... τίποτα σήμερα...

Είναι κάτι μέρες που πραγματικά δεν έχουν τίποτα...
Και λες... "Δεν μπορεί να μην υπήρξε κάτι...;"
Σου βασανίζει το κεφάλι...
Ψάχνεις τα πάντα... και για να μην είμαι ψεύτης βρίσκεις κάτι... αλλά όλα τα αποποιείσε γιατί απλά δεν άγγιξαν στιγμή το μέσα σου.
Σκέφτομαι... "Δεν θα γκρινιάξω... στο τέλος πάντα κάτι μένει..." ... ελπίζω
Το παιδί όμως αρνείται... βαριέται... πλήττει... και αδιαφορεί για όλα αυτά που με απασχολούν και τρώνε τα φιλετάκια της ημέρας μου...
Δεν επαναστατεί... μουτρώνει... συσπειρώνεται...
Αααα... και όπως πάντα μετράει αδιάκοπα... σαν ρολόι... για να ξεχνιέται... που το ξεχνάω... προσδοκώντας να μου σπάσει τα νεύρα και να το προσέξω...
Αλλά δεν μου σπάει τα νεύρα... το κρυφοκοιτάζω... αλλά συνεχίζω τα πρέπει... και προσπαθώ να το προγραμματίσω σαν εκκρεμότητα...
... μέχρι να βρω το χρόνο να ξαναθυμώσω με τη διαχείρισή μου...