East Of Eden

- If you want to give me a present, give me a good life.

Κυριακή πρωί... σχεδόν πρωί...

Πάντα η Κυριακή θα είναι αυτή η άπιστη ερωμένη...

Όλες οι αγαπημένες ταινίες με πήραν αγκαλιά... και θυμήθηκα...

... μια στιγμή υπερβολικής πίστης

post από 15/11/2007... πάντα η αλήθεια

Και ενώ είναι αλήθεια ότι βαρέθηκα να γράφω τόσο πολύ καθημερινά και μάλιστα για τόσο ανούσια πράγματα... διεκπεραιώνω γράφοντας... σχεδόν αντιγραφή επικόλληση...

Απόψε... μου το χρωστούσε ο καιρός; ... η ζωή; ...

Πλέον αισθάνομαι ότι έχω καταφέρει να καταγράψω...

Τώρα ξέρω... αυτό το κάτι... αυτό το λίγο... αυτό το αληθινό... γι’ αυτό δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα... γι’ αυτό είναι φορές που δείχνω να αδρανώ... απλά δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν... ούτε στον εαυτό μου... για εκείνα που έχουν σημασία μέσα μου...
Απλά η καταγραφές μου έχουν γίνει... δεν σπαταλάω άλλη ουσία... μόνο όταν θα ξανανιώσω την ανάγκη να βγάλω κάτι καινούριο... όταν θα έχω κάτι καινούργιο και ουσιαστικό τότε θα αρχίσω πάλι... όχι τώρα...
Άλλωστε το να σε «αντιγράφουν» σημαίνει οτι κατάφερες να αφήσεις το σημάδι σου... όταν χρειάστηκε... όχι τώρα...
Κατάφερες να κάνεις μερικές «μόδες»... όσο υπερβολικό και υπεροπτικό και αν ακούγεται αυτό... είναι απλά ένα συμπέρασμα μίας στιγμής που με κάνει να αισθάνομαι καλά... με την ανασφάλεια της φύσης του καλλιτέχνη... μίας τέχνης ακατάληπτης... της τέχνης του να ζεις... η τέχνη της ολοκληρωμένης προσωπικότητας... να μην βρεθείς στην ανάγκη να αντιγράψεις αλλά να χτίσεις κάτι όλο δικό σου...
Και να φανταστεί κανείς ότι αύριο θα γελάω με αυτά που γράφω απόψε στην έξαψη της στιγμής που μία κουβέντα με γέμισε μετά από πολύ καιρό... αλλά και αυτό είναι μέσα στην τέχνη που πριν περιέγραφα... να πράττεις δίχως ενοχές... να τολμάς και να αυτοσαρκάζεσαι και να κοροϊδεύεις το εγώ σου και να μην κάνεις πίσω για να μην μετανιώσεις μετά για μία αλήθεια που αισθάνθηκες απόψε... δικά μου είναι και αυτά...
Από τώρα γελάω... γιατί για γέλια είναι... πολλά γέλια, η ζωή και ο εαυτός... και η κατάθεση... γιατί είναι χαρά το να γεμίζεις και να μπορείς πάλι τόσο εύκολα να αδειάσεις πάλι για να έχεις χώρο για καινούργια... δεν τσιγκουνεύομαι... αυτό είναι το μυστικό της τέχνης μου... δεν κρατάω τίποτα δικό μου για πολύ... το χαρίζω σε όποιον το ζητήσει... δεν φυλακίζω... κρατάω μέσα μου την ουσία και απλόχερα μοιράζω για να μπορώ να λαμβάνω... όχι σαν αυτοσκοπό... δεν το προσπαθώ... τότε δεν θα μπορούσε να αποδώσει... απλά γίνεται... και προχωράω...
Απογοητεύομαι... μετά γοητεύομαι από την τόση απογοήτευση που κατάφερα να συλλέξω και την διώχνω...
Λήθη... για να μπορέσω να ισορροπήσω... να αφήσω να κατασταλάξει το πολύ και να μείνει το λίγο...
Και εκεί που νομίζεις ότι δεν έχει άλλο, συνηθισμένος από την πρότερη ποσότητα... απλά το απόσταγμα που ενώ είναι λίγο και δεν σε βαραίνει να το κουβαλάς βλέπεις ότι σου αρκεί... γιατί είναι συμπυκνωμένο όλο το πριν με άπλετο χώρο για το μετά...
Δεν ξέρω λόγια μάτια μου... και χαίρομαι γι’ αυτό... γιατί πάντα θα έχω την γραφή του τρελού... την παράνοια του αληθινού...
Ποτέ δεν θα γράψω επιτηδευμένα... ας γράφω για λαϊκή κατανάλωση δίχως αποδοχές... και ας γράφω χωρίς αναγνώριση... αφού ποτέ δεν υπήρξε σκοπός μου, πώς θα μπορούσε να μου αποδώσει ανάλογους καρπούς;
Θα αφήνω όμως παντού σημαδάκια άθελά μου και κάθε που θα τα αναγνωρίζεις εγώ θα μαζεύω τόκους... γιατί και εσύ συνέβαλες σε αυτό... κάποτε το είχαμε παιχνίδι... ίσως τελικά αυτός να είναι ενδόμυχα ο αυτάρεσκος σκοπός μου... ένα παιχνιδάκι να με κάνει να υπάρχω... να επιβεβαιώνομαι... αδύναμη άμυνα με δυνατή θέληση... ανίσχυρη επίθεση με ολοκληρωμένη τεχνική... σχεδόν ολοστρόγγυλη τάξη χαραγμένη με χιλιάδες ατίθασες γραμμές για να περνά απαρατήρητη...
Κι όμως κατάφερα να το φτιάξω αυτό το έργο... το τόσο αντιφατικό... μα τόσο δικό μου... για να έχω το δικαίωμα να το χαρίζω όπου θέλω... παντού...
Άσε με να την ζήσω απόψε αυτή την μικρή ευτυχία της στιγμής... είναι από τα λίγα που σου χαρίζονται στη ζωή... ή ίσως από αυτά που απλά είχες την τύχη ή τη διαύγεια να προλάβεις να αντιληφθείς και να αδράξεις... άσε με... πριν πάω να ξαπλώσω...
Ίσως αν δεν με παίρνει ο ύπνος να δω και καμία ταινία... να παραμυθιαστώ λίγο ακόμα...

... με θέα

post από 22/10/2007, μετά από το "The shipping news" - καιρό είχε να με αγγίξει ταινία...

Η αίσθηση... αυτή... που σου αφήνει το γεμάτο... το ολοκληρωμένο... εκείνο που έχει ουσία και απαλλαγμένο από φτιασιδώματα σου παραδίνεται ανεπιτήδευτα σε μία στιγμή που ποτέ δεν φαντάστηκες ότι θα μπορούσες να ζήσεις.
Και για μία στιγμή μονάχα πίστεψα ότι τα παραμύθια εκείνα που χρόνια τώρα με θρέφουν μπορούν να γίνουν αλήθεια. Αληθινά το πίστεψα... και ήταν σαν να το έζησα για λίγο... το δικό μου παραμύθι!
Ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα... κοντά τα βράχια... που το δέρνει ο αέρας και οι καταιγίδες το χειμώνα ... και όταν ο ήλιος βγαίνει από το παράθυρο δεν βλέπεις άλλο από το μπλε που θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.

Άγευστα... άδεια....κρύα... δίχως ψυχή... ταυτόχρονα τοποθετημένα σχεδόν με απόλυτη ακρίβεια στο χώρο... αλλά χωρίς συναίσθημα... σαν να μην έχουν ζήσει τίποτα και να μην έχουν τίποτα να μου διηγηθούν.
Το τίμημα της αλλαγής και της νέας αρχής; Όχι δεν το φαντάστηκα ποτέ έτσι και δεν είναι έτσι. Πάντα το μέσα μου ήταν γεμάτο αλλά με την νέα τάξη πραγμάτων ο συρμός με πήρε και ξέχασα να στολίσω το γύρω μου με κομματάκια από το μέσα μου. Ίσως ήταν μια ενστικτώδης κίνηση υπερβολής παρασυρμένος από την μεγάλη μου ανάγκη για αλλαγή, όμως ο μεγάλος μου πλούτος είναι αυτός που έφερα στις αποσκευές μου. Ο άλλος δεν έχει πάρει ακόμα μορφή. Είναι ασχημάτιστος ακόμα. Έχει προοπτικές αλλά ακόμα είναι σχεδόν ακατέργαστο υλικό που αν δεν το δουλέψω με μεράκι θα είναι πάντα άδειο... όσο όμορφο σχήμα και αν αποκτήσει θα είναι κενό νοήματος.
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα κάτι τέτοιο...

Mrs. Batida on the beach

αναχρονισμένο post σε αναφορά της 22/7/2007

Ήσουν ξανθιά, φορούσες πορτοκαλί διάφανο καφτάνι, πίναμε παγωμένη Batida on the beach. Νύχτα, αραχτοί στις ξαπλώστρες και η άμμος ακόμα ζεστή ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μας.
Φυσούσε απαλά ένα δροσερό αεράκι από την πλευρά της θάλασσας και παρατηρούσα να σε λούζει καθώς με μισόκλειστα μάτια και ορθάνοιχτη ψυχή μου έλεγες για μεγάλους έρωτες και δυνατά συναισθήματα.
Μια παρέα πιο δίπλα άκουγε μουσική και γελούσε... ήρθε το τραγούδι σου σε λίγο Darling.
Σε ονειρεύτηκα να το χορεύεις μόνη με τα γυμνά σου πόδια γεμάτα άμμο, την καρδιά σου με περηφάνια και την αλμύρα στα μαλλιά σου...
Κοίταξα ψηλά. Στο στερέωμα το φεγγάρι ήταν σχεδόν γεμάτο και γύρω του έπαιζαν τρελά ατίθασα αστεράκια που παράβγαιναν σε λάμψη το ένα το άλλο.
Με κοίταξες...
- Λείπει ένα μικρό κομματάκι από το φεγγάρι καλέ μου...
- Πάντα κάτι θα λείπει γλυκιά μου... για να το αναζητάμε και να έχουμε λόγους να ζούμε...
Δεν τα είπαμε με λόγια... τον θυμάμαι όμως αυτόν μας τον διάλογο.
Σου χαμογέλασα και πήγαμε για μία βουτιά γιατί η νύχτα μας είχε ανάγκη μόνο από αυτήν την υγρασία...

Δεν θα περίμενα να νυχτώσει...

Διάφανη μικρή φυσαλίδα προστατεύει μέσα μου όσα ο καιρός και η καθημερινότητα προσπαθεί να αλλοιώσει.

Πάμε να κυνηγήσουμε Κυριακές;

Μια μέρα που πέρασε...

Post που δεν αναρτήθηκε... ήρθε η ώρα του.
Κυριακή, 3 Ιουνίου 2007

Επιστρέφοντας από την δουλειά μέσα στο λεωφορείο σκεφτόμουν οτι τίποτα δεν με περιμένει στο σπίτι. Και κυρίως κανένας. Αν άραγε μία μέρα δεν επέστρεφα στην καθορισμένη ώρα θα άλλαζε κάτι;
Μέτρησα μοναξιές στο δρόμο μέσα από το λεωφορείο. Μέτρησα παρουσίες, μέτρησα ζευγάρια αλλά πάντα στο τέλος τα παρατούσα γιατί καμία μοναξιά, καμία παρουσία και κανένα ζευγάρι δεν μου χάρισε μία σκέψη που να μου δώσει την δύναμη να συναγωνιστώ τις ανάγκες του μέσα μου.
Χτύπησε το τηλέφωνο. «Δεν θα μπορέσω τελικά να έρθω να τα πούμε... κάτι μου έτυχε και δεν προλαβαίνω... τα λέμε φίλε...».
Κατέβηκα τέσσερις στάσεις πριν το σπίτι και πήγα στο ανθοπωλείο και αγόρασα ένα φυτό με δίχρωμα φύλλα. Πράσινα και άσπρα. Ένα πορτοκαλί πήλινο γλαστράκι με μία πρασινάδα που δεν βγάζει λουλούδια. Το πήρα αγκαλιά και βγήκα στο δρόμο και περπάτησα μέχρι το σπίτι. Στο δρόμο το κουβέντιασα λιγάκι.
- Θα με περιμένεις στο σπίτι;
Το έβαλα πάνω στο τραπέζι μπροστά από το φωτεινό παράθυρο. Δυστυχώς όταν είμαι στη δουλειά πρωινός το παράθυρο αυτό παραμένει κλειστό για λόγους ασφάλειας γιατί το διαμέρισμα είναι ισόγειο. Ζωή στο περίπου θα ζήσει και αυτό μαζί μου αλλά δεν θα του λείψει φροντίδα και αγάπη.
Τι μέρα είναι σήμερα; Προσπαθώ να σκεφτώ και μπερδεύομαι. Συνειδητοποιώ οτι καθημερινά στη δουλειά γράφω δεκάδες φορές την ημερομηνία αλλά ποτέ δεν γράφω την μέρα. Όλες οι μέρες μου είναι ίδιες. Μόνο οι αριθμοί αλλάζουν. Κι εκείνοι μην φανταστείς μεγάλες αλλαγές. Εναλλάσσονται απλά τα νούμερα. Κάνουν κύκλους κάθε μήνα.

Κυριακάτικες ιστορίες / #1

Άργησα να ξυπνήσω αυτή την Κυριακή. Άργησα πολύ. Το μισώ αυτό.
Τις Κυριακές μου αρέσει να καθυστερώ να ξυπνήσω όταν δεν δουλεύω αλλά όχι πολύ. Το θεωρώ χαζό να χάνω την ημέρα. Θέλω να αισθάνομαι ότι έχω την πολυτέλεια χρόνου να κάνω πολλά πράγματα κι ας μην κάνω τίποτα ουσιαστικό τις περισσότερες φορές. Οπότε η σημερινή μέρα ήταν μια από αυτές τις χαμένες Κυριακές που θα μπορούσες να είχες ζήσει αλλά περισσότερο εγκεφαλικά δεν τις πρόλαβες. Λέω εγκεφαλικά γιατί τελικά το σώμα προλάβαινε να κάνει πολλά απλά το μέσα δεν ήταν θετικό σε αυτά.
Ξύπνησα και το φως δεν έμπαινε από το παράθυρο. Απαραίτητο συστατικό για το ξύπνημα της Κυριακής. Να αφήσεις το φως να σε ξυπνήσει.
Τα παράθυρα είχαν ξεχαστεί κλειστά, είχα καθυστερήσει να κοιμηθώ κιόλας λόγω του ότι την προηγούμενη ήμουν βραδινός στην δουλειά, έφτασα αργά, έφαγα κιόλας και βάρυνα περισσότερο...
Έφτιαξα ελληνικό καφέ και τον ήπια στο τραπέζι της κουζίνας μαζί και ένα μπακλαβαδάκι που μπορώ να πω ότι λειτούργησε καταλυτικά ως η πρώτη μεγάλη συγκίνηση της ημέρας. Όλες οι Κυριακές που σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να στολίζονται με συγκινήσεις, μεγάλες ή μικρές. Άφησα για πολύ ώρα το βλέμμα να φύγει από το παράθυρο. Προσπάθησε να ταξιδέψει μακριά μα έβρισκε στους τοίχους των απέναντι πολυκατοικιών. Αρκέστηκα σε μερικές φιλοσοφίες αναμασημένες που όμως ταίριαξαν μια χαρά με το καθυστερημένο ετούτο πρωινό.
Η έκβαση τούτης της ημέρας είχε ήδη προδιαγραφεί μέσα μου. Απλά το πήρα απόφαση... Σηκώθηκα από το τραπέζι και έφυγα από την κουζίνα.
Δεν ήθελα πολλά... αλλά μάλλον δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα σήμερα... και σήμερα...
Γράφω τόση ώρα σαν να είναι παρελθόν η Κυριακή. Το συνειδητοποιώ τώρα που έγραψα σήμερα στην προηγούμενη παράγραφο και σε σχέση με τον τρόπο γραφής του υπόλοιπου κειμένου με δίχασε και με έκανε να σκεφτώ μήπως είναι συντακτικά λάθος. Θα το αφήσω ως έχει... η Κυριακή είναι ακόμα εδώ για κάποιους και ακόμα την ζουν εκεί έξω... και για κάποιους έχει ήδη τελειώσει... μα θα ‘ρθουν κι άλλες Κυριακές!

Ο χρόνος... ο μεγάλος κανόνας στο παιχνίδι της ζωής

Γράφω... γράφω στη λιακάδα που μου χάρισε σήμερα η ζωή.
Με εκτίμηση δέχτηκα το δώρο της και με ευλάβεια το ζω.
Σήμερα δεν δουλεύω... ή μάλλον δεν εργάζομαι...
Η δουλειά είναι φορτική, η εργασία κρύβει μέσα της δημιουργία και ικανοποίηση.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας μας, τουλάχιστον χρονικά, που είναι η εργασία... έτσι ώστε να μην χάνουμε την ζωή μας...
Μην σπαταλάμε το χρόνο μας... ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά που μας δόθηκαν. Δεν λέω μας χαρίστηκαν γιατί θα ήμουν άδικος. Ο χρόνος μας δόθηκε για να τον εκμεταλλευτούμε... να τον ζήσουμε... στο χέρι μας είναι να μην τον καταναλώνουμε άσκοπα ώστε να μην μας προσπερνάει η ζωή. Αυτός είναι λοιπόν και ο μοναδικός κανόνας του παιχνιδιού. Η σωστή χρήση του χρόνου και η πλήρης εκμετάλλευσή του. Αν τον χάσεις δεν αναπληρώνεται... γι’ αυτό και δεν αγοράζεται ο χρόνος.
Προσπάθησες ποτέ να αγοράσεις χρόνο σε κάποια του μορφή; Η τιμή του είναι απλησίαστη... απαγορευτική.
Ένας καλός μου φίλος κάποτε αγόραζε κάκτους μεγάλους με πολύ ακριβό αντίτιμο. Τον ρώτησα τον λόγο που σπαταλάει τόσα χρήματα για κάτι τέτοιο. Η απάντησή του με άφησε εμβρόντητο.
«Ξέρεις πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να μεγαλώσει τόσο αυτός ο κάκτος; Χρόνο προσπαθώ να αγοράσω... αλλά δεν τα καταφέρνω... απλά παρηγοριά αγοράζω...».
Όλα αυτά όμως είναι παιχνίδια με τις λέξεις... παιχνίδια του μυαλού μου που προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν την καθημερινότητα μήπως και καταφέρω να ζήσω όσα με προσπέρασαν.
Να κερδίσω χρόνο προσπαθώ κι εγώ...
Κι εγώ όπως όλοι!
Ένας αγώνας που ενώ τον νικητή όλοι τον γνωρίζουμε εξ αρχής μαζοχιστικά συνεχίζουμε να παίζουμε προσδοκώντας την μεγάλη ανατροπή του κανόνα.
Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι η απώλεια ακόμα περισσότερου χρόνου. Τουλάχιστον ελπίζω αυτό που κατασταλάζει μέσα μας από όλη αυτή την προσπάθεια να αξίζει την θυσία.
Αυτοαναιρούμαι και το απολαμβάνω... επιπλέω στην ρευστότητα των πραγμάτων και στην σχετικότητά τους.
Ας κρατήσει το παιχνίδι...

Κι ακόμα ένα βήμα...

Και όσα πιστέψαμε μας πρόδωσαν...
Καλά έκαναν!
Σε αντίθετη περίπτωση, επαναπαυμένοι στις «δάφνες» μας θα αφήναμε το χρόνο να μας προσπερνά και οι μόνες νίκες μας θα ήταν εκείνες οι φαιδρές τάχαμου «άπιαστες , βαθύτερες».
Βολέματα καθημερινά που μας οδηγούν στην λήθη.
Βολέματα με περίτεχνο ιλουστρασιόν περιτύλιγμα…
Ένα βήμα έξω από την πόρτα περιμένει η ζωή και την ξεχνάμε δυστυχώς απ’ έξω.
Μην της ανοίξεις να μπει… βγες να την συναντήσεις!
Τα λέω σε σένα… σε ΜΕΝΑ!
Τα λέω για να τα πω… να τα ακούσω… μήπως και τα φτάσω.
Προσπαθώ… προσπαθώ.
Προσπαθώ!
Ένα βήμα την φορά.
Σαν τα μωρά… μην τύχει και τρομάξω και παραιτηθώ της προσπάθειας.
Στράτα στρατούλα…
Πάμε άτα να συναντήσουμε την Ζωή.
Μια κυρία όμορφη, λαμπερή… μα δύστροπη και κακομαθημένη. Με χαρακτήρα απόλυτο και στάση απαιτητική.
Την αγαπώ… να την κερδίσω θέλω…

Σαν δέντρο μοναχό... ΖΩΗ...

Χαμογέλα μου να στολίσω την ζωή...

Κάπου εκεί ανάμεσα στις ώρες που θέλω και σε εκείνες που πρέπει ψάχνω να βρω μικρά μικρά κομματάκια να συλλέξω και να τα κρεμάσω στολίδια στην ζωή μου.
Το θέλω ένα πέλαγος απλώνεται μπροστά μου, φουρτουνιασμένο. Να το λατρέψεις; Δεν μπορείς... μόνο δέος μπορεί να σου προκαλέσει και να σε αφήσει με το ανικανοποίητο που δεν μπορείς να το δαμάσεις. Αιτία δυστυχίας!
Το πρέπει είναι χρονοβόρο και απαιτεί κόπο. Μου ταιριάζει περισσότερο κι ας είναι δύσκολο. Τουλάχιστον στο τέλος αν δεν τα καταφέρεις ξέρεις ποιόν να χρεώσεις. Δεν είναι αόριστο, δεν κρέμεται ξεκάρφωτο στο πουθενά. Το πρέπει σου το υποβιβάζεις σε θέμα, το προγραμματίζεις και από εκεί και έπειτα το «δουλεύεις».
Τα κομματάκια που συλλέγω μοιάζουν ανούσια... που ίσως και να είναι... αφελή... που σίγουρα είναι... μα είναι συμπαθητικά και έχουν δύναμη γιατί είναι απλά και αληθινά. Είναι αυθεντικά σκουπιδάκια της καθημερινότητας μου που ορίζουν και χαρακτηρίζουν εντέλει την ουσία. Αυτά είναι που εν αγνοία μας χτίζουν την ύπαρξή μας. Ας τους αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την ομορφιά που διαθέτουν. Ας τα ξεχωρίσουμε από τα μεγάλα σκουπίδια που με όψη σπουδαία μας οδηγούν στην πλασματική εικόνα της ευτυχίας που τελικά ποτέ δεν θα καταφέρει να μας ικανοποιήσει.
- Έλα να πιούμε έναν καφέ μαζί να ευτυχίσουμε λοιπόν...
Κι εγώ θα κρατήσω από όλο αυτό τη στιγμή που αμήχανα με κοίταξες και χαμογέλασες γιατί δεν βρήκες τίποτα να μου πεις.

Ο Χρόνος Θα Δείξει...

Και η ΖΩΗ χαμογέλασε για λίγο...
Ήρθα και σε βρήκα.
Δεν ξέρω τι κάνεις... μοιάζεις με παιχνίδι που δεν γνωρίζω πως λειτουργεί.
Σου κλείνω δειλά το μάτι, σου σκάω ένα αμήχανο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που ζωγραφίζει μια απορία στο πρόσωπό μου.
-Θα μείνω κοντά σου για όσο αντέξουμε το αλισβερίσι. Τι λες;
... ... ... ...
- Καλά... μην πεις τίποτα