Μοναξιά απέναντι απ' το κάστρο...

Μακριά... από τους ανθρώπους μου... τον μικρόκοσμό μου... το κουτί μου... τις συνήθειές μου... και έλεγα ότι θα ήταν καλά να δοκιμάσω... αλλά νόμιζα ότι κάποια «δεδομένα» τα κουβαλάμε μαζί μας... για να μας θρέφουν και να μας ζουν...
Με κούρασαν τα τόσα αποσιωπη(οι)τικά που με χαρακτηρίζουν... και ποίηση της σιωπής τα έλεγα... για να μη δεχτώ τις απουσίες...
Δεν θέλω τίποτα να λείπει... απόψε τουλάχιστον... απ' την μικρή μου αλήθεια...
Μόνος... μέσα μου... απέναντι απ' το κάστρο στο παράθυρο...
Μόνος... γιατί μια απλή ζεστή αγκαλιά μου έλειψε που να μου θυμίζει ότι «σε αγαπάμε χαζέ, είμαστε εδώ»... μια αγκαλιά τόσο απλή όσο μία χειραψία... αυθόρμητη, αληθινή και με «υπόσχεση» επανάληψης...
Τα θέλω μου, τα κακομαθημένα θηρία είναι άρχοντα; Ή εγώ ο κακομαθημένος που θέλω και τα θηρία να δαμάσω;
Δυο λόγια ίσως... δυο καθαρές κουβέντες μπορεί και να ήταν αρκετές... αλλά όχι κοσκινισμένες... κατευθείαν από την πηγή... με κούρασαν τα ημίμετρα των πρέπει, των φαίνεσθαι ή και των δήθεν...
Λαχτάρισα λίγο λαβείν μάλλον... αυτό είναι... το δούνε με άδειασε χωρίς πηγή ανεφοδιασμού μάλλον...
Κι όμως έλεγα πως έχω περισσότερα από όσα θα περίμενα αυτή τη φορά... τι έσπασε; Τι χάλασε; Φοβάμαι ότι αυτό που χάλασε είναι οι δέκτες μου... ίσως και οι πομποί μου να μη λειτουργούν άρτια τελευταία...
Με χαλασμένο σύστημα επικοινωνίας που πας στα ξένα;
Σκοτάδι... αργά... κρυφά... μόνος... πιο μόνος... εντελώς μόνος... για το τίποτα... για μια αγκαλιά... μόνο τα τραγούδια στο κεφάλι μου... και το αφώτιστο κάστρο απέναντι... και 'γω και αυτό ερειπωμένα..