Εν πλω...

... και η Γη γυρίζει με τα παιδιά που γεννήθηκαν τυχαία... και μεγαλώνουν χωρίς σκοπό...
... μα εγώ που τίποτα, προσπαθώ, να μην αφήνω στην τύχη... τι σχέδιο να φτιάξω... ποιό σκοπό να υπηρετήσω;
Επιστρέφω με το πλοίο της γραμμής και ακούω από δίπλα τις ιστορίες των ναυτικών που έχουν την υπερβολή σε όλα... στη φαντασία, στο λόγο, στη στάση...
Έχω κουραστεί τόσο πολύ από τις μετακινήσεις που δεν μου αρκεί το «πέτρα που κυλά, δε χορταριάζει»...
Αλλά είναι μιά περίεργη κούραση... περισσότερο που παραμελώ τα θέλω μου παρά που δεν σταμάτησα το δρόμο...