Ούτε σκύλους, ούτε γάτες...

Όλη μέρα ένα κλαρίνο παίζει έξω απ' το παράθυρο και νομίζω ότι μου δημιουργεί απίστευτη νευρικότητα...
Ούτε σκυλιά, ούτε παιδιά δεν έχουμε να μας τρέχουν... ούτε γατιά, αδερφέ μου... κι όμως ηρεμία δεν βρίσκω... τσάμπα οι θεωρίες του mad...
Έχει ποδόσφαιρο... έχει παρέα υπνωτισμένων... έχει ποτό... έχει και όλα όσα μαζέψαμε για να αισθανόμαστε άνετα... αλλά γιατί δεν αισθάνομαι άνετα;
Κοιμήθηκα... στη μέσα άκρη του μονού κρεβατιού... άλλα δύο κρεβάτια στο δωμάτιο... όλα πιασμένα... και δε φτάνουν...
Μία βόλτα για εφοδιασμό... άλλη μία μοναχική ανεφοδιασμό...
Τι ζήτησε η καρδιά σας; Μπορώ να το προσφέρω;
Δεν θέλω τίποτα... μόνο να δέχεστε τα δώρα μου...
Συνεχίζω την ανυπαρξία μου τώρα...
Άρχοντα η θεά δεν υπάρχει πια...;
Το μόνο που έμαθα σήμερα...
Κι αν δεν πρόλαβα;
Έχω κουραστεί... κι ο ρόλος του γερόλυκου ούτε αυτός δεν θα μου κάτσει;
Τουλάχιστον να έχουμε ένα μύθο να ζούμε... ή μήπως να προσπαθήσω για το τίποτα να κάνω χώρο;