Ο δρόμος από πριν που ήρθε μετά...

Ξεκίνησα πολύ νωρίς από το σπίτι σήμερα για να πάω στο νησί... είχα αρκετές μικρές ατυχίες μέχρι τώρα... αλλά πρόλαβα το δελφίνι στο παρά ένα... με το που επιβιβάστηκα φύγαμε...
Κουνάει λίγο αλλά ελπίζω να μη μας πάει έτσι όλο το ταξίδι...
Το τελευταίο που ήθελα τώρα ήταν ακόμα μία μετακίνηση... αλλά μετά η μανούλα θα άρχιζε τα δικά της... και τις αγαπώ τις μανούλες... αλλά όταν δεν μουρμουρίζουν τις αγαπώ περισσότερο...
Έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα το κοντέρ μου τελευταία και το σπίτι μου έχει ερημώσει...
Σκορπισμένοι είμαστε αγάπες μου... αλλά σας σκέφτομαι συνέχεια και σας κουβαλάω μαζί μου...
Όταν καταφέρουμε να βρεθούμε πάλι... θέλω να μαζευτούμε για βραδιά αγάπης και «μίλησέ μου»... να καταθέσουμε ο καθένας αυτά που έζησε μαζί και χωριστά...
Δεν έχω καταλάβει ότι είναι «γιορτές»... βασικά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλάβει τίποτα... όλα περνούν δίπλα μου χωρίς να τα προσέχω... είμαι αποροφημένος από κάτι που τελικά μου διαφεύγει...
Δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ με τόσες αλλαγές μέσων που έκανα τον τελευταίο καιρό... το μέσα μου έχασε το κέντρο του...
Ένας δρόμος παλιός που τώρα που επαναλαμβάνεται, καιρό μετά, είναι ξένος... και αργεί πάντα... βαριέται... θέλει αλλά πλήττει...