... σαν να είναι η τελευταία νύχτα...

Απόψε που με νομίζετε εκτός...
Γιορτάζω μια «τελευταία» νύχτα... την ευκαιρία που μου δόθηκε... και όσα εντός μου βρίσκουν το δρόμο τους...
Πενθώ για την «αρχή» που ξέμεινε... και όσα έχασαν την ευκαιρία τους να πάρουν μορφή...
Ήμουν ο ίδιος εκείνος γνωστός σας άγνωστος που αύριο με το πουκάμισο και το καρτελάκι κρεμασμένο στο λαιμό θα είναι ο «κύριος» (beep) που θα χρησιμοποιεί τη μία τεχνική χειραγώγησης μετά την άλλη... κι ενώ θα λέει «ήταν Παρασκευή και έπρεπε να τους γαμήσω» θα σκέφτεται το άδειο Σάββατο που έρχεται και την μαρτυρική Κυριακή που θα περάσει...
Σαν να 'ταν τέλος λοιπόν θα το κρατήσω... γιατί το έργο είναι σε επανάληψη θαρρώ... και βαριέμαι άλλη μια φορά τα ίδια... προτιμώ να βασανίζομαι μόνος μου για «όσα»... παρά παρέα σας για «τόσα»...
Δεν μας έκατσε η επιτυχία... ούτε η ευτυχία...
Αποχωρώ «σαν» νικητής... και παραμένω κύριος όπως με γνώρισες...
Τάνια μου στο λέω... «θα πάω να βρώ τους φίλους μου... θα πω τ' ανομολόγητα... μα δεν θα σε καταδόσω...» γιατί θυμήθηκα πάλι την αρχή... και ας έχω ορμόνες χάλια...