... και η Γη γυρίζει με τα παιδιά που γεννήθηκαν τυχαία... και μεγαλώνουν χωρίς σκοπό...
... μα εγώ που τίποτα, προσπαθώ, να μην αφήνω στην τύχη... τι σχέδιο να φτιάξω... ποιό σκοπό να υπηρετήσω;
Επιστρέφω με το πλοίο της γραμμής και ακούω από δίπλα τις ιστορίες των ναυτικών που έχουν την υπερβολή σε όλα... στη φαντασία, στο λόγο, στη στάση...
Έχω κουραστεί τόσο πολύ από τις μετακινήσεις που δεν μου αρκεί το «πέτρα που κυλά, δε χορταριάζει»...
Αλλά είναι μιά περίεργη κούραση... περισσότερο που παραμελώ τα θέλω μου παρά που δεν σταμάτησα το δρόμο...
Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Ο δρόμος από πριν που ήρθε μετά...
Ξεκίνησα πολύ νωρίς από το σπίτι σήμερα για να πάω στο νησί... είχα αρκετές μικρές ατυχίες μέχρι τώρα... αλλά πρόλαβα το δελφίνι στο παρά ένα... με το που επιβιβάστηκα φύγαμε...
Κουνάει λίγο αλλά ελπίζω να μη μας πάει έτσι όλο το ταξίδι...
Το τελευταίο που ήθελα τώρα ήταν ακόμα μία μετακίνηση... αλλά μετά η μανούλα θα άρχιζε τα δικά της... και τις αγαπώ τις μανούλες... αλλά όταν δεν μουρμουρίζουν τις αγαπώ περισσότερο...
Έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα το κοντέρ μου τελευταία και το σπίτι μου έχει ερημώσει...
Σκορπισμένοι είμαστε αγάπες μου... αλλά σας σκέφτομαι συνέχεια και σας κουβαλάω μαζί μου...
Όταν καταφέρουμε να βρεθούμε πάλι... θέλω να μαζευτούμε για βραδιά αγάπης και «μίλησέ μου»... να καταθέσουμε ο καθένας αυτά που έζησε μαζί και χωριστά...
Δεν έχω καταλάβει ότι είναι «γιορτές»... βασικά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλάβει τίποτα... όλα περνούν δίπλα μου χωρίς να τα προσέχω... είμαι αποροφημένος από κάτι που τελικά μου διαφεύγει...
Δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ με τόσες αλλαγές μέσων που έκανα τον τελευταίο καιρό... το μέσα μου έχασε το κέντρο του...
Ένας δρόμος παλιός που τώρα που επαναλαμβάνεται, καιρό μετά, είναι ξένος... και αργεί πάντα... βαριέται... θέλει αλλά πλήττει...