"Μην σας επηρεάσουν οι εξελίξεις..." μόνο μέχρι εκεί πρόλαβε η αναμετάδοση... και είναι αρκετό για να καταλάβω ότι κάτι έρχεται... που σχεδόν το ξέρω πλέον... αλλά όχι συγκεκριμένα και όχι την έκτασή του...
Πάλι απ' την αρχή;
Πφφφ...
Καλά να πάθω που ήθελα να κάνω τα τηλέφωνά μου και να ελέγξω και το mail...
Όταν λέμε διακοπές πρέπει να είναι διακοπές... αλλά να μην ξέρεις και τι σε περιμένει...;
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
...update πριν την επιστροφή...
Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010
...αριθμητική των διακοπών...
Ένα βιβλίο, δύο αχτίδες ήλιο, τρεις σταγόνες θάλασσα, τέσσερα τζιτζίκια soundtrack, πέντε παγάκια στον καφέ, έξι χρόνια στο μυαλό, εφτά αποχρώσεις του μπλε, οχτώ κύμματα ηρεμίας και εννιά τόνοι άμμος στα πόδια μου για να βάλω ένα δέκα στο σήμερα...
... σιωπή... γιατί...
"Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι."
Λέω πολλά με τους πολλούς... γιατί αυτό πρέπει να κάνω... μη μ' αδικείτε που σιωπώ μαζί σας... με εσάς που μπορείτε να καταλάβετε τη σιωπή μου... αλλά και εμένα.
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010
Don't talk... I can feel it...
- Πες μου τι θες;
- Να μην έχω εκπλήξεις...
- Γιατί έχεις πολλές;
- Όχι... αλλά...
- Ωραίες είναι οι εκλήξεις! Μη γκρινιάζεις...
- Δεν το θέλω... αλλά είναι αυτό το ακαθόριστο προαίσθημα...
- ...και γιατί θα πρέπει να είναι για κακό;
- Θα μπορούσε να είναι για καλό;
- Εεεε... ναι...
- Δεν μου αρέσει να βγαίνω από τον προγραμματισμό μου!
- Και πώς ζεις τότε;
- Δεν ζω!
- ...τότε;
- Τα καταφέρνω... Επιβιώνω...
- Σου αρέσει;
- Όχι πάντα...
- ...άρα σου αρέσει!
- Κάποιες φορές με πνίγει...
- ...και κάποιες άλλες το απολαμβάνεις...
- Ίσως... γιατί με βολεύει...
- ...ναι, αλλά...
- ...δεν έχει αλλά. Οι ανέσεις πληρώνονται.
- Είσαι καλά λοιπόν.
- Απλά βολεμένος. Μη ρωτάς άλλο. Χρειάζομαι την σιωπή τώρα... και το αεράκι που φυσάει...
- ... ... ... χμμ...
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
The headache blues
I don't know what... I don't know why...
I only hope... It was a lie....
and I'm singing... oh yeah I'm singing...
I'm singing... the headache blues.
Γύρισα σπίτι με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε λίγο καλύτερα και θα βρω το χρόνο να αναδιοργανωθώ και να προλάβω να ετοιμαστώ για κάποιες μέρες ειλικρινούς ξεγνοιασιάς...
Ούτε αόριστης... ούτε οριοθετημένης... και σαφώς όχι ξέφρενης... απλά ειλικρινούς.
Υπήρχε κάτι, εδώ και μέρες, που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, κάτι σαν προαίσθημα, που μου χαλούσε τη διάθεση.
Δεν ήξερα και ακόμα δεν ξέρω τι είναι... προσδιόρισα από που έρχεται και πρέπει να μην του επιτρέψω να με επηρεάζει...
Όλη τη μέρα πονοκέφαλος... χτες... από προχτές το μεσημέρι...
Λοιπόν Depon! Δεν ξέρω κάτι άλλο...
Το επόμενο βήμα είναι η αβασκανίες... "κοιμήθηκες με μάτι" και τέτοια... αλλά αυτά είναι δύσκολα σπορ για να μπλέξεις...
Σήμερα ξύπνησα καλύτερα... πρέπει να προλάβω...
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
The dream tuner...
Εδώ και καιρό τα όνειρά μου είναι προβληματικά...
Συχνά απουσιάζουν για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα που ξεχνώ την ύπαρξή τους...
Όταν έρχονται είναι αψυχολόγητα και αρκετές φορές βασανιστικά...
Σήμερα προέκυψε κάτι καινούριο... εκεί που όλα κυλούσαν κανονικά ξαφνικά ακούστηκαν παράσιτα και έβλεπα χιόνια... σαν να βγήκα από τη συχνότητα...
Μετά το όνειρο άλλαξε αμέσως... άσχετα πρόσωπα... ασύνδετες εικόνες και εντελώς ξένες καταστάσεις... σαν να άλλαξαν κανάλι τα όνειρά μου... και ξύπνησα...
Χάθηκε το όνειρο... ολότελα...
Κάτι έχει πάθει ο συντονιστής των ονείρων μου είμαι σίγουρος...
The night is right...
I really don't know anymore...
Which night is the right one?
Which moment has the right timing to make you feel satisfied?
Which are the values that must be measured?
...I need to relax now...
If there was a right night I would have felt it...!
Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010
Paranormal science... and sensations...
Είχα ξεχάσει πως είναι να συμβιώνεις...
Και παρατηρώ πάλι αυτό που μου συνέβαινε παλιά...
Όλα πριν συμβούν τα αντιλαμβάνομαι συναισθηματικά...
Κάτι σαν αφύσικη λειτουργία...
Σαν μία στιγμιαία αυθόρμητη επιστήμη που πρέπει να πηγαίνει κάπως έστι...
Συνδύαζω τις πιθανότητες και βάσει στατιστικής μελέτης συμπεριφορών ανά κατάσταση και συμμετέχοντα ξέρω το αποτέλεσμα... που το βλέπω να συμβαίνει λίγα δευτερόλεπτα μετά... Deja vu πλέον...
- Το χάνω γιατρέ μου; Ή πραγματικά έχω δει το έργο πολλές φορές; Μήπως πρέπει να ψάξω για νέα έργα;
The right portion...
One week is more than enough...
Which is the right portion?
Not less but of course not more...
I just feel like I' m repeating the same question over and over again...
Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010
Fly me away...
Ένα ταξίδι σαν τα παλιά επιθύμησα...
Σαφώς με αεροπλάνο... εννοείται εξωτερικό... και εξυπακούεται ότι ταξιδεύω μόνος με τις ανέσεις μου... σε προορισμό που εμπεριέχει τον έρωτα...
Απαραιτήτως με περιμένει ένα ζεστό μπάνιο, σοκολάτα και κόκκινο κρασί...
Το επόμενο πρωί με βρίσκει χαμογελαστό και χορτασμένο σε τσαλακωμένα σεντόνια...
Ζουρ μουρ... που μου έχει λείψει... εκείνο το αυθεντικό... το τάχα κυριακάτικο... πριν σηκωθούμε για πρωινό και κάνουμε πλάνα για την ημέρα...
Δεν θα προλαβαίνουμε ούτε τα μισά, το ξέρω... αλλά θα είμαστε μαζί... και θα σε κατηγορώ ότι "μαζί σου ζω το δικό μου Κωσταλέξι"...
Ζήλεψα σήμερα... το απλό... το εύκολο... το αυτονόητο... το φυσιολογικό... από το οποίο, με τα δεδομένα των πολλών μάλλον απέχω πολύ...
Λίγο... που με κούρασε το τίποτα του εδώ... η επανάληψη που με έπνιξε... το εκεί το αβέβαιο... η ευκολία που δεν έχω στα αυτονόητα... η ευκολία που διαθέτω στα σύνθετα... η σκέψη του μετά...
Θέλω αποστάσεις... τις αποστάσεις μου από όσα με "μπούκωσαν"...!
Ιστορίες... δεύτερη νύχτα στο μπαλκόνι...
Συμπλέγματα αστεριών και συμπλεγματικά αστεράκια με τα οποία κάνω παρέα και απόψε...
Δράκοι ιπτάμενοι σε μυστική αποστολή οι νυχτερίδες που πετούν σχηματίζοντας γωνίες στον αέρα...
Μάχες με τα κουνούπια αλλεπάλληλες και πληγές που θέλουν γιατριά και περιποίηση...
Ήχοι απο καυγάδες ζουζουνιών και άλλων μικρών ύπουλων ζώων που παραμονεύουν στο σκοτάδι σαν κατάσκοποι στιγμών...
6+1 τα φωτάκια σε πλήρη ευθυγράμμιση στον ορίζοντα... εκεί που ξεκινάει η φωτεινή χρωματική διαστρωμάτωση του ουρανού μέχρι το ανώτερο σημείο... εκείνο του βαθύ μπλε στο οποίο κρύβονται τ' αστέρια...
Ένας κλέφτης εμπειριών παραμονεύει να μου πάρει την αποψινή βραδιά... φοράω την αλεξίσφαιρη στολή-ασπίδα προστασίας (κουκούλωμα με το σεντόνι) πριν ξημερώσει και μετράω ανάποδα...
...once more... the Prince watching the stars...
- ...well here I am...! Do you have any interesting stories to tell me? ...those with stars that talk and looking for friends...
Χτες αργά τα λιόδεντρα μου έταξαν να συναντηθούμε απόψε πάλι... αλλά αφού εκείνα έχουν ρίζες με παρακάλεσαν να έρθω εγώ ξανά για παρέα...
Αυτοί είναι οι μόνοι νέοι μου φίλοι... όλοι οι άλλοι είναι παλιοί γνώριμοι και αγαπημένη...
Το φεγγάρι που από εδώ δε φαίνεται τέτοια εποχή κι εγώ το κακολόγησα για υπεροψία...
Τα αγαπημένα μου φοβιτσιάρικα αστεράκια που όλο ανάγκες έχουν...
Η θάλασσα... κι ας απομακρύνθηκε λιγάκι... είναι πάντα η βασίλισσά μου...
Η νυχτερινή αύρα που εύκολα μου κατσουφιάζει...
Το τριζόνι, ακούραστα κρατάει το τενόρο ίσο στης νύχτας το μπάσο...
Τα φωτάκια στο βάθος... πάντα όσο μακριά ή κοντά χρειάζεται... ξέρουν να κρατούν αποστάσεις...
Συχνοί guests... καζανάκια και σύντομα φωτισμένα παράθυρα μπάνιου... ξεχασμένες ανοιχτές τηλεοράσεις σε δωμάτια με ορθάνοιχτες μπαλκονόπορτες... χαμηλόφωνες κουβέντες γειτώνων που τρώνε καρπούζι σε ημίφως πίσω από κάγκελα και φοίκους... μηχανάκια πιτσιρικαρίας που πάει για διασκέδαση...
Πόσα μπορώ να θυμηθώ από παλιά επεισόδια...;
Τώρα minimal... τα βασικά και τα λιόδεντρα... τα ριζωμένα...
Πάλι ξέχασα τη μυρωδιά από φιδάκι και απόψε... θα πρέπει να ετοιμαστώ για νέες μάχες...
Οι γονείς γύρισαν απ' το ταξίδι...
Φίλε Οιδήποδα σε κλείνω και πάω στους φίλους μου που δεν αντέχουν και πολύ το φως σου...
- Thank you for your love...!
Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
Last night... like those lost moments...
Δεν μπορεί κάτι σημαίνει αυτό...
Κάθε που κάτι με πιέζει... που επιστρέφω στα παλιά... που κάτι ταλαντεύεται... ή τελοσπάντων όταν κάτι στραβώνει και δεν το "παλεύω"... γράφω στην Αγγλική...
Και είναι τότε που δεν σκέφτομαι καν στη γλώσσα μου... σκέφτομαι αλλά και γράφω στ' Αγγλικά...
Τάχα να μη με καταλαβαίνουν; Μήπως γιατί εκεί αισθάνεται ασφάλεια το μέσα μου; Ίσως γιατί στο κάπου ανάμεσα τα συναισθήματά μου ταιριάζουν καλύτερα... σφινωμένα... αλλά ακούνητα...
Όταν ήμουν μικρός έκανα κι άλλα... κρυβόμουν κάτω από τραπέζια, κρεβάτια... στις πιο κρυφές γωνιές... ή ακόμα ακόμα έκανα μία σκηνή από σεντόνι, περισσότερο για να δηλώσω την απόσταση που διάλεγα παρά για την ασφάλεια που προσφέρει...
Αποστασιοποιημένος από όσα δεν ήθελα γύρω μου... μιλούσα στο μέσα μου σε μια γλώσσα που δεν θυμάμαι πια... μιά γλώσσα που συχνά είχε μόνο αριθμούς... και κάποιες φορές τυχαίνει και σήμερα να επανέρχονται κομμάτια της και να με εκπλήσσουν...
Έβγαλα ένα κρεβάτι στο μπαλκόνι χτες βράδυ...
Ξάπλωσα ανάσκελα και χάθηκα στη μουσική από το τρανζιστοράκι... στον ίδιο σταθμό που έπαιζε και παλιά αυτές τις ώρες...
Κοιτούσα τ' αστέρια και ξανάγινα για λίγο το παιδί... εκείνο το παιδί που αναρωτιόταν για όλα και που για όλα τελικά έφτιαχνε τη δική του ιστορία... κι αν δεν το βόλευε η ερμηνεία... κρυβόταν μες στα παραμύθια του...
Έπεσε ένα αστέρι που όπως πάντα δεν το πρόλαβα για να κάνω ευχή... αλλά τι να ευχηθώ άραγε...;
Απουσίαζε το φεγγάρι... απλά γιατί έτσι ήθελε... σαν κάθε μεγάλος πρωταγωνιστής...
Πέρασαν πολλά νυχτερινά αεροπλάνα... άλλα πιο κοντά... άλλα χαμένα μακριά... και έπαιζα εκείνο το παλιό μας παιχνίδι για το που πηγαίνουν... ποιοί είναι μέσα... και ποιές οι ιστορίες που κουβαλούν οι αποσκευές τους...
Μετά σταμάτησα τη μουσική για να πάω ακόμα πιο πίσω... στα χρόνια που έτρεχα χωρίς να με προλαβαίνει ο χρόνος...
Και άκουσα πάλι τις βάρκες από τα πυροφάνια... χωρίς το κύμα στην αμμουδιά... και περιμένοντας ν' ακούσω το πρωινό πλοίο με πήρε ο ύπνος εκεί... στο μπαλκόνι, ως το πρωί...
Έφτιαξα πάλι σαν "το παράξενο παιδί" που ήμουν πάντα το δικό μου καταφύγιο... με μιά πόρτα στην οροφή... που βγάζει πάντα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν είχε πρόσβαση κανείς άλλος...
Μόνο τα κουνούπια θα πρέπει να εισέβαλαν κάποια στιγμή που θα ήμουν αποροφημένος σε κάποια άλλη θεωρία και έχασα τη μάχη μαζί τους...
Το κατάλαβα το πρωί όταν με στράβωσε ο πρωινός ήλιος και προσπάθησα να του κρυφτώ κάτω απ' το σεντόνι μου με τα ντυμένα στα γαλάζια παιδάκια και το λαγουδάκι κάτω απ' το φουντωτό δεντράκι...
Έχασα τη μάχη αλλά κέρδισα το παραμύθι...
- See you out there lonely stranger... Yesterday you weren't there... But I know I' ll meet you again sometime... In an other story!
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Homemade natural bore...
All fresh and nutritional protection...
Totally healthy and harmless talking...
Original unsalted "nothing to do" nights...
Unsweetened and without preservatives habits...
Easy to prepare but non artificial guilt...
Have you ever taste that...?
Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010
Β+Π the hometown version
Nothing interesting... τι περίμενες να βρεις;
Everything is repeated... σχεδόν αντιγραφή!
Just because I love... μεγάλη δύναμη η συνήθεια των κυτταρικών μνημών...
I'm bored... family edition!
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Mr. Sunshine & Mrs. Batida on the road again...
Τρία χρόνια και δεκαεννέα μέρες μας πήρε... για να βγούμε και πάλι στο δρόμο σε νυχτερινή διαδρομή...
- ...θέλεις ανοιχτή την οροφή;
- Θέλω ν' αγκίζω ουρανό...
Η διαδρομή ήταν η ίδια... και ο προορισμός...
Έπεσαν δύο αστέρια... ένα για σένα κι ένα για μένα...
- Η Batida δεν είναι η ίδια, είπε ότι άλλαξε προμυθευτή...
- ...κανένα παυσίπονο έχεις; Δεν μου κάνει το Depon!
- Όχι, αλλά σκέψου την εικόνα που θα φτιάξω σε αυτούς που θα με βλέπουν να βγαίνω τέτοια ώρα από το αυτοκίνητό σου με το παντελόνι και τα παπούτσια στο χέρι...
Υ.Γ. Μήπως το Mr. Sunshine πρέπει να το αλλάξω σε Mr. Starshine λόγω ώρας;
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
...will you?
Μια Τρίτη σαν Κυριακή...
Εκτός ρυθμού... εκτός προγράμματος... χωρίς σχήμα... χωρίς σκοπό... χωρίς να περιμένω τίποτα... σε πλήρη αποδιοργάνωση...
Ημέρες... επεισόδια από σειρές... ξάπλα στον καναπέ... με έναν ανεμιστήρα...
Απόψε όμως θα έχει δρόμο...
- Mrs Batida will you...?
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Mr. Sunshine & Mrs. Batida... 3 years later...
Ήταν 22/07/2007... και ήσουν λίγο «κάπως»...
Μια από τις πιο ζεστές νύχτες του καλοκαιριού...
Δεν το σκεφτήκαμε πολύ... Mr. Sunshine & Mrs. Batida on the road σε νυχτερινό, καλοκαιρινό film noir... από αυτά που μπορείς να δεις σε drive in…
Περπατούσα στα 30 μου μόλις 3 μέρες...
Περπατήσαμε στην παραλία με γυμνά πόδια και αν τα κατάφερνα θα μετρούσα μερικά εκατομμύρια κόκκους άμμου ανάμεσα στα δάχτυλά μου...
Ξαπλώσαμε και κοιτούσαμε τα αστέρια... μερικά εκατομμύρια και αυτά...
Μόλις μερικές δεκάδες τα χρόνια μας και ήμασταν εκατομμυριούχοι...
Υγρασία και αλμύρα... στο κορμί, στα μαλλιά, στο στόμα... μα τα μάτια για ένα πείσμα δεν θα δέχονταν κανένα από τα δύο να τα χαρακτηρίσουν...
Κάθε χρόνο πλέον σαν γιορτή επιστρέφει αυτή η νύχτα στα καλοκαίρια μου και την περπατάω ξανά και ξανά...
Σαν υπέρβαση... που με γεμίζει περηφάνια... και σαν αλήθεια... που παραμένει φυλαχτό...
- Ρουφιάνα γυναίκα τόσα χιλιόμετρα περπάτησες.... ακόμα αντέχουν οι σόλες σου;
- Είναι λίγα τα χιλιόμετρα μάτια μου για τις δικές μου σόλες... μόνο τα πόδια μου κουράστηκαν λίγο...
Κυριακή 8 Αυγούστου 2010
Bollywood hot summer night...
Λες και είναι προγραμματισμένο...
Πάντα έτσι με πιάνει... και καταφεύγω νύχτες σαν και αυτή στα μακράς διαρκείας Bollywood feelings...
Όλα σε δόσεις υπερβολής... όπως άλλωστε είναι στη φύση μου...
Τόσο καλοφωτισμένα... χρωματιστά... δραματικά... πόνος που τραγουδιέται και χορεύεται σε έντονο ρυθμό... τέλειο αντιστάθμισμα μιάς πραγματικότητας που ξέρεις "πώς δεν θα μπορούσε να ήταν ποτέ"...
Ψέμα αναγνωρίσημο... όχι καλοφτιασιδωμένο για να σε ξεγελάσει, αλλά για να σου χαρίσει στιγμές "αλλιώς"...
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
Amelie Poulain
Mr Dufayel:
Hé bien, après toutes ces années le seul personnage que j'ai encore du mal à cerner, c'est la fille au verre d'eau.
Elle est au centre et pourtant elle...est en dehors.
Amélie:
Elle est peut-être seulement différente des autres.
Mr Dufayel:
Ah oui, et en quoi?
Amélie:
Je sais pas
Ένας αγαπημένος διάλογος... από μία λατρεμένη ταινία... και μία αλήθεια στη γωνία να κρυφογελά που στην έφερε πάλι...
... waking up at home... back to Greece...
Λίγες ώρες έχουν περάσει μόνο που είμαι back to Greece και νιώθω τη διαφορά...
Ένας ύπνος μόνο στο κρεβατάκι μου... ή μάλλον στην κραβατάρα μου... και όλα είναι ήδη αλλιώς...
Οι βαλίτσες είναι ακόμα στο χολ... μισοανοιγμένες αλλά ακόμα γεμάτες τσαπατσουλιασμένα πράγματα... μόνο τα βασικά έβγαλα από μέσα... οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, αφρόλουτρο και άλλα τέτοια που όχι ότι δεν είχα άλλα εδώ στο σπίτι για να κάνω τα πρακτικά μου αλλά από συνήθεια του να τα αδειάζω πρώτα αυτά από τη βαλίτσα πάντα... είτε στο πήγαινε, είτε στο έλα...
Καλοκαίρι! Τώρα το κατάλαβα... γιατί μέχρι χτες είχε δροσιά... εκεί στα ξένα που ήδη μοιάζουν μακρινά... κι ας μας χωρίζουν μόλις λίγες ώρες... και ένας τόνος σκέψεις...
Λες να ήταν ένα όνειρο; Ένα όνειρο από αυτά που σε κάνουν να στριφογυρίζεις στον ύπνο σου; Έτσι μοιάζει... μα, τώρα ξύπνησα και είμαι εδώ...
... και οι βαλίτσες στο χολ;
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
... τίποτα σήμερα...
Είναι κάτι μέρες που πραγματικά δεν έχουν τίποτα...
Και λες... "Δεν μπορεί να μην υπήρξε κάτι...;"
Σου βασανίζει το κεφάλι...
Ψάχνεις τα πάντα... και για να μην είμαι ψεύτης βρίσκεις κάτι... αλλά όλα τα αποποιείσε γιατί απλά δεν άγγιξαν στιγμή το μέσα σου.
Σκέφτομαι... "Δεν θα γκρινιάξω... στο τέλος πάντα κάτι μένει..." ... ελπίζω
Το παιδί όμως αρνείται... βαριέται... πλήττει... και αδιαφορεί για όλα αυτά που με απασχολούν και τρώνε τα φιλετάκια της ημέρας μου...
Δεν επαναστατεί... μουτρώνει... συσπειρώνεται...
Αααα... και όπως πάντα μετράει αδιάκοπα... σαν ρολόι... για να ξεχνιέται... που το ξεχνάω... προσδοκώντας να μου σπάσει τα νεύρα και να το προσέξω...
Αλλά δεν μου σπάει τα νεύρα... το κρυφοκοιτάζω... αλλά συνεχίζω τα πρέπει... και προσπαθώ να το προγραμματίσω σαν εκκρεμότητα...
... μέχρι να βρω το χρόνο να ξαναθυμώσω με τη διαχείρισή μου...
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
... απουσία Ιουλίου...
Κοιτάζω τη λίστα με τους μήνες που έχουν περιεχόμενο καταγεγραμμένο...
Όλοι στη σειρά... μα, ο Ιούλιος απουσιάζει... μετά από έναν Ιούνιο λειψό... και πραγματικά δεν με πειράζει καθόλου...
Απορώ... για πρώτη φορά, δεν με ενοχλεί η διατάραξη της σειράς, της τάξης, της ισορροπίας...
Έχει λόγο να λείπει μάλλον...
Μπορώ να βρω πολλούς λόγους μάλιστα... αλλά οι μισοί θα ήταν δικαιολογίες... προτιμώ να σταθώ σε έναν...
Ήταν ο μήνας που μου θυμίζει ότι το παιδί μεγαλώνει... ή μάλλον μεγάλωσε...
Τον απέκλεισα λοιπόν... ασυνείδητα... αυτό δεν έχει κάτι να λέει στην καταγραφή του χρόνου μου;
Ο πρίγκιπας πήρε πάλι τα ζάρια στα χέρια του και σε λίγο θα τα αφήσει να πέσουν...
What a tiring break?
Τέσσερις παρενθέσεις στην καθημερινότητά μου... στο "αμετάβλητο"... μα, εντέλει στη ζωή μου...
Διαλείμματα τα είπαν κάποιοι... αλλαγή κάποιοι άλλοι... εγώ τα βάφτισα εμπειρίες για να ακούγονται εποικοδομητικά... υποφερτά...
Μπορεί όμως ένα διάλειμμα να είναι τόσο κουραστικό;
Τέσσερα ίσως;
Η ποσότητα ή η ίδια η φύση των διαλειμμάτων ήταν που με εξάντλησε;
Γιατί δεν με κούρασαν απλά αλλά με άδειασαν, από όσα είχα... μου πήραν τόσα πολλά μέχρι εξαντλήσεως...
Δεν θα είμαι μίζερος... ούτε μονόπλευρος...
Μου έδωσαν κιόλας... πολλά μάλιστα... αλλά δεν ξέρω αν τελικά αυτά που έλαβα τα επιθυμούσα... το μέσα μου δηλαδή... γιατί το έξω, προσαρμοστικό γαρ, συμβιβάζεται, συνηθίζει και μπερδεύεται... τελικά πιστεύει ότι είναι το επιθυμητό... για να αρχίσει να βασανίζεται όταν τα κουβεντιάζει με το μέσα...
Το μέσα μου αποζητά τη θάλασσα... τη γαλήνη... και το παιδί που μάθαινε τον κόσμο μέσα απ' τα μικρά...
Θα επιστρέψω σε αυτά... έστω και σαν μνήμες...
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Performing at Gjirokaster #4 (12th week)
...σήμερα δεν είμαι μόνος... πρακτικά τουλάχιστον...
Τρεις... γιατί έτσι ξεμένουμε... άλλος πρωτάρης... άλλος σχεδόν ιθαγενής...
Χθες, κοριτσάκι με τα φωτογραφικά μάτια, έγραφα και ζήλεψα ένα μήλο... το ακούμπησα στο μαξιλάρι... σαν μία αψυχολόγητη κίνηση στοργής... κοίταξα το αυτοκολλητάκι πάνω στο μήλο... amelie... και ήρθες στο μυαλό μου... κι εκείνη η όμορφη ζεστή νύχτα που φτιάχναμε υλικό αγάπης...
Τόσα θέματα Amelie στη ζωή μου και ήρθε η στιγμή να φέρω κοντά μου την κοινή μας στιγμούλα...
Πάλι τρεις ήμασταν... σαν τώρα...
Με κούρασε το ταξίδι... η επανάληψη... και ο λόγος... που δεν έχει αιτία...
Μέχρι την Παρασκευή... μετά νέες σκέψεις...
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
Υ.Γ. ...δύο μήνες μετά...
...δύο μήνες μετά...
...και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά αδιαλείπτως με ή χωρίς εσένα να κρατάς πρακτικά... και συλλογίζεσαι αν πρέπει γι' αυτό να απολογηθείς (σε ποιόν άραγε; Δικές σου ανάγκες καλύπτεις με αυτό) ή να πεις έτσι ήθελα και μαγκιά μου που δεν "αναλώθηκα" στην καταγραφή αλλά στο να τα βιώσω...
Και μόνο η σκέψη στην οποία μπαίνεις μου μοιάζει ενοχική και αξιολύπητη...
Δύο μήνες σχεδόν... και ούτε μία λέξη στο χαρτί... ή εδώ, όπως και να' χει...
Δεν με ενοχλεί που έχασα τη συνέχεια... γιατί σιγά το σύγγραμμα... αλλά που ενώ είχα το χρόνο και την ευκαιρία να δω τα πράγματα κι από τις δυο πλευρές ταυτόχρονα αναλώθηκα στο να μπω σε ρόλους που μου ορίστηκαν και να αφήσω το "αλλιώς" για μετά...
Τώρα είναι το μετά... μάλλον... και ίσως το ερώτημα αυτό έρχεται (σαν μία μικρή γκρίνια για αυτό που σε ξεβολεύει και σε κινητοποιεί) για να γίνει η αρχή...
Πάντα με λάθος συγχρονισμό εγώ... όταν οι άλλοι αδειάζουν... γεμίζω... όταν τελειώνουν... αρχίζω... και τελικά αναρωτιέμαι για τη μέσα μου μοναξιά;
Έπαιξα και παίζω το ρόλο μου καλά... παραπάνω από τις προσδοκίες σας...
Όποιες κι αν ήταν οι ανάγκες μου, εσείς βλέπατε καθημερινά εκείνον τον "φτου μην τον ματιάσω"...
Και τα κατάφερνα, στα ανθρώπινα, να είμαι και εδώ και εκεί... και όπου χρειαζόταν... στα ουσιαστικά ήταν που έλειπα... και στα "για μένα"...
Κάτι μου ήρθε να τα πω... γιατί εκτός συνόρων δεν πιάνεται η γκρίνια... σου βρίσκουν ελαφρυντικά... και χάνει τάχα μου την ισχύ της να καταχωρηθεί στα δεδομένα...
Απάτη της ομίχλης είναι... σαν φυσήξει λίγο από μέσα σου βοριάς και ακόμα στέκεις στο "αλλά" και όχι στο "ναι μεν" αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις χάσει την αφετηρία... και οπότε το δρόμο της επιστροφής...
Κι ας έχει ήλιο... κι ας κάνει ζέστη... κι ας είμαι μακριά... άρχισε να φυσάει σήμερα...